Broken Vessel (AMOG Series #1)

Kabanata 10

Kabanata 10

Talk

“Why are you crying?"

That question makes me think, Why the hell am I crying? Ang alam ko lang, kasi nasasaktan ako. Nasasaktan ako sa simpleng banat niya sa babae na iyon! Nasasaktan ako. Period.

I look into his eyes, talking to them. He didn't say anything. Tinitigan niya lang ako. When we heard Obed is behind him, tumalikod kaagad ako at humarap siya. His hands hold me tightly. Habang tinatago niya ako sa kaniyang likod. I tried not to cry on his back.

“Anong nangyari kay Beth, Amare?” inosenteng tanong ni Obed.

Sumilip ako ng kaunti. Nakita ko ang mga kaibigan namin na tinitigan kami. When Obed looks at me, umiwas at nagtago ulit sa kaniyang likod. 

“Anong nangyari, Bee?” Pilit na tinabi si Amare para makita ako.

“She's fine, Bed…but we have to go,” he said.

Napatigil siya at nilingon si Amare.

“Gusto kong makausap si Bethany, Amare. Pwede mo ba akong paunlakan?” mahina niyang sabi pero seryoso ang kaniyang tono.

Bahagya akong nilingon ni Amare. I still have tears in my eyes.

“Do you want to talk to him?” he whispered.

Umiling ako. Tumango lang siya at mas lalo akong tinago.

“She doesn't want to, Bed. Isasama ko si Bethany... " Lumingon ulit siya sa akin. “Gusto mo umalis dito?”

I nodded to him like a kid. 

“Okay, then.” Binalik niya ang kaniyang tingin kay Obed. “I'm so sorry, but she doesn't want to talk to you, Bed. Please, I don't want you to force her.”

Kumunot ang noo niya.

“Why?” Nilingon niya ako na sumilip. “Bethany, bakit? May kasalanan ba ako?” 

Hindi ko siya sinagot. I tried to pull Amare's hand para makaalis na kami. When he noticed my moves, kaagad siyang humarap sa akin. Pinagsiklop niya ang aming mga kamay at nagsimulang maglakad papalayo. Pero bago paman kami nakakalayo, lumingon muna siya sa kaniyang likod.

“I am helping a friend, Bed. I'm sorry, but Bethany needs space right now.”

I am gladly amazed at how respectful Amare is to his friend. He even said sorry to Obed. Ngumiti siya sa akin at nagsimula naglakad papalayo. Hindi ako lumingon sa aming likod. Pumara siya ng tricycle at una niya akong pinasakay.

Pumunta kami sa isang karinderya na di kalayuan sa karinderya nila Daniel. It's not crowded. He guided me to sit. Nilagay ko ang aking bag sa gilid at ang bible sa lamesa. Nakatitig ako kay Amare. He put his bag down, then a Bible. It's a white-cover bible. Napalunok ako. I gaze back at him. Nagulat ako dahil nakatingin na siya sa akin.

“Okay lang ba sa iyo na dito tayo kakain?” Tanong niya. 

Hindi ako sumagot sa kaniya. I looked at his Bible. Tumitig ako doon. Pagkatapos ay binalik sa kaniya. Tumango ako sa kaniya.

“Sigurado ka ba? You can tell me if you don't want, Adri. We can look for another restaurant.”

“Yeah, I'm okay here.”

He nodded. "Okay, then, what do you like to eat? Ako na mag-order.”

“Chicken, I'd like to have chicken. Anything basta manok,” sambit ko.

“Okay.” Pagkatapos ay kinuha ang kaniyang wallet sa kaniyang bulsa. “Wait for me here, okay?”

I nodded at him. Gusto kong umiyak, but I was amazed by him. Ilang minuto lang ay bumalik dala ang pagkain namin. Binigay niya sa akin ang chicken curry at isang rice. He gives me the spoon and my drinks. Nilingon niya ako at ngumiti.