You are my spring

Home

دو هفته بعد

_ هیونگ.. صبر کن بهت.. برسم!

نفس زنان در حالی که کوله پشتی نسبتا سنگینش رو روی دوشش می انداخت فریاد زد و سرعتش رو بیشتر کرد

_ دل تو دلم نیست یونبوکا بلاخره میخوام پسرمو ببرم خونه

با ذوق گفت و سرعتش رو بیشتر کرد

بلاخره به در پرورشگاه رسیده و وارد حیاط شدن
بر خلاف دفعه پیش حیاط خالی از هر بچه ای بود

_ هی بکهیونا

سونگمین بلافاصله با دیدن پسر مددکار که در حال لالایی خوندن برای نوزاد توی بغلش بود گفت

پسر غرق شده توی دنیای خودش با صدای غریبه از ترس پرید و بعد از شناختن سونگمین لبخند گشادی زد

_ آقای بنگ !

با صدایی که تا حد امکان برای بیدار نشدن کوچولوی توی بغلش پایین آورده بود گفت

_ سونگمین صدام کن

_اوه بله آقای سونگمین

یونبوک کمی جلو رفت و به چشمای بسته ی نوزاد نگاه و بعد با دو انگشت مشت محکم نوزاد رو لمس کرد و لبخندی زد

_ آقای کیم هستن؟

_ بله فکر میکنم تو اتاقش باشه

سونگمین سری به نشانه تشکر تکون داد و راه رو به مقصد اتاق مدیریت ادامه داد

_اینجا همیشه انقدر ساکت و خلوته؟

با شنیدن سوال پسر بلند آه عمیقی کشید

_کاش همینطور بود ولی نه متاسفانه الان تایم خواب بچه هاست و این گودزیلا ها در حال جذب انرژی برای به آتیش کشیدن زندگیمونن

یونبوک با دیدن قیافه جمع شدش نتونست بیشتر از این خندشو نگه داره

_ یونبوکا عجله کن پسرم منتظرمه

پسر با صدا شدن توسط همسر برادرش به سختی از نوزاد دل کند و بعد از خداحافظی از پسر بیچاره مو فندوقی به اون سمت دوید

.

.

با باز شدن در اتاق پسر ها به آرومی به دنبال وارد سالن آشنا شدند و بلافاصله به سمت تخت کنار تلویزیون حرکت کردند

سونگمین با دیدن دوباره پسرکش قند توی دلش آب شد کریر رو به دست یونبوک داد و خودش به سمت پسر خوابیده رفت

بالای تخت با فونت درشتی برچسب اسم کوچولوش نوشته شده بود
_ لی مین هو ..

پسرکش با سر همی آبی پر رنگ روی شکمش خوابیده بود و بدن کوچولوش با نفس هاش به آرومی بالا و پایین میشد

یونبوک کنار تخت ایستاد و سعی کرد تا حد امکان آروم این کار رو انجام بده چون محض رضای خدا نزدیک به پانزده بچه توی اون سالن نسبتا بزرگ خوابیده بودند