සේයාවි

සේයාවි දහවන දිගහැරුම....

"'සියල්ල මනඃකල්පිත යැයි සලකනු මැනවි..."'
------------------------------------------------------
------------------------------------------------------

"අම්මෝ බන් තව කොච්චර දුරක් යන්නද බන් පයින්..."

"අනේ මන්දා බන්...දැන් කියලත් කොච්චර දුර ආවද..."

"කොන්දත් කැඩිලා වගේ පකෝ මේ පකේ බෑග් එක කරේ එල්ලන් ගිහින්...බලහන් බර..."

"මට වඩා බරයි මගේ බෑග් එක...අරුන්ටනම් මොකෝ උන් ටික අත් දෙකත් වන වන යනවා අපි එපයි මේ බඩු මලුත් උස්සගෙන යන්න..."

"අනේ මන්දා බන්...මල කරුමේ...දැන් නම් හිතෙනවා ගෙදර ඉදියනම් හොදයි කියල.."

"ම්ම්...බලමුකෝ මේ වැඩසටහනවත් හොද වෙයිද කියල...මෙච්චර දුරක් පයිනුත් ඇවිල්ලා ඒක හරිගියේ නැත්නම් ඒම මම අම්මපා අර කාර්තික් කාරයට හොදවයින් අමතනවා...ගොන් උත්*..."

"උබ මිස්ටර් කාර්තික්ව දන්නවද..."

"ආහ්..නෑ නෑ...මන් කියුවේ ඉතින් බම් මේ වගේ වදවිදගෙන ගිහින් මෙලෝ වැඩකට නැති එකක් ඒම නම් අපරාදේනෙ බම්...ඒකයි..."

"ආහ්...රන්දේව් සර් හොදයි නෙහ් බන්
අවුලක් වෙන එකක් නෑ...කියල මට හිතෙනෝ බලමුකෝ..."

"ම්ම්..."මමයි ගීශානුයි දෙන්නත් අනික් ළමයි එක්ක මහා බෑග් තඩිත් පිටේ එල්ලගෙන හයිකින් යන්න වගේ එකා පිටිපස්සෙ එකා අපිව එක්කරගෙන යන තැනට යනවා...ඉස්සරහින් රන්දේව සර්, ඒලගට ළමයි ,ළමයින්ට දෙපැත්තෙන් තැනින් තැන සර් එක්ක ආව අය,පිටිපස්සෙන්මත් ඒ අයම...ළමයින්ව ආරක්ශා කර ගැනීම ප්‍රතම රාජකාරිය වගේ තමයි පෙනී යන්නේ...තැනින් තැන බොඩිබිල්ඩර්ස්ල වගේඑ...

අපි දෙන්නා සද්දෙ හයියෙන් ඇහෙන්නෙව්නැති වෙන්න තමයි කතා කලෙත්...මොනාවුනත් හරි නෑ නෙහ්...

කෝමාරි මේ තැන නම් කියල විස්තර කරන්න බැරි පුදුම ලස්සනක් තියෙන තැනක්...

"වාව්...."

"පට්ට වීව් එක නෙහ් මෙවිනා..."

"කතා කරගන්න වචන නෑ බන්..."

"අම්මපා...මේ වගේ තැනක් මුහුදක් තියෙන පැත්තක තියෙද කියලත් හිතාගන්න බැරි තරමටම ලස්සනයි..."