සේයාවි

සේයාවි විසිදෙවන දිගහැරුම...

එදා මට සවින්ව හම්බවෙලා ගෙදර රුචිරයියගේ මාමගෙම වාහනේකින් එනගමන් ඉද්දි ටවුන් එකේ ඉදන් ටික දුරයි එන්න හම්බුනේ ඉස්සරහින් ආපු ලොකු ලොකු ලොරියක් වාහනේ හප්පනවා විතරයි මතක...ඒ ආපු ලොරියේ ඇස් කඩාගෙන යන ෆ්ලෑශර් එකේ එළියයි ඒ ආපු වේගෙයි නිසා වාහානේ හැප්පුන විදිය තියා මොකක්ද ඒ වෙලේ වුනේ කියලවත් මට මතක් නෑ...ඒ වෙලේ මහා සද්දයක් එක්ක අපි ගියපු කාර් එක ඇක්සිඩන්ට් වුණා කියල විතරයි මතක...

කෝමාරි මාව ගෙදරට එක්කන් ආව ඩ්‍රයිවර් අන්කල් ගොඩක් උත්සහා කළා මාව බේර ගන්න...ඒ වුනාට එයාට තියා මටවත්...එයාව බේරගන්න බැරි උනා...

ඔව්....එයා ඒ ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් නැති වෙලා..මගෙත් ඔලුවට ලොකු ඩැමේජ් එකක් එක්ක දකුණු අත වගේම කකුලත් කැඩිලා...

එදා වාහානේ ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් අපිව එතන පාරේ ඉදපු කට්ටියක් හොස්පිටල් අරන් ඇවිත්...මට නම් සිහියක් තිබිලා නෑලු...ඔලුවෙන් වගේම අතින් පයිනුත් ලේ හුගක් ගිහින් තිබිලා තියෙන්නේ...මාව ඒ වෙලේම ICU දාලා...අන්කලුත් දාලා හැබැයි එයාට වැඩි වෙලාවක් තිබිලා නෑ...මොකද එයාගේ වෙලාව ඇවිල්ලා...එයා හොස්පිටල් එකට ආවට පස්සේ ටිකකින් මැරිලා...

අපේ ගෙදරට වගේම ඒ අන්කල්ගේ ගෙදරටත් ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා දැන් හොස්පිටල් ඉන්නේ කියල හොස්පිටල් එකෙන්ම දැනුම් දීලා...

දැන් හරියටම මන් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා හොස්පිට්ල් ඇඩ් මිට් වෙලා හරියටම සතියක්...මට සිහිය ඇවිත් තියෙන්නෙත් දවස් හතරකින්ලු...මොලේට ලොකු ඩැමේජ් එකක් වෙලාලු...ඒකනිසාලු සිහිය එන්න පරක්කු වෙලා තියෙන්නේ...

ඒ වගේම විශේශම කාරණාව...එදා දවසේ සිද්ද වුණු දේවල් වගේම සමහර සමහර පුද්ගලයන් පවා මට අමතක වෙලා ගිහින්...මට මතක අයගෙන් තාත්ති, අක්කි,චූටිබාප්පා,මද්දු බාප්පා වගේම ආරු අයියා,අම්මි,වගේම මගේ යාලුවෝ ටිකත් මට මතකයි...

හැබැයි මට මතක නෑ...මට සිහිය එද්දි මගේ රූම් එකේ සුදුපාට ට්‍රවුසර් එකකට රතුපාර අත්දිග ටීෂර්ට් එකක් ඇදන් ඉදපු කොණ්ඩේ ක්‍රේල් සුදු උස කියුට් මූණක් තියෙන ඝණ ඇහිබැමක් එක්ක කලු ඇස් දෙකක් තියෙන මට වඩා ටිකක් උස මහත් තියෙන ඒ ලස්සන පිරිමි ළමයාව...