සේයාවි

සේයාවි දහසය වන දිගහැරුම...

අම්මෝ...නැගිටගන්නත් අමාරුයි...පුදුම තරම් අමාරුයි...මට නිකන් දැනෙනවා මගේ ඇස් දෙක හොදටම ඉදිමිල කියල...ඒ තරමට රිදෙනවා...මම ඇස් දෙකත් පොඩි කර කරම ඉක්මනට පහලට දුවලා ගිහින් බාතෲම් එකේ දොර වහගත්තා..මම දත් මැදලා..එකපාරක් මූණට වතුරත් ගහගෙන කණ්ණාඩිය ඉහා බැලුවා...මට මගේම ප්‍රතිබිම්බය කණ්ණාඩියෙන් පෙනෙද්දි...මට මන් ගැනම දුකක් තරහක් ආවා...ඇයි දන්නවද?...මට මන් ගැනම තරහක් ආවේ...මන් ඇයි ඒම දෙයක් කියුවේ දෙයියනේ...මට ආයේ වචන ටික ගන්න තිබ්බනම්...

සවින් එතන වැරදී වගේම තමයි මමත් එතන ගොඩක්ම වැරදී...දෙන්නටම තිබුනේ වැරදි වැටහීම්...මට තිබ්බ දුක...තරහව...වගේම සවින්ටත් දුක..තරහව...ඉරිසියාවක්...ඇති වෙන්න ඇති...එයා ඒ අන්තිමට කියපු දේවල්..ඒ ගැන මට මාරම පුදුමයි...මම ආයේමත් ඒ මතක අස්සේ හිරවුනා...

.
.
.
.

සවින් මට යන්න නොදී මගේ අතින් අල්ල ගත්තා ඒ වෙලේ...මම යන්න හැරිලා හිටියත් ටිකකින් එයා දිහා බැලුවා...මට මාර පුදුමයක් හිතුනේ...මේ දැන් මගේ ඉස්සරහ ඉන්නේ මන් දැනගෙන ඉදපු...මන් අහල තිබුන සවින්මද කියල...

විශ්වාස කරන්න ඒ මූණේ පුදුම තරම් හැගීම් ගොඩක් තිබුණා..ඒ ඇස් දිලිසුණා...ඒ...ඒ.... ඒ ඇස් වලට තිබුනේ ලාවට කදුළු පටලයක්ද මන්දා...මූණ හොදටම රතු වෙලා....හිතා ගන්න බෑ...ඒ මූණ රතු වෙන්න හේතුව මාත් එක්ක තියෙන තරහවද...නැත්නම්....දුකද කියල...ඒ මූණ ජම්බු ගෙඩියක් වගේ රතු වෙලා...මම ලාවට වගේ දැක්කා...ඒ තොල් පට...ඒවා වෙව්ලනවා...

මම ඒ මූණ දිහා ටිකක් වෙලා බලන් ඉදිය...සවින් වගේම මේ මමත් නිහඩයි...දෙන්නා අතර තියෙන්නේ ලොකුම ලොකු තිගැස්සමක්...මට තේරෙන්නේ නෑ...මේක...මොන විදියට ගලාගෙන යාවිද කියන්න නම්....ඒ වුණාට මේක...හරිම අමුතු බැදීමක්...

"ඔහොම නැවතියන්..."
සවින්, දෙන්නා අතර තිබුන ඒ නොසන්සුන්කම නැති කරන ගමන්ම කතා කළා...

"මම කියන්න ඕනේ දෙවල් ඔක්කොම කියුවා...තවත් මට කතාකරන්න දෙයක් නෑ...මට යන්න ඕනේ..."
මම නොරිස්සුමින් කියුවා...

"මන් ගිහින් දාන්නම්...මට කතා කරන්න ඕනේ..."

".........."