සේයාවි

සේයාවි විසිපස් වන දිගහැරුම...

"එහෙනම් ඔයාලා ආවා..!"

ආහ්...ඒ මොකක්ද ඒ...කවුද ඒ...

මගේ හිතට අමුතු බයක් මුසු වෙච්ච අමුතු හැගීමක් ආවා..හරියට වෙන්න යන්නේ නම් හොද දෙයක් නෙවෙයි කියන්න වගේ හැගීමක්...

ඇයි දෙයියනේ...මෙහෙම මට කරන්නේ...මට   සතුට අකැප ද...ආ..මට සතුට අකැපද...මෙහෙම කරන්න එපා...මන් පව් නැද්ද...

ඔබ වහන්සේ මට කරන්නෙම හතුරුකම්...ඉස්සෙල්ලම මගෙන් මගේ අම්මව උදුරගත්තා...ඊට පස්සේ මගේ මතක...දැන්...දැන් මට මාවම නැති කරන්නයි ඔබ වහන්සේ හදන්නේ...

මේ වගේ දේවල් නිසා මට මාවම එපා වෙන දවස වැඩි ඈතක නෑ කියල මට ගොඩක්ම පැහැදිලියි..

"අයියේ...මොකක් හරි සද්දයක් ආවද...කවුරු හරි කතා කරන සද්දයක්.."

මට ඇති වුන සැකය නිසාම මන් සවින්ගෙන් ඒ ගැන ඇහුවා...

"ම්ම්..නෑ..ඇයි.."

"නෑ..මට එහෙම සද්දයක් ඇහුනා ඒකයි..."

මට ඒ ගැන බයක් ඇති උනත් මන් ඒ ගැන වැඩිය හිතන්නේ නැතුව ඉන්න උත්සහා කළා...මොකද මට ඉස්සරහට වෙන්න තියෙන දේවල් වලට වඩා දැන්...මේ මොහොත මට මගේ ආදරණීයත් එක්ක සතුටින් ඉන්න ඕනේ...

අපි කෙමෙක් කෙමෙක් ඉස්සරහට ආවා..ගල් මුල් තියෙන හැම තැනකම මාව හරි පරිස්සමට උස්සන් ගිහින් තියලා මාව තාත්තෙක් වගේ පරිස්සම් කළා..

මට දැන් මේ ආදරේට හරි ලෝභයි..මට මේ දේ නැති කරගන්න බෑ...

අපි දෙන්නම ගිහින් තියෙන්නෙව් මේ කැලේ තියෙන ලොකුම සහ ලස්සනම තැනට...ඒ තමයි ක්‍යාශි දියඇල්ලට...ඒ දිය ඇල්ලට ක්‍යාශි කියන්නේ...මේ දිය ඇල්ල හැදිලා තියෙන විදිය නිසාලු...ඒ ස්ත්‍රියකට සමාන අග පසග තියෙන විදියට තමයි මේ දිය ඇල්ල හැදිලා තියෙන්නේ...අනික් හොදම දේ නම්...අතීතයේ ජීවත් වුණා කියන ක්‍යාශි කියන ස්ත්‍රියට සමානකම් කියනවලු මේ දිය ඇල්ල...

අතීතයේ මෙහේ හිටියයි කියන මිනිස්සුන්ගේ රජතුමාගේ එකම සහ අවසානම දරුවා තමයි ක්‍යාශි කියන්නේ...එයා තමයි මෙහේ හිටපු ලස්සනම කාන්තාව...එයා කාන්තාවක්ට හිමි හැම දෙයකින්ම පරිපූර්ණ කාන්තාවක් වගේම..හරිම කරුණාවන්ත හදවතක් තියෙන ආදරණීය කාන්තාවක්ලු...මායා බලයන්...කඩු ශිල්ප..දුනු ශිල්ප...මගේ පිරිමින්ගේ වැඩ වගේම...ඉවුන් පිහුම් වගේ කාන්තාවන්ගේ වැඩ වලටත් හරි දක්ශයි කියල කියනව...ක්‍යාශිට හුගක් හැංගිච්ච...අනෙක් කාන්තාවන්ට වගේම පිරිමින්ටත් නොහැකි දේවල් වගේම මායා බලයන් තිබුණා..