Ben Elis annem ve babam benim her zaman en büyük utancim olacaklardi onlar bu güzel ülkeye ihanet etmiş insanlardı
Peki ben kim miyim ben annesi babası terörist olan Elis albay babası tarafından daha 1 yasindayken dağ başında bulunup sahip çıkılmı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş gerçekten de düştüğü yeri yakiyormus. Ereni kaybettikten sonra bunu daha iyi anlamış oldum.
Ben kardeşimi kaybettim..
Ailemden birinin acısını yaşadım..
Bizim ŞEHİDİMİZ var..
Bugün Erenin Şehidimizin töreni vardı. Onun için son görevimizi yerine getirmek için hepimiz Samsuna gelmiştik. Baba ocağı Samsundu Erenin.
Baba ocağına ateş düşmüştü.
Annesi..
Babası..
Kardeşleri..
Hepsi yıkılmıştı..
Mahvolmuştu..
Asıl acı onların acısıymış. Görünce daha iyi anladım.
Eren ailesinin tek erkek evladıydı. Üç tane daha ablası vardı.
Babasının ona küsmüş olmasının asıl sebebi de buydu aslında.
İki gün olmuştu Ereni kaybedeli. Dün baba ocağına getirmiştik onu.
Ama tabutu al bayrağa sarılı şekilde.
Bu görev Albay olarak babama düşmüştü. Onun yanında da bana..
Kapıyı annesi açmıştı. Tombul yanaklı Erene benzeyen gözleri ile karşımıza çıkmıştı. Onu gördüğüm an kalbim durdu sanki. Eren annesine benziyordu. Bizi görünce anlamıştı bir terslik olduğunu zaten. Hemen yaşlılıktan kirismis elleri göğsünü buldu.
"Hayırdır inşallah komutanım bi sorun mu vardı?"
"Başımız sağ olsun anam. Erenimiz peygamberimize komşu oldu. Başımız sağ olsun. "dedi babam. Ama Erenin annesi daha fazla ayakta duramadı.
"Eren."
"Erenim aslan parçam annem." Feryatları bütün sokağı inletmisti zaten. Seslere babası geldi kapıya. Bizi ve eşinin durumunu görünce oda anladı durumu.
"Başımız sağ olsun komutanım." dedi babası ama her an yıkılacak gibi duruyordu.
Bütün sokak al bayraklarla donatıldı hiç bir yerden tek çık çıkmıyordu. Sanki bütün dünya Erenimiz için yastaydı. Bizim için acının bir tanımı yoktu ama onlar için hiç yoktu...
