Satılmış -erkek versiyon-

10-

11-12.05.24
Satılmış Akkaya

Annem zamanında 'iyi insan, insana şifa verir' derdi ve bu lafını hiç anlamaz, kıskançlıktan anlamak da istemezdim. Ama ailem gerçekten insanlarla bir olunca iyi olurdu, mesela babam tamirhanedeki ve diğer dükkanların ustalarıyla bir araya gelince; annem, Şennur ve mahalledeki teyzelerle oturunca iyi olurdu. Tamirhanedeki kardeşler dışında hepsinin orospu çocuğu olduğunu anladım, bu yüzden anneme de babama da yaklaşıldığında geriliyorum.

Ama Aliye teyze öyle değil. Neredeyse bir buçuk aydır bizimle tanışıyor, her gün bıkmadan ve usanmadan hastaneye geliyor, annemle özel konuşuyor. Doktorların, psikologların edemediği ruhsal yardımı kadın tek başına üstlendi. Annem artık gülüyor, bunun bendeki değeri paha biçilmez. Öyle kahkahakar atmıyor, kıkırdamıyor ama yarım ağız da olsa gülüyor. Mesela artık Şennur teyzeyi sormuyor, zaten bahanelerime inanmazdı. Sonunda sormayı da bıraktı.

Oğlu Eren de benim için geliyor. İşten vakit bulduğu her an yanımda, konuşuyor, kafamı dağıtıyor, yetişemediğim yerlere o yetişiyor. Yalanı ya da palavrası yok, olduğu gibi biri ki bu da ona güvenmem için yeter de artar bile. Sayelerinde sıcak, ev yemeği yiyebiliyoruz; her gün yanlarında getiriyorlar.

"Annene büyü yaptığını düşünmeye başlıyorum," diyen doktor gülümsüyordu. "Tedavisi devam ediyor, artık yanıt alabiliyoruz, iyileşme döneminde sakince ilerliyoruz. Verilen bazı ilaçları artık kesebiliriz, psikoterapileri de gayet iyi ilerliyormuş."

"Yani?" Sorumdan sonra doktor dosyayı kapatıp bana baktı, yüzünde beni de mutlu eden bir tebessüm var.

"Taburcu edebiliriz. Pansumanlık yarası kalmadı ya da doktor gerektirecek bir tedavisi yok. Evinize gidebilmeniz için önünüzde hiçbir engel yok. Tabii fizik tedavilerini aksatmamaya söz verirseniz diyeceğim, sizi artık tanıdım Satılmış oğlum. Annene bizden daha güzel bakıyorsun."

Artık bu hastaneden çıkabiliriz mi? Annem yeniden dışarı çıkabilir mi? Kalbim heyecanla attığında gözlerim doldu. Dışarıyı değil, annemle dışarıda olmayı özledim.

"Eğer eviniz, gideceğiniz yer hazırsa hemen şimdi çıkış işlemlerini yapalım." Doktoru onayladığımda bilgisayarına döndü, bir şeyler yazdı ve gülerek bana döndü; "artık anneni de alıp gidebilirsin. Bundan sonraki hayatınız hep güzel geçmesi dileğiyle."

"Teşekkür ederim. Teşekkür ederim doktor hanım." Hızla odadan çıkıp koridorda koşmaya başladım. Asansörü boş verip merdivenleri 3-4 basamak atlayarak çıktım. Sonunda servise geldiğimde kapının açılmasını zor bekledim. Heyecanıma gülen hemşireleri umursamadan annemin odasına daldım, yanındaki Eren ve Aliye teyze korksa da annem gülmüştü.

"Ne oldu yine deli oğlanım?" Annemin yanına gittiğimde yüzümü sevmesini aşkla bekledim.

"Gidiyoruz! Gidiyoruz! Artık çıkıyoruz buradan!" Annemi kucağıma alıp hızlıca döndürdüğümde odadaki herkes güldü. "Sonunda gidiyoruz!"

"Nasıl, nereye?" Annemi oturtup sorularını yanıtladım. Gözlerinden korku geçtiğinde tüm enerjim sönmüştü. "O eve mi?"

"Hayır! Hayır asla! Aliye teyzelere komşu oluyoruz, babam her şeyi ayarladı, anne. Bırakmadı bizi." Annem sözlerimden sonra tekrar sakinleşip sevindiğinde onun ellerinden öptüm. "Çantamızı hazırlayalım tamam mı?"