"Ona bakınca ayaklarımın yerden kesilmesi normalmiydi bilmiyorum ama ben onun kömür gibi gözlerinde yok oluyordum"
Başımda çok şiddetli bir ağrı hiss ediyordum.Sanki biri kafama çekicle vuruyordu ve ya açık beyin ameliyatı oluyordum.
Ağrılar şiddetli ve dayanılmazdı.
Aynı zamanda beynimde durmadan uğultu sesleri duyuyor ve anlam veremediğim bir karanlık hiss dumanı gözümün önündeydi.
Belki de bu yüzden gözümü açmakta zorlanıyordum.Beynim açıkdı ama gözlerimi açamıyordum.
Çok çalışdım,ama yapamadım.
Üzerimde birşeyin yorgunluğu vardı sanki.Aniden aklıma gelen şeyle irkildim ama bu bile gözlerimi açmama yardım etmedi.
Şimdi gözlerimi açamadığım için değil,korkumdan açmıyordum çünki açınca neyle karşılaşacağımı bilmiyordum.
Evet,herşeyi hatırlıyordum.
Sonuncu kere başımda korkunç bir ağrı olmuşdu ve ben kurtardığım adamın göğsüne düşüp,bayılmışdım ama ondan önce olanlarıda hatırlıyordum.
Amerika daydım,Nyork daydım.
Buraya babam için gelmişdim,onu bulmak için gelmişdim.
Uçakdan indiğimi hatırlıyorum,taksiyle şehrin merkezine gelmişdim ve kendim için otel arıyordum.
Sonra bir sokağa girmişdim.
Dar,karanlık ve tek bir lambanın yandığı bir sokak dı.
Girmez olsaydım! Başıma ne geldiyse o sokağa girdiğim için geldi!
Ne vardı sanki orda,sadece sakince uzaklaşamazmıydım?
Ben gerçekten bela çeken maqnitim.
Sonra o sokakta kavga eden iki kişi görmüşdüm,biri diğerini boğuyordu ve altda kalan az kalsın ölücekdi.
Bende onu kurtarmak için üstedi adamın kafasında şişe kırmışdım.
Allahım ben birinin kafasında şişe kırmışdım!
Normalde böyle birşeyi asla yapamazdım.Daha sonra yerde yatan adamı uyandırmak istemişdim ama o sanki hiç bayılmamış,en başından beri ayıkmış gibi beni kolumdan tutup,kendine çekmişdi.
Onun üzerindeydim ve geceden daha karanlık olan kömür gibi gözlerine bakıyordum.
Sonra o acıyı hiss etmişdim ve bundan sonrası karanlıktı.Şimdi ben nerdeydim peki?
Lanet olsun! Nerde olduğumu bilmiyordum,hiçbir şey hiss etmiyordum.
Babamı bulmalıydım,bura bu yüzden gelmişdim ama ben daha geldiyim ilk günden başıma çok büyük bir bela açmışdım ve en kötüsüde şuan gözümü açdığımda neyle karşılaşacağımı bilmiyordum.
Evet,ben nerde olduğumu bilmiyordum!
Şansım bu kadar berbat olmamalıydı,neden kader bir kere de benim yüzüme gülmüyordu ki?
Ayrıca beynimdeki ve kulağımdakı uğultular beni artık deli edicekdi.Neden benim hayatım böyleydi ki?
Tekrardan uyumak ve kendimi karanlığa bırakmak istedim ama korkdum.Ya tekrar uyanamasaydım?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALBİMDEKİ KATİL
Humor"O bana anlam veremediyim bir şekilde bakıyordu, bende ona daha doğrusu kömür gibi simsiyah gözlerine bakıyordum."
