ပြတင်းပေါက်ကနေ တွန်း၀င်လာတဲ့
နေရောင်ခြည်က လက်ကနဲ။
အလင်းရောင်စူးစူးကို မခံနိုင်မှာဆိုးလို့
ဂယူဗင်းက ထပြီး လိုက်ကာကို ဆွဲတဲ့အချိန်
မျက်လုံးထောင့်ကနေ တွန့်သွားတဲ့ အရိပ်ယောင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။မယုံနိုင်လို့ သေချာသွားကြည့်ပေမဲ့ လှုပ်လာတဲ့ မျက်ခွံ့လေးတွေ။
"လူနာ သတိရလာပြီလား ကျွန်တော်ပြောတာကို ကြားရင် မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်ပြပါ"
ဆရာ၀န်တွေ၊သူနာပြုတွေက စစ်ဆေးပြီး အလုပ်ရှုပ်နေတာကို ဂယူဗင်းက အနောက်ကနေ တိတ်တိတ်လေး အကဲခတ်နေမိသည်။ လှဲနေသည့်
လူနာအခြေနေကိုလည်း ဂယူဗင်းက
တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။
ပြန်ကောင်းလာပြီး၊ အားလုံးပုံမှန်ဖြစ်သွားရင်
သူ့အနားမှ နေပါ့မလား။ သူ့မိဘတွေဆီ ပြန်သွားမှာလား။အဲခါကျရင်ရော သူ့ ပြန်တောင်းပန်ရင် ရစ်ခီ
လက်ခံပါ့မလား။သေချာတယ် လက်မခံလောက်။
မုန်းသွားမလားဆိုသည့် စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်
တံတွေး အသာမျိုချရင်း ခြေလှမ်းတွေကို
ရှေ့မတိုးမိ။ ဂယူဗင်းကြောက်ပါသည်၊အမုန်းတွေကို
လက်ခံရမှာကိုရော ဥပေက္ခာတွေနဲ့ နေရမှာကိုရော။
တုန်လှုပ်နေသည့် စိုးရိမ်စိတ်ကို အသာထားရင်း
ရေတစ်ခွက် သွားခပ်သည်။ အခုမှသတိရလာတာဆိုတော့လည်ချောင်းတွေခြောက်နေမှာ။
"ဒေါက်တာ ကျွန်တော်က ဘယ်သူလဲဆိုတာသိလား"
ရေခပ်နေသည့် ဂယူဗင်း လက်တွေတွန့်ကနဲ။
မယုံနိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ လှည့်ကြည့်မိတော့၊ဆရာ၀န်တွေကလည်း အကြောင်သား။
"ရစ်ခ် ကိုယ်ကိုရော မှတ်မိလား"
ဂယူဗင်းက မရဲတရဲ။
ခေါင်းလေး ခါရမ်းလိုက်တာကို မြင်တော့ ဂယူဗင်းက
ကုတင်တန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။အခုနေများ မထိန်းထားနိုင်ရင် ဂယူဗင်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချပြီး ပြိုလဲမိတော့မည်။
မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေက လိမ်ညာနေခြင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို တခြားသူတွေထက်စာရင် ဂယူဗင်းက
ပိုသိသည်။ ရစ်ခီအကြောင်းဆို ကင်ဂယူဗင်းက
နောကျေလုနီးပါးဖြစ်နေပြီ။ဆရာ၀န်တွေစစ်ဆေးနေတာကို ခံရင်း မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့
လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရစ်ခီ ကို့မြင်ပြီး ဂယူဗင်းက
ခြေတောင်မခိုင်ချင်တော့။
