အိပ်တစ်၀က်၊နိုးတစ်၀က်အခြေနေမှာ
မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ဟိုလိမ့်၊ဒီလိမ့်လုပ်နေတော့
ကုတင်တစ်ခုလုံးသည် သူ့အပိုင်အတိုင်း။
ကုတင်အစွန်းက ရုတ်တရက် နိမ့်ကျသွားတာကို ခံစားလိုက်ရတော့ ရစ်ခီ ဖျက်ကနဲ မျက်စိဖွင့်ကြည့်မိသည်။
"နည်းနည်းထပ်အိပ်ဦးလေ "
ဂယူဗင်းသည် အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့
ကုတင်အစွန်းမှာထိုင်ကာ သူ့ အား
ကြည့်နေသည်။ ဂယူဗင်းရဲ့ ဒီလိုပုံသည်
ရစ်ခီ ကိုစောစောစီးစီး အနေရခက်စေသည်။ ယောကျာ်းချင်းခန္ဓာကိုယ်မြင်ရတာ ကိစ္စမရှိပေမဲ့
ဂယူဗင်းသည် သူ့အမျိုးသားမလား။
"မင်း နိုးနေတာကြာပြီလား"
ရစ်ခီသည် ဘေးကခေါင်းအုံးကို ယူကာ
ဖက်ထားလိုက်သည်။သူ ခဏတော့
မှေးချင်သေးသည်။ ဂယူဗင်းထံမှာ
ရယ်သံတိုးတိုးလေးထွက်လာပြီးနောက်
ရစ်ခီ ခန္ဓာကိုယ်ထက် စောင်လေးတစ်ထည်
ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ထိုစောင်ကို ရစ်ခီသည်
မျက်လုံးအောက်အထိ ဆွဲယူခြုံလိုက်သည်။
ဂယူဗင်း ရေမွှေးနံ့လေးသည် ခပ်သင်းသင်း။
ရစ်ခီသည် ရင်းနှီးနေပေမဲ့ နည်းနည်းအလိုမကျသလို ထိုစောင်ကို ခန္ဓာကိုယ်အောက်ထိ ပြန်ဆွဲချမိသည်။
.
.
ရစ်ခီ ပြန်နိုးလာတော့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး
ချွေးတွေ ရွှဲနစ်နေသည်။
ခေါင်းကြီးတစ်ခုလုံးလေးနေပြီး နေလို့မကောင်း။
ကုတင်ပေါ် ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့ ခဏထိုင်နေပြီး
ရေချိုးကာ၊ အောက်ထပ်ဆင်းလာလိုက်သည်။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ရစ်ခီမိဘတွေဆိုသူသည်
ဂယူဗင်းနဲ့ ထိုင်စကားပြောနေသည်။
"မား ပါး"
ဆေးရုံမှာရှိတဲ့လတွေအတွင်း ရစ်ခီမိဘတွေဆို
သူသည် ရစ်ခီကို လာအဖော်ပြုပေးတော့
သူသတိရလာကာစလောက်တော့
စိမ်းနေတာမဟုတ်တော့။
"နိုးပြီလား ရှန်ရှန် "
မားမားသည် သူ့အနားလာပြီး လက်ကိုဆွဲယူကာ ကိုင်သည်။ ဂယူဗင်းကိုကြည့်လိုက်တော့
ပြုံးပြီးသာ သူ နဲ့ မားမားကိုကြည့်နေသည်။
