ရစ်ခီ ကိုရီးယားမှာနေတာ (၃)ရက်ရှိနေပြီ။
ဟိုတယ်မှာနေဖို့ထက် ကျောင်းလာတက်တုန်းက
၀ယ်ထားသည့် တိုက်ခန်းလေးမှာပဲ နေဖြစ်သည်။
နေ့တိုင်း ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းဟောင်းတွေ
ဆီ သွားလည်လိုက်၊ရှော့ပင်းထွက်လိုက်နဲ့
အားတယ်လို့မရှိ။
အိမ်ကိုတော့ ဘာနေနေလက်မထပ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး
ဖုန်းဆက်တိုင်း ငြင်းဖြစ်သည်။ကင်ဂယူဗင်းကလည်း သူ့ကို အဆက်သွယ်လုပ်မလာတာကြောင့် ရစ်ခီ ကိုယ်တိုင်တောင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်နေပြီ။
ဒီနေ့လည်း ညကျရင် ချိန်းထားတာတစ်ခုရှိတာမို့လို့
မှာထားသည့် အစားသောက်တွေကိုစောင့်ရင်း
ဒရမ်မာတစ်ကားထိုင်ရွေးနေလိုက်သည်။
အဲဒီအကျင့်ကလည်း ကိုရီးယားမှာ
ကျောင်းလာတက်တုန်းက ရခဲ့တာဖြစ်ပြီး
တစ်ယောက်တည်း ထမင်းစားချိန််ဆို
ဒရမ်မာတစ်ကားလောက်တော့ ကြည့်လိုက်ရမှ၊မဟုတ်ရင် စားနေတာက အရသာမရှိသလို
ခံစားရသည်။
ဘာကားကြည့်ရမလဲ ရွေးနေရင်း တံခါးဘဲလ်မြည်လာတာမို့လို့ ဇဝေဇဝါနဲ့ တံခါးထဖွင့်ဖို့လုပ်ရသည်။မှာထားတာတောင် မကြာသေးတာကို လာပို့တာ
မြန်နေတော့ ရစ်ခီတောင် အံ့သြနေရပြီ။
ဒါပေမဲ့ တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ရှေ့မှာ
မိန့်မိန့်ကြီးရပ်နေတာက ကင်ဂယူဗင်း!
ကျစ်!ဒီဂြိုဟ်ဆိုးကောင်ကတော့!
"မင်းဒီကို.."
"သားလေး"
အားရပါးရ ရန်တွေ့ဖို့ လုပ်နေသည့် ရစ်ခီ သည်လည်း ပြူးကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားရသည်။
ဂယူဗင်းနောက်ကနေ ထွက်လာသည့်
ဦးလေးနဲ့ အန်တီကြီး။
ကင်ဂယူဗင်းကိုလှမ်းကြည့်တော့ အပြုံးသေးသေးလေးပြုံးပြသည်။သေချာပေါက် သူ့ကို
လှောင်သည့် အပြုံးပေါ့။
"ဟုတ်ကဲ့ ဘယ်သူ"
ရစ်ခီသည် အရဲစွန့်ပြီး မေးကြည့်သည်။
ကင်ဂယူဗင်းနဲ့ ရုပ်ဆင်တဲ့ ဦးလေးကို
မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်းပေါ့။
