"မပြန်ရဘူး ကျွန်တော် ခွင့်မပြုဘူး"
မေမေက ရစ်ခီကို ရှန်ဟိုင်းပြန်စေချင်တယ်တဲ့။
ဂယူဗင်းက ခွင့်မပြုနိုင်။ပြေးလို့ လွတ်သွားရင်
ပြန်ဖမ်းဖို့ခက်လိမ့်မည်။ ရစ်ခီက ပြန်လာမယ့်
သူ မဟုတ်။သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ
ချည်နှောင်ထားသည့် ဘွားဘွားကလည်း
အခုမရှိတော့။ သူ့ကို သနားတာဖြစ်ဖြစ်၊ရစ်ခီ
သူကိုယ်သူ အပြစ်တင်စိတ်ကြောင့်ဖြစ်ဖြစ်
သူ့ဘေးတွင် နာနာခံခံလေးငြိမ်နေသည်လေ။
"ဂယူဗင်း"
မေမေသည် သူ့ကို လှမ်းဟန့်သည်။
ဘယ်တုန်းကမှ မဆူဖူးသည့် မေမေသည်
သူ့ကို နား၀င်အောင်နားချတော့မည်။
မေမေကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပင်ပန်းနေတာကို
သိတော့ ဂယူဗင်း ကလန်ကဆန်မလုပ်ချင်။
ဒါပေမဲ့ လက်ခံလိုက်ရအောင်လည်း မဟုတ်သေး။
"ရစ်ခီကို အချိန်ပေးလိုက် သား,သူဘာလုပ်ချင်လဲ
ဆိုတာ သူကိုယ်တိုင် စဥ်းစားဖို့ပဲလိုတယ်။
မင်းတို့ပြောသလို ဘွားဘွားကြောင့် ဟန်ဆောင်နေတာဆိုရင် အခု မင်း အဘွားမှမရှိတော့တာ၊
နောက်ဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ သားရော ရစ်ခီရော
စိတ်ပင်ပန်းတာမျိုးကို မေမေမကြည့်ရက်ဘူး,
ရစ်ခီလေးလည်း အရင်ကနဲ့မတူတော့ဘူးသား၊
သားလည်း ကလေးက ပြောင်းလဲသွားတာကို သတိထားမိတယ်မလား
အဲလိုကြီးက မဟုတ်သေးဘူးလေ သားရဲ့ "
ဂယူဗင်းသည် စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ မျက်နှာကို အကြမ်းပတမ်းပွတ်သတ်သည်။ဒီရက်ပိုင်း
ဟိုဟိုဒီဒီ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းစရာတွေက အပုံလိုက်။ ကိစ္စတွေတစ်ခုပြီး တစ်ခုစုပြုံလာတော့ ဂယူဗင်း ခေါင်းပေါက်ကွဲတော့မလို။
"ရစ်ခီက ပြန်ချင်တယ်ပြောတာလား?"
မေမေသည် ခေါင်းခါပြသည်။
"မေမေ ပြန်ခိုင်းလိုက်တာ၊ ဒီဘက်မှာလည်း
ကိစ္စတွေရှုပ်နေတုန်း ကလေးကိုလည်း
စဥ်းစားချိန်ပေးလိုက်တာ မှန်မယ်ထင်လို့"
"မပြန်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မေမေ၊ ရစ်ခီက
အစကတည်းက ကျွန်တော်ဘေးနေချင်တာမဟုတ်ဘူး"
