DİŞİ KURT/Gerçek Ailem

25

" Komutanım!" Kulağıma gelen sesler ile uyandım.

İlk etrafa bakındım.
" Komutanım gelmek üzereyiz." Dedi mert.

" Tamam." Dedim.

Çantamı ve silahımı çıkardım. Hastaneye bunlar ile gidemezdim.

Timde aynı şekilde eşyalarını bıraktı.

" Komutanım!" Dedi mine.

" Evet?"

" İnişe geçiyoruz."
Aşağı baktığımda hastanenin bahçesini boşalttıklarını gördüm.

Ama insanlar etrafa toplanmış bize bakıyordu.

Helikopter aşağıda durunca ilk ben sonra da diğerleri indi.

Batur ve bora Murat'ın kolundan tutup indirdiler.

Doktorlar hemen gelip Murat'ı sedyeye aldı. Bizde peşlerinden ilerledik. Herkesin bakışları bizdeydi.

Ama özellikle kadın asker görmenin şokunu yaşıyor gibiydiler.

Bir odanın önüne gelince durduk.

Ben yorgunca gidip kendimi bir koltuğa attım.

O sırada koridorda bir ses duydum. Ardından emre
" Dikkat " diye bağırdı.

Hepimiz ayağa kalktık. Albay, uraz abim, Gökmen ve barın gelmişti.

Hepsi gözlerini bizim üzerimizde gezdirdi.

" Yüzbaşım siz neden doktora gitmediniz?" Dedi albay.

" Murat'ın durumu çok daha kötü komutanım. Önemli bir şey değil."

Albay kafasını olumsuz anlamda sallarken konuştu.
" Yok yani anlamıyorum, bela mıknatısı falan mı bu kız?! " Diye söylendi.

Adam haklı beyler dağılın!

Uraz abim iki adımda yanıma gelip beni kolları arasına aldı.

" İyi misin güzelim?"

" İyiyim abi."

" Komutanım hiçte iyi değil yalan söylüyor!" Dedi emre.

Emre'ye dönüp ' yaktım çıranı' anlamlı bakışlar attım.

O ise şirin olduğunu düşündüğü bir şekilde gülümsedi.

" Bir insan kötü olduğunu neden söylemez ki?!" Doye söylendi bu sefer barın.

Ay herkes üzerime üzerime geliyor!

" Sizinde bana söylenme gününüz mü mübarek, söylenen söylenene!" Dedim bende. Ve devam ettim.

" Albayım siz üzerinize alınmayın lütfen."

Şimdi gider ayak ceza almaya gerek yok.

" Beyler siz nasılsınız?"
Dedi albay time göz gezdirerek.

" Komutanım şu anda tek isteğimiz Murat'ın iyi olması." Dedi mert.

" Sizin de doktora görünmeniz lazım. Hadi hepiniz bir muayene olun!"

Canım amcam albayım bizi zorla muayene ettirmek için göndermişti. Başımıza ise barını dikmişti.

Şimdi hastane koridorunda sürü gibi geziyorduk.

Biz, barın ile en arkadaydık.

Elini belime koyup beni kendine çekti.
" İyi misin güzelim?" Dedi.

" İyiyim." Değilim.

" Laf olsun diye değil, gerçekten soruyorum. Ve eminimki iyi değilsin."

Kafamı omzuna koyup bir kolumu da beline sardım.