මගේ ෆොටෝ එක , අරූ අයියගේ එක , කල්පයියාගේ ඒක එකම ලග තිබුනේ. අපේ ඒවට එහා පැත්තේ වෙනම කෝච්ලගේ ෆොටෝ වලින් ආර්ට් එකක් හදලා. ඒ මැද කෝච්ලා එක්ක දේවන් අන්කල් ඉන්න ෆොටෝ එකකුත් තිබුනා. පුදුම ලස්සනයි කියනවට වඩා එතන තිබුනේ පුදුම ගෞරවනීය ස්වභාවයක්. මන් ටික වෙලාවක් ඒ දිහා බලාගෙන ඉදලා අපෙ ෆොටෝ තිබ්බ තැනට ගිහින් මගේම ෆොටෝ එක දිහා බලාගෙන හිටියේ මන් ගැනම මට දැනුන පුංචි ආඩම්බරයක් එක්ක.
ඒත් ඊලගට කන ලගින් ඇහුන කටහඩත් එක්ක ආඩම්බරේ කෙසේ වෙතත් මගේ පන ගියේ නැති ටික විතරයි
" cool as ice "
කනේ ගෑවෙන නොගෑවෙන දුර , හුස්ම මගේ බෙල්ලේ වදින දුර ඉදන් ඇහුන ඒ කට හඩත් එක්ක ඇගදිගේ හිරියක් ගියේ ඒක දරාගන්න බැරුව අතේ ඇගිලි එකට එතෙද්දී. හාට් එක ගැහුන වේගේ කොච්චරද කියනවනම් එක වෙලාවක හිතුනා ඒ ගැහෙන සද්දේ වටේ ඉන්න අයටත් ඇහෙයිදෝ කියලා. ඒත් ඒ ඇහුනත් දැන් ඒක ඇහෙන දුර ඉන්නෙත් එක්කෙනයි. ආපහු හැරිලා බලන්න ඕනේ නෑ කවුද ඒ කියලා අදුරගන්න. කටහඩ.... අමුතුවෙන් අදුරගන්න දෙයක් නෑ. හම්බෙලා දවස් දෙකක් උනත් ඒ කටහඩේ බර ගතිය කොහෙදෝ මන්දා තැන්පත් වෙලා තිබුනේ.
ෂෙන් කෝච්ගේ දෙවෙනි පුතා කැප්ටන් තාවිශ් අශේර් වංග් යිබෝ. මොනවා කරනවද මන්දා මේ මනුස්සයා. මට නම් පේන්නේ මේ යකාටත් උදාර විදිහට මොකක් හරි අවුලක් තියනවා. නැත්තන් එකපාරටම ඇවිත් මෙහෙම හොල්මනක් වගේ බෙරිහන් දෙනවද.. බෙරිහන් දෙනවා කිව්වට ඒක මෙහෙමයි. හරි හිමින් තමා කිව්වේ ඒ උනාට ඒක මගේ කන ඇතුලේ සෑහෙන්න දෝන්කාර දුන්නනේ. තවත් ඒවගේ. බෙරේ ගහන එකාට ට්‍රැක්ද කොහෙද සාන්ත අයියේ.
ඒ උනාට තවත් එහෙමම ෆොටෝ එක දිහාම කන්න වගේ බලන් ඉන්න බැරි නිසා හොද හුස්මක් අරගෙන අත් දෙකේ ඇගිලි එකට පටලවගෙන මන් හැරුනේ මහලොකු..... කැප්ටන් ඒ පාර මොන යකාටද එන්නේ බලන්න. ඒත් ....
" but pretty "
මන් හැරෙනවත් එක්කම ඇස් දෙක දිහා බලලා කිව්ව කැප්ටන් කට කොනින් හිනාවෙලා එතනින් යන්න ගියේ ඒ මොකක්ද ඒ උනේ කියලා හරියට ප්‍රොසෙස් කරගන්න මගේ මොලෙයි හදවතයි දෙකම සෑහෙන්න කල්පනා කරද්දි. දැන් මොකක්ද ඇත්තටම ඒ උනේ. කැප්ටන් වැරදි කෑමක්වත් කාලද. ඊයේ දවසම මට පුප්පලා අද මෙතන pretty කියන්න එනවා. හරිම උදාරයි මාංජමිකයි.
