Dumating na si Ellaine hawak nito ang biniling breakfast.
"Naka tulog na siya?" Tanong ni Ellaine. Nakita niya kasing natutulog ito habang si Brian naman ay palihim na umiiyak at nakayuko habang naka sabunot sa sarili nyang buhok.
"Brian, okay ka lang?" Nag aalalang tanong nito kay Brian. Inangat nito ang ulo at tumingin kay Ellaine.
"May iniisip lang ako ahm... may gagawin pa pala ako. T-tawagan mo na lang ako pag may kailangan si Gabriella." Saad nito tsaka tumayo.
"Brian, are you really ok."
"I am." Sagot nito ngunit marahan itong lumapit kay Ellaine at niyakap.
"W-what happened, why did you.." pagtataka ni Ellaine.
"I just want to tell you na Ma... makakaya mo lahat ng to. And s-sorry" Pagtutuloy nito. Inalis ni Brian ang pagkakayakap kay Ellaine.
"Tawagan mo na lang ako kung may kailangan ka o si Gabriella."
"San ka pupunta? Kala ko tapos na duty mo?" Takang tanong ni Ellaine.
"May kailangan lang akong asikasuhin." Saad ni Brian.
"Sige.. Mag iingat ka!" Saad ni Ellaine kay Brian bago ito umalis.
"Ohhh.. Yzairha. Anong nangyari sayo? Bakit ka.. umi-iyak... "
"Walang balak si Jordan na ituloy ang operasyon. kahit naki usap na si Gabriella sakanya." Umiiyak na paliwanag nito kay Ellaine.
"May gagawin ka pa ba? mabuti pang mag pahinga kana muna. Bigyan mo pa siya ng oras naniniwala akong magbabago pa ang isip ni Jordan." Pagpapagaan ni Ellaine sa nararamdaman ni Yzairha.
"Gusto kong maniwalang mag babago pa ang desisyon niya.. pero pano ko yon gagawin pagkatapos kong marinig ang usapan nila ni Keighley."
"Andito si Keighley?"
"Tinawagan ko siya. At sinabi ko lahat ng nangyari ngayon." Paliwanag ni Yzairha.
"Masakit para kay Keighley malaman ang lahat ng to, sigurado akong walang tigil nanaman ang pag iyak niya dahil sa kapatid niya." Saad ni Ellaine, mayamaya pa ay bumukas ang pinto at bumungad ang umiiyak parin na si Keighley.
"Na-nasaan si Gabriella?" Pilit niyang inaayos ang tono ng boses para hindi malaman na galing siya sa pag iyak.
"She's sleeping. Okay ka lang ba? Nasaan ang kuya mo?" Tanong ni Ellaine.
"Don't ask for now. Hayaan nyo muna siya tanggapin nyo na lang ang magiging desisyon nya." Sagot nito tsaka marahan na lumapit kay Gabriella at inilagay ang isang pink teddy bear sa tabi nito.
"Everything will be okay. Don't worry." Saad ni Keighley sa natutulog na si Gabriella, habang hinahaplos nito ang mapupulang pisngi nito.
"Tita?... Nasaan po si daddy?" Bungad ni Gabriella ng makita ang tita Keighley niya, ngunit hindi and daddy Jordan niya.
"Wait for him, pupunta siya dito. Just... give him some enough time to think, okay." halos maiyak na paliwanag ni Keighley.
"I'm here, Gabriella daddy's here." Masayang saad ni Jordan dito.
"Don't cry tita, please stop crying na po!!" Saad nito habang inaabot ang mga mata ni Keighley para punasan ito.
"No, ofcourse not. masaya lang ako dahil okay kana."
"Gabriella, how's your feeling anak? May masakit ba sayo? May kailangan ka ba?" Tanong ni Jordan dito.
"No dad, I just want you to undergo the operation so that you can live longer and be with me, mommy and tita Yzairha," Nagkatinginan si Jordan at Keighley.
"Wag kang mag alala makakasama mo pa si daddy nang—— matagal, pero ipaalala mo sakin lahat, ah. wag kang mag tatampo kung hindi na kita maalala pag balik ko, okay?" Paliwanag nito kay Gabriella.
Napatitig si Ellaine, Yzairha at Keighley sa sinabi ni Jordan. "Ang ibig mo bang sabihin kuya——–" pagtataka ni Keighley.
"Oo, Keighley. I will proceed with the surgery. I thought about it, and it's better for me to try than to regret it when it's already too late. I hope my memories will come back quickly, or better yet, not disappear at all, so that we can finally be happy." Agad niyakap ni Keighley ang kapatid sa sobrang saya sa narinig mula rito.
"Kuya..k-kuya.. thank you. Thank you kuya!!" Humahagulgol na saad nito.
Inalis ni Jordan ang yakap sa kapatid. "Keighley, umayos ka nga nakikita ka ni Gabriella, ohh.." saway ni Jordan sa kapatid na umiiyak dahil sa saya.
"It's okay dad. I know she just wanted you to stay alive and stay by our side forever."
Hindi napigilan ni Yzairha na lumapit kay Jordan at yakapin ito, kahit walang salitang lumalabas kay Yzairha ay nararamdaman nilang lahat na nandoon maging si Gabriella ang labis na saya at pagmamahal nito para kay Jordan.
"Yzairha, we have to talk." Saad nito habang akap parin s'ya ni Yzairha, inalis nya ang pagkakayakap ni Yzairha sakanya at hinawakan ni Jordan ang kamay nito.
Lumabas silang dalawa at magkasamang bumalik sa simbahan. "I'm sorry." Saad ni Jordan kay Yzairha na ngayon ay naka luhod at nagdadasal.
Tumingin si Yzairha kay Jordan at bumalik sa upuan hinarap niya ang katawan niya kay Jordan. "Bakit?" Tanong niya.
"I didn't mean to imply that it was your fault regarding the miscarriage you had back then. That's not what I meant. I let my emotions take over, that's why I said those things. It-it's not your fault." Jordan explained.
"Jordan—––"
"It's my fault. If I had been there at the right time on that day, maybe it wouldn't have happened, and if I had insisted and stopped you at the right time... Maybe we wouldn't be going through this, maybe our child would still be alive."
"Jordan, it's not your fault and please don't blame yourself for it. I just want you to go through with this operation. I know that if our child was alive, she might be 6 years old by now, and I'm sure that like Gabriella, she would also insist on you undergoing this operation."
Jordan gazes at Yzairha and embraces her.
"I will never let you suffer again because of me, Patawarin mo ako dahil iniwanan kita ng walang paliwanag." Jordan whispered to Yzairha as he hugged her tightly and gently stroked her hair
"I love you Jordan, let's just build another memories and forget the painful past."
"We will do that, we will" Jordan said while still hugging Yzairha and stroking her hair
