KIRLANGIÇ-Dedektif- (Düzenleniyor)

9. PARMAKLIKLAR ARDINDA

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Satır aralarına yorum yaparsanız sevinirim.

Geçmiş ile ilgili yazdığım bölümler önemli!

Okumaya başlamadan önce yıldıza basarsanız sevinirim 💖

Keyifli okumalar dilerim 🦋

Jakuzi; koca bir saçmalık
Karmate; Nayino

🎀

Birine karşı kazandığımızı düşündüğümüz vakit, aslında o kişiye karşı kaybetmiş oluruz. Sadece bunun farkına varmamız geç olurdu o kadar.

🦋

Gülizar daha yeni ikinci ayına girmiş bebeğinin altını değiştirirken, Ceylin koltuğun üzerinde oturmuş Caillou'yu izliyordu.

Ahmet işteydi, bugün geç gelecekti. Hava kararmış, akşam çoktan olmuştu. Gökçe'nin altını değiştirdikten sonra onu alıp, Ceylinin yanına, koltuğun üzerine serdiği battaniyeye uzandırdı. Kardeşinin yanına geldiğini fark eden Ceylin koltuktan inip yere oturdu ve kardeşinin karşısına geçti. "Kızım kardeşine dikkat et olurmu?" Dedi, Gülizar. Ceylin Kafasını aşağı yukarı sallayarak annesini onayladı Ceylin.

Gülizar mutfağa, sofrayı hazırlamak için gittiğinde Ceylin de o sırada kardeşinin elini okşuyor, seviyordu.
"Eylerin pamuk gibi" dedi Ceylin harfleri uzata uzata. Kardeşine kocaman gülerek bakıyordu Ceylin. Gözleri tıpkı kendisinin ki gibi mavi maviydi. Ceylinin en çok ilgisine ve hoşuna giden buydu. Ama onun saçları siyahtı, Ceylinin saçları ise kızıl. Bu tuhafına giden bir durumdu.

"Benim şaçlarım kıymızı, şeninkiler niye şarı?" Diye sordu Gökçeye. Sanki kardeşi ona bir cevap verecek sanıyordu. Ama kardeşinden bir cevap yerine gülme sesleri geldi. Sanki ablasının ona ne sorduğunuz anlamış gibi güldü Gökçe. Onun bu gülüşüne karşılık kaşları çatıldı Ceylinin.

"Neden gülüyoyşun" dedi, şaşkın bir edayla. "Sana bir soru şoruyorum buyda" dedi, dudaklarını öne büzerek. Daha çok güldü Gökçe. "Anne!" Diye bağırdı Ceylin mutfaktaki annesine. Gökçeye veya Ceyline birşey olduğunu sanan Gülizar, mutfaktan koşa koşa geldi. Salona geldiğinde, Ceylini yerde otururken, Gökçeyide bıraktığı gibi görünce rahat bir nefes aldı. "Ceylin, niye öyle bağırıyorsun kızım, birşey oldu sandım" diyerek yanlarına ilerledi Gülizar.

"Anne, ben ona bişey şoruyorum, ama o bana gülüyo" dedi, Ceylin mızmız bir ifadeyle. Gülizar da güldü. "Bak! Şende gülüyoşun" diye çıkıştı. Onun sinirli olamaya çalıştığını farkeden, Gülizar daha çok güldü. "Ne sordun bakayım kardeşine?" Diye sordu Gülizar gülerken. "Benim şaçlarım kırmızı, onunkiler niye şarı?" Diye sordu annesine Ceylin, bir elinin parmağıyla kendi saçlarını gösterirken, bir diğer eliylede Gökçe'nin saçlarını gösteriyordu. Onun bu sorusuna da güldü, Gülizar. Ama sonra kızının sorusuna açıklayıcı ve mantıklı bir cevap verdi.

"Gen kızım, senin saçların kızıl çünkü saç rengini benden almışsın, kardeşinin saçları sarı çünkü kardeşin saçlarının rengini babandan aldı." Diyerek kızının tatlı sorusuna yanıt verdi.

"Öylemiymiş?" Derken, elini ağzına götürmüştü Ceylin. "Öyleymiş" dedi Gülizar kızını taklit ederek. Annesinin onu taklit ettiğini farkeden Ceylin, kocaman bir kahkaha attı. "Anne ya!" Diye bağırdı gülerken. Gülizar, Ceylini çekip kucağına oturttu. İki tombul yanağına da kocaman öpücükler bıraktı. "Sofra hazır hadi bakalım" dedi, kucağından Ceylini indirip ayağa kalkarken. Koltuğa bıraktığı Gökçeyi kucağına aldı. "Ben kardeşini beşiğine bırakmaya gidiyorum. Sende gidip ellerini yıka bakalım" dedi, salondan çıkarken. Ceylin koşa koşa banyoya gitti.