Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim Taehyung'a aşık olmanın kolay olmadığını biliyorum.
İnsanlar ondan vazgeçmem için beni zorlarken olduğum durumda kalmak, onu sevmek istiyordum.
Üniversitenin ilk senesinde ailemden birinin beklemedik evlilik gerçekleştirmesi ve bir anda abiye sahip olmak benim beklemediğim bir durumdu. Jimin iyi biriydi, benimle ilgilenmeyi bir görev bilmişti, şikayetçi değildim.
Tıp okuyordu. Doktor olmak en büyük hayaliydi. Onu sabahlara kadar ders çalışırken görmek normal geliyordu. Kahve eksik olmazdı. Bazen arkadaşları gelir, onlarla beraber ders çalışırlardı. Tuhaf bir ilişkileri vardı. Hayatının okumaktan ibaret olduğunu görebiliyordum. Ben onun gibi değildim. Farklı hissediyordum.
Kim Taehyung'u yine öyle bir anda gördüm.
Tıp ve mühendislik fakülteleri üniversite ana binasına oldukça uzakta, bahçenin kuytu köşesinde kalıyordu. İki fakülte binası arasında tek katlı bir kafetarya vardı. Bahçesine atılmış masalara yayılmış öğrencilerin çoğunluğunu ders çalışırken görmek mümkündü.
O gün evden çıkmadan önce Jimin beni aramış, not tuttuğu dosyasını evde unuttuğunu söylemişti. Ona getirebilir miydim? Elbette, fakültelerimiz birbirine yakındı. Onları bahçedeki kafeteryanın bir köşesinde buldum. Ders çalışıyorlardı. Kim Taehyung kahverengi bir tişört giymişti. Siyah saçları dağınık bir şekilde alnına dökülüyordu. Kalemi parmakları arasında çevirirken ders çalışan arkadaşlarının aksine ilgisiz görünüyordu. Güzeldi. İçimi eziyordu. Kim Taehyung bana bakmaya gerek bile görmezken benim için bambaşka bir dünya olmuştu.
Jimin ve ben evin içinde mutlu kardeşler olmamıza rağmen okul sınırları içerisinde uzak duruyorduk. İkimizin ortak kararı değildi. Üzerine konuşmamıştık. Olması gereken bir durum olarak ortaya çıkmıştı. Kim Taehyung'un kalbimi ele geçirdiği o andan itibaren kendimi onların yanında bulmadan edemiyordum. Gözlerimin onun üzerinde olması yetmiyordu, bedenim de ona yakın olmak için kıvranıyordu. Benim için zor bir süreçti. Kim Taehyung'u kimseyi görmüyordu. Beyni uyuşmuş gibiydi. Bakıyor, görmüyordu. Duyuyor ama işitmiyordu.
Kalbi ve ruhu bir olmuş, bedenini yalnızlığa terk etmişti.
Kim Taehyung'un okulu bıraktığı haberi şaşırtıcı değildi. Notları ortalamanın üzerinde olmasına rağmen okul ile ilgisi yoktu. Dersleri dinliyordu ama kimse dinlediğine inanamıyordu. Boş bakışlarının, dinlememenin, hayattan soyutlanmanın nasıl olduğunu anlamıyorlardı. "Caz bar açmış, delirmemek elde değil!" demişti Jimin, ona sinirliydi. Kendi hayatını mahvediyordu ve kimsenin ona yardım etmesine izin vermiyordu. İnsanlardan kaçıyordu.
Jimin hislerimin farkındaydı. Kim Taehyung'a kapıldığımı görebiliyordu. Benim bitişimin onun ellerinden olacağının farkındaydı. Beni durdurmaya çabalıyordu ama nasıl yapabilirdi ki? "O senin narin ruhunu yaralayacak." diyordu ama ben biliyordum, Kim Taehyung beni asla yaralamazdı.
