Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir baloncuğun içine hapsedilmiş, insanların izlemesi için bir meydanınortasına yerleştirilmişim. İnsanlar bana bakıyor. Çevrem kalabalık, herkes beni izliyorlakin ben o baloncuğun içinde tek başımayım. Jungkook'un yanımda olmamasının verdiği hissi ancak bununla anlatabilirim. Caz bar bu gece kalabalık. Hafta sonutatili öncesinin bilindik kalabalığı. Plakta Ray Charles var. I Believeto My Soul çalıyor. Beni böylesine anlatan başka bir parça varmış bilemiyorum. Ray Charles'ın sesi düşüncelerime gömülmeme engel oluyor. Jaehyun yaşlı bir çift ile sohbete dalmış. Bakışlarım kapıdan giren insanlara kayıyor. ilk kez birini görmeyi böylesine arzuluyorum. Onu uzun bir süre göremeyeceğim gerçeğini kabul etmem gerek. Büyük beklentiler içinde olmanın bir anlamı yok. Jungkook'un yüreğinde çok fazla yara varı hepsi benim suçum.
"Sarı saç yakışmış."
Japon mimar Nakamura Yami konuştuğunda onun bara girdiğini bile fark etmemişim. Bar tezgahının diğer ucundaki yüksek taburede oturuyor. Saçlarıma yapmış olduğu itiraf, ellerimin üç gün önce boyanmış saçlarıma gitmesine neden oluyor. Sana sarı saç yakışırdı, seni öyle görmek isterdim. Jungkook'un seviştiğimiz anın birkaç dakika sonrasında ellerimi saçıma atarak söylediğini ancak yapma cesareti gösteriyorum. İlk söylediği anda büyük bir tereddüt içinde olsam da Jungkook belki de haklıydı. "Teşekkür ederim Bey Nakamura. Nasılsınız?" Bay Nakonura gülümsüyor. Iyi olduğunu ve iyi beslendiğini söylüyor. Bu kez If I Loved You çalmaya başlıyor. Bay Nakamura'nın bara ilk geldiği zamanı hatırlamaya çabalıyorum. Uzun boylu,yapılı vücuda sahip bu adamı ilk gördüğüm zaman ürkmüş olduğum bir gerçek. Nazik biri. Sessiz bir yaşantısı var. Eşi iki kızını da alarak evi terk ettikten sonra ona inat olsun diye Kore'ye taşınmış. Bara yakın üçüncü derece bir inşaat firmasında mimarlık yapıyor.
Kızları ile ayda bir kez telefon görüşmesi yapmak dışında üç senedir hiç görüşmemişler. Telefon görüşmelerinin akşamında evde yalnız kalmamak için soluğu caz barda alır. Eşinin neden terk ettiğini hiç anlatmadı ama üç senedir inat ederek kızlarını görmeye gitmemesi de ipucu veriyor. "Sen nasılsın? Geçen hafta geldiğim zaman senin kız şehirde olmadığını söyledi." diyor, senin kız derken gözleri içki hazırlamakta olan Leona'nın üzerinde. "Evet, Daegu'daydım. Telefon konuşmaları sıklaştı mı?" diye soruyorum, içkisini kafasına dikiyor. "Küçük kızın doğum günüydü. Onun için aradım." Bay Nakamura'nın gözleri Laura'nın üzerinde, ondan iğneleyici bir söz bekliyor. Leona onun çocuklarına karşı sorumsuz olmasından nefret ediyor. Babasını küçük yaşta kaybettiği için yaşayan bir babanın çocukların her anında yanında olması gerektiğini söylüyor. Ona hak veriyorum.
"Eşim evleniyor. Ah, eski eşim. Kızlar şimdiden onu sevmiş, doğum günü fotoğraflarında anneleriyle beraber hemen arkalarında.''
senin olman gereken yerde.
Leona sessiz kalmayı becerebilen bir kız değil. Bay Nakamara ona hak veriyor. "İnsanların sorunu bu. Elindekinin kıymetini bilmiyor. Sanki avucunu içinde bir top kömür var gibi davranıyor, o kömüre önem vermiyor. Kömürü kaybettikleri ya da bilerek serbest bıraktıktan sonra onun elmas olduğunu fark ediyorlar." Leona konuşmasına ara veriyor, genç bir çocuk için cin tonik hazırlıyor. "Belki o hep elmastı ama siz o kadar karanlıktınız ki onda kendi yansımanızı görerek kömür sandınız." diyerek konuşmasına son veriyor, Bay Nakamura tek kelime etmeden hesabı ödeyerek bardan ayrılıyor. Leona kötü bir şey yapıp yapmadığınısoruyor, sözlerinin yerinde ve doğru olduğunu söyleyerek destek çıkıyorum.
