School Of Murders [✓]

Chapter 12

Hei-En's POV

"Then kill me. I don't fucking care. Since birth, you never treated me as your own. We have the same blood but you treat me like I am something that you're disgusted to touch or go near with! Sa babaeng 'yun ka lang naka pokus!" Untag ni Josh na ikinagulat ko.

So is that mean, the man who he was talking now is his father?? My god! I can't imagine that the killer is her own father! Yet, he's not doing anything to stop his father from killing students.

"I don't like you. Wala akong anak na kasing lampa at duwag mo." Umigting ang panga ni Josh kasabay nang paghigpit ng kanyang mga kamao matapos itong sabihin ng kanyang ama na ngayon ay nakatingin pa rin sa kanya. Alam kong gusto na nitong suntukin ang kanyang ama pero pinipigilan lang niya ang kanyang galit.

"I don't like you to be my father either. Bakit pa naging ama kita? Mas matutuwa pa siguro ako kung sa kumot mo nalang ako ipinutok." Sagot namang pabalik ng isa na medyo ikinagulat ko.

Grabe siya kung makapagsalita. Wala man lang filter ang kanyang bunganga. But I think they are not in a good term with his father base on how their throw a word to each other. It looks like they loathed each other that much. They have mutual feelings.

Matapos ng pag-uusap nila ay nagsimula na rin silang umalis pero hindi ko pa nakikita ang mukha ng lalakeng kausap kanina ni Josh dahil na rin nakatalikod ito sa akin, madilim sa kinatatayuhan nila at medyo may kalayuan din sa aking pwesto, isama mo pa na kailangan kong magtago dahil siguradong delikado ang buhay ko nito kapag nakita nila ako.

Nang masiguro kong wala na sila at hindi ko na natatanaw ay saka lang ako lumabas sa aking pinagtataguan. Nakahinga pa ako nang malalim bago sila silipin kung nakaalis na nga ba sila ng tuluyan.

"You heard us right." Sabi ng isang boses ng lalake.

Nanigas nalang ako sa aking kinatatayuan na para bang nabuhusan ako nang malamig na tubig kasabay nang panlalaki ng aking mga mata dahil sa lalakeng nagsalita sa gilid ko.

Malaki pa rin aking mga mata nang dahan dahan akong humarap dito.

Shet! Nandito pa pala siya. Akala ko nakaalis na. Patay ako nito. Pero wala dapat akong ikatakot!

"Just keep in yourself what you heard. Kung ayaw mong ikaw ang susunod na huhukayan ng lupa." Napatanga nalang ako dahil sa kanyang sinabi kssabay nang pagkuyom ng aking mga kamao dahil sa inis.

"Kung ayaw ko? May magagawa ka?" Paghahamon ko dito at bigla naman ako nitong tinapunan nang malamig na tingin na ikinabilis ng tibok ng aking puso. His deadly stare.

"Then face the consequences of putting yourself in someone's shoe. Always keep in your mind that MIND YOUR OWN BUSINESS dahil hindi lahat ng ginagawa mo ay makabubuti sa iyo." Napaatras ako sa aking kinatatayuan dahil sa bahagya niyang paglapit sa akin at ng mukha niya sa aking tenga.

"Be alive while you can. Save your life.." Nangilabot ako sa kanyang sinabi. Mas bumilis pa ang tibok ng aking puso dahil sa lamig ng kanyang boses na para bang nahukay pa sa lupa sa sobrang kalamigan at lalim.

"Huwag mo akong pangaralan. I know what i'm doing, ikaw dapat ang kabahan dahil hindi natin alam... Baka ikaw na ang sunod na lamayan." Ang tangi ko nalang na nasabi bago niya ako iwanang mag-isa sa locker.

Napabuga ako nang malalim na buntong-hininga tsaka nagsimula na muling maglakad para pumunta sa cafeteria.

Inilabas ko ang aking cellphone tsaka tinignan kung ano na ang oras.

"9:45am, I only have 15 minutes to meet them." Bulong ko sa ere tsaka ko ibinalik sa aking bag ang cellphone ko pero imbes na dumiretso sa cafeteria ay sa classroom ako dinala ng mga paa ko.