School Of Murders [✓]

Epilogue

[You're at the end of this story, thank you for reading!]

Hei-En's POV

"Oh, dahan-dahan sa pag-inom ng tubig," hindi ko maiwasang uminom nang maraming tubig, natataranta pa ako sa pag-inom dahil sa sabik na malagyan ng tubig ang aking lalamunan.

Lagok lang ako nang lagok sa tubig dahilan para matawa sila nang mahina. Nakaupo na ako ngayon at ang mga aparatos na nakakabit sa akin kanina ay natanggal na rin.

The doctors said that it was a miracle that i'm still alive. That I woke up.

Hindi ko naman alam kung anong ibig nilang sabihin. Maraming katanungan ang nasa isip ko na alam kong mamaya ay masasagot na.

Hindi pa ako nagkakaroon ng pagkakataong magtanong kanina dahil ang aking lalamunan ay tuyong-tuyo pa dahilan para hindi ako makapagsalita kase napapaos lang ako.

"Are you hungry, daughter?" tanong ng aking ama na kasalukuyang nagbabalat ng mansanas. Tumango lang ako bilang pagsagot sa kanyang tanong dahilan para mapatayo silang lahat.

"What food do you want??" sabay-sabay pa nilang tanong dahilan para matawa ulit ako nang mahina 

"Anything will do," ang tanging naisagot ko na lamang sa kanilang lima. Kumaripas pa silang apat ng takbo at lakad papalabas dahilan para mapailing nalang ako habang ang ngiti sa aking labi ay nakapaskil pa.

Ang tanging naiwan nalang dito sa kwarto ko ay ako at si Crixtal. And I think this is the right time to ask those questions that keeps on bothering me. It really makes me curious.

"Crixtal. Can I ask you?" malumanay kong sabi dito at napaupo naman siya nanh tuwid. She faced me using her soft expression na parang handa nga siyang sagutin lahat ng mga tanong ko.

Bigla siyang ngumiti nang magaan dahilan para ngitian ko rin siya.

"What is it, HeyN?" tanong nito sa akin. I sighed heavily to remove the tention in my body before looking at her again.

"Ano ba kase ang totoong nangyari? Bakit ang dami niyong ipinagbago? Ako? Bakit ako nagkaganito? Sobrang payat ko na," sunod-sunod kong tanong dito bago ako magpakawala ng buntong hininga.

Hinawakan niya ang aking kamay bago ngumiti ulit nang tipid.

"You were comatose for 5 years," malunaya niyang sagot sa akin at hinihintay ang aking reaksyon.

"5 years comatose lang pa— wait, WHAT??!!!! COMATOSE FOR 5 YEARS??!!!! HOW COME!!! KAYA BA ANG DAMI NIYONG IPINGBAGO?? MULA SA PISIKAL NA ANYO AT SA BUHAY NIYO?!!!! THE FUCK!!! HOW!"

Gulat kong sigaw dito dahilan para mapapikit siya, nanlalaki pa ang aking mga mata dahil sa pagkagulat.

Limang taon talaga?! Ganoon katagal? Kaya ba ang dami nilang pinagbago? Jusko po, ano ba kaseng nangyari, I can't remember the past clearly.

"LINOLOKO MO BA AKO, TALA??!" hindi pa rin makapaniwalang tanong ko dito. Umiling lang naman siya bilang pagsagot sa aking sinabi.

Hindi ko maiwasang mapapikit kasabay ng pagpakawala ko ulit nang mahabang buntong hininga. Na-i-stress ako. Hindi ako makapaniwala sa kanyang sinabi.

Ang tagal nu'n ah. Buti nabuhay pa ako.

"You were comatose for 5 years after Oliver kidnapped you, he shot you two times that accudentally lead you to death, mabuti na lang at malakas ka kay Lord, he still gave you a second chance to live."

Hindi pa rin talaga ako makapaniwala, but despite of all the things that was happened to me, i'm still thankful because god gave me a second life. And of course, i'm glad to know that my friends still stayed in my side when I was here in my hospital bed, lying with closed eyes, with uncertainty if I will still be going to survive.