School Of Murders [✓]

Chapter 13

Hei-En's

Iniwan ko ulit silang lima. Sina Crixtal at Lindsay ay nasa bleacher samantalang ang tatlong lalake ay kasalukuyang nagpaparamihan ng kanilang push-up.

Dumiretso rin ako sa isang bleacher kung saan ko nilagay ang aking mga gamit. I took my towel then I wiped the sweats in my face down to my neck before drinking some water in my tumbler. After drinking, I sat then stared at the ground until I saw someone running all alone.

I let a sigh as I stand up again then I continued to run too para maabutan ko siya at makasabay sa pagtakbo.

He didn't look at me even if he knew that i'm beside him.

"About earlier." Panimula ko dito habang tumatakbo pa kami. Nasa daan pa rin ang kanyang paningin.

"I heard all your conversation with that someone that I don't know." Dagdag ko ulit. Doon na siya unti-unting bumabagal ang pagtakbo at sinabayan ko ulit siya. Tinapunan niya ako saglit ng tingin tsaka muling tumakbo pero sa ngayon ay mabagal na.

"Alam ko. Kaya nga kita binalaan." Sagot niya nang maikli. Wala akong magawa kundi mapatitig sa kanya.

"You can't stop me from doing anything. For finding the killer. Kahit sino pa man siya, wala akong pake. He deserves to be in jail. Kahit ikaw nga pwedeng maikulong dahil sa ginagawa mong pagtatakip sa mamamatay tao, eh." Mahabang litanya ko habang hinihingal pa dahil sa haba na rin ng tinakbo namin. Natahimik ulit siya bago magsalita.

Ngayon ay huminto na kaya huminto rin ako.

"You don't know what you're doing. Nilalagay mo lang sa kapahamakan ang buhay mo. Live while you can, enjoy your life while there a time. Huwag ka nang makialam pa dito." Mariin niyang sabi habang umiigting pa ang kanyang panga.

I smirked at him without any doubt. I looked at his eyes without any fear and desperation to catch the killer. I don't care about what he'll going to say next again. All I want is to find justice for those who was killed and to make my father proud. To make him believe that I deserve to be a detective like them, too.

I went near him then I get closer to his ears as a playful smile turns to a smirk in my face.

"Ikaw ang mag-ingat. Save your life. Tumawa ka na at magdiwang habang buhay ka pa at humihinga. Baka kase mamaya, ikaw pa ang mauna sa atin na paglamayan at hukayan ng lupa." I whispered in his ears while smirking.

Hindi nakatakas sa aking paningin ang bahanyang pag-alon ng kanyang adams apple.

Tinitigan ko pa siya ulit sa mga mata at nginitian siya nang matamis bago ko siya iniwan na mag-isa sa ground floor.

Lumapit ako sa mga kaibigan ko na kasalukuyang nakaupo sa isang bleacher.

"Oh, bakit pawisan ka?" Lindsay asked me.

"Tumakbo lang ako sa groud floor natin para magpapawis." Sagot ko naman dito tsaka ko pinunasan ulit ang pawis na tumulo sa aking noo.

Tumango lang naman siya.

Lumingon ako sa kinaroroonan ni Josh. Nandoon pa siya. Tulala at nakatitig dito sa gawi ko, kuyom ang kamao at madilim ang mukha.

Nasapawan ba siya? Natakot ba siya sa aking sinabi na baka siya pa ang mauna sa amin? Hindi namin alam. It's either, i'll be the one who will be killed first or he'll be the one na iiyakan ng kanyang pamilya.

Pikit mata ko siyang tinalikuran at nagpokus nalang sa presensya ng mga kaibigan ko.

Bahala na. I will still do my plan even if it means killing myself. Yes, he's right, I need to save myself while it's not to late but my mind won't change.