Liefde op de set

Hoofdstuk 19

Ik word wakker in een bekende kamer, niet mijn eigen kamer. Dan voel ik twee sterke arme om me heen. Ik draai me om en zie diego liggen. Ik glimlach. Zijn we nu eigenlijk terug een stel? Ik kijk hem een lange tijd aan. Ik hou echt super veel van hem, maar hij wel van mij? Hij moet toch een reden hebben waarom hij zo deed, ik wil niet dat het nog eens gebeurt. Langzaam word diego wakker. Hij glimlacht. Ik geef hem een lange kus van drie minuten ofzo. Er zit zoveel passie in. 'Voor wat was dat?' Vraagt hij. 'Omdat ik van je hou!' Zeg ik. Hij komt naar me toe en geeft me weer een kus. 'Ik ook van jou!' Zegt hij erna. We liggen nog even gewoon in zijn bed. Ik in zijn armen. 'Weet je Clari?!' Begint hij en speelt met men haar. 'Wat?' Vraag ik. 'Ik heb je nooit pijn willen doen.' Zegt hij. Ik slik. 'Maar het moest.' Zegt hij. Ik hef mijn hoofd op zodat ik naar hem kan kijken. 'Hoezo?' Vraag ik. 'Wel ik werd en word nog steeds bedreigt.' Zegt hij. Ik kijk geschrokken. Diego duwt me wat omlaag zodat ik weer ga liggen. 'Door wie?' Vraag ik. 'S......Sander.' Zegt hij voorzichtig. 'Nee dat kan niet!' Zeg ik en schiet omhoog. 'Of je het nu wilt geloven of niet.' Zegt hij. 'Sander zal zo iets nooit doen. Wat denk je wel niet van hem? Niet omdat hij men vriend is dat je dinges moet gaan verzinnen he, weet je wat blijf maar bij je loraneke.' Zeg ik en sta boos op. 'Ma Clari!' Zegt hij. 'Nee maat het zitten.' Zeg ik terug. Ik pak men spullen en loop naar beneden. 'Clari wacht!' Zegt hij. Maar voordat hij verder kan ben ik de deur al uit.

Diego POV

Ik had het eindelijk gezegd, ik durfde eindelijk de waarheid te zeggen. Maar ze geloof me niet, ze gelooft me gewoon niet. Nu ben ik haar weer kwijt. Hoe stom kan ik zijn. Ze gooit de deur dicht. Ze is terug uit mijn leven. Er loopt een traan langs mijn wang. Waarom zou ik zoiets verzinnen? Vincent komt bij me staan en 'troost' me wat. Ik glimlach naar hem. Dan loop ik terug naar boven en kleed me om. Als ik daar mee klaar ben ga ik ontbijten en ga dan naar de set. 'Hey diego, gaat het wel?' Vraagt Jorge die er met ruggero naar me toe komt. 'Oh euh ja ja.' Zeg ik en dan wandelt Clari de set binnen, ik kijk haar achterna. 'Is er weer wat gebeurt?' Vraagt ruggero. Ik zucht en zeg dan 'ik durfde eindelijk te zeggen waarom ik zo deed maar ze gelooft me niet.' De jongens kijken me medelevend aan. 'Het komt goed.' Zegt jorge. 'Dat weet ik zo nog niet.' Zeg ik terug. 'Je mag de moed niet opgeven.' Zegt ruggero. 'Die is al op.' Zeg ik en kijk naar Clari. De jongens kijk ook haar kant op. Sander komt binnen en Clari loopt meteen naar hem toe en begin hem te kussen. Er gaat een steek van pijn door mijn lijf. De meisjes kijken niet begrijpend. 'Wat is er gebeurt?' Vragen ze als ze naar ons toe komen. 'Clari gelooft me niet.' Zeg ik. 'In wat?' Vragen ze. 'Waarom ik zo deed.' Zeg ik en loop naar mijn kleedkamer. Mijn leven is één en al een puinhoop. De liefde van men leven ziet me niet meer staan. Zonder haar ben ik niks
Zonder haar is er geen leven
Zonder haar is men zon weg want zij was/is mijn zonnenstraal
Zonder haar is er geen gelach.
Ik kleed me om en loop de kleedkamer uit. Daar staan Clari en Sander weer kussend. Ik zucht. 'Hey diego.' Zegt lorena die naar me toekomt. Ook dat nog. 'Laat me met rust.' Zeg ik boos. 'Ik zal zo maar niet praten.' Zegt ze. 'Waarom niet? Sander heeft Clari nu toch?! Dus waarom loop jij dan nog steeds achter me aan. Jullie hebben wat jullie wouden, dus laat me met rust.' Zeg ik boos en loop naar een andere kant. Lorena gaat gelukkig weg. De rest kijkt me aan, zullen ze me gehoord hebben? Ik kijk naar Clari, ze heeft sinds we op de set zijn niet eens naar me gekeken. Ze is alleen te druk met Sander. Ik moet iets verzinnen maar ik weet niks, ik weet gewoon niks. Ik hoop dat men leven ooit beter word en in de hoop met Clari....

Zo dit weer een hoofdstukje! Is het boek nog leuk?