CANDA CANAN

17. Bölüm

Elimle mi kazdım bu tuzakların kuyularını bana cevap ver hayat! Kaçtım durmadan kovaladın... Yaralı dizlerime acımadan aldın annemi, yüreğimi. Şimdi sana güvenip yüzümü tam sana dönmüşken yarama yar olan o güzeli niye aldın benden?

Gözlerimin son resminde biterken ruhu can çekişen bedenine doğru koşuyordum bitap.

_ Cü-Cüneyd...

Lâl kesilmiş dilim bedenimide kilitlemişti olduğu yerde. Kulağımı deşen o güzel ses sol yanıma vurmuştu adeta. Ben sana delik deşik olurumda sen sadece bana eşlik et istedim kadın!

_ Cüneyd!

Bacağından akan oluk oluk kanlar beynime sıçramıştı adeta.

_ anne!

Her bir taşın yüzüne bıraktığı al renkli lekeler onun bacağına değmişti bu gece. Ne ben bir Çınarım ne sen benim toprağa nam salmış köküm.

_ Cüneyd durma orda Cüneyd!

Boğazıma sıkışmış bir nefes yığını çıkmak bilmezken arkamı döndüm.

_ anne!!

Tam gideceğim esnada kalbimi çalan bir ses süsledi her bir hücremi.

_ Cüneyd GülAyşe'ler hatrına gitme!

Ölü olan bütün hücrelerime can gelmiş gibi dirildim ben o saniye... Kaçış yok bugün varış Rabbe! Boyası sökülmeye yüz tutmuş kapıya doğru ilerlerken beynimin sarhoşluğunun geçmişine tırmandım. İki jilet atıp tuzla besledim merak etme anılarımı. Sen bana su olursunda ben kurak çölde kaldım hatun...

Arabaların sesi kulaklarımı tırmalarken düşüncelerimden sıyrıldım ben bugün. Senin kokunu hapsettiğim yüreğimde nergisler yeşerdi annem. GülAyşe derlerdi sana peki neden güldürmediler de hep ağlattılar söyle sevginden sıyrılmış bu hayatın eşiğinde deliren oğluna. Bir daha yaşarmayacağını bilsem oyup atacağım gözlerimi şuradan. Göz yaşardıkça göğsümdeki hüznün fideleri büyüdü, ağaç oldu be anne! Cüneyd nerede? Cüneyd yok oldu...

Bak kucak açmış yeryüzü salsın mı kendini Cüneyd anne? Açacak mısın kanatlarını yoksa yere mi çakılsın...

***

Zeynep'ten...

Gözlerimi bir hastane odasında açmıştım. Son anlar beynimden bir film şeridi gibi geçerken acıyla doğruldum yerimden.

_ Cüneyd...

Peşpeşe verdiğim bir iki pasif nefesime endişe karıştı bugün. Aniden içeri giren kişiyle yutkundum derince...

_ Cüneyd!

Bana doğru yaklaşmış teselli edercesine bakışlar atmıştı. Bana sen değil bana, bana sığınan, suyuma sığınan o balık lazım. Kurak çöllerde can çekişmesine ne yüreğimin ne de zihnimin müsaadesi yok ki...

_ Zeynep iyi misin?

Hıçkırıklarım şaha ulaşırken başımı bomboş tavana diktim.

_ göğsümü söktüler Mert.

_ ne demek o Zeynep iyi misin?

Mecalsiz başımı yastığa dayarken elimi göğsüme uzattım.

_ ayağına kıyamadığı kadının yüreğine kıyamadığı için gitti Mert! Gitti...

Anlamsız bakışlarla doğrulurken içeri annemler girmişti.

_ kara kuzum...

Anne şefkatine benim değil onun ihtiyacı varken neden? Neden hayat bu kadar acımasız ve adaletsiz davrandı ona. Evde geçirdiğimiz o ilk sabah geldi aklıma. Tebessümümle boyadım yüzümü.