Alberich

Chapter 14

Chapter 14

คามิวกลับมาที่ห้องในคฤหาสน์อัลเบริช ด้วยความรู้สึกที่เริ่มจะเข้าใจในความรู้สึกของใครสักคนที่ดูละคร อ่านนิยายแล้วร้องไห้ ป่านนี้เขายังรู้สึกสะเทือนใจ อารมณ์ที่บีบคั้นหัวใจอยู่เลย ถึงจะอิจฉาแต่ก็ซาบซึ้ง ถึงจะยังไง มันยังประทับใจอยู่ดี ไม่นึกเลยว่าที่แท้จะเป็นแบบนี้ ไอ้เราขนาดอ่านโรมิโอกับจูเลียตของเช็กสเปียร์ ยังไม่เห็นต้องท่อน้ำ (ตา) ประปาแตกแบบนี้เลย

"ท...ท่านประมุขเป็นอะไรไปครับ?"

"ไม่มีอะไรหรอก ลีออน ผมแค่ดูโรมิโอ กับจูเลียตมา" ไม่อยากบอกว่าไปเจอเรื่องซึ้งของจริงไม่อิงนิยายมา เลยเป็นงี้

"โห นั่นเรื่องโปรดของเอเรียลเชียวนะครับ ผมเองก็ชอบมาก ตอนที่เลโอนาโด ดิคาพริโอเล่น ผมน่ะน้ำตาไหลเลย จูเลียตเป็นเจ้าหญิงในฝันของผมเลย" นี่ก็พาลจะน้ำตาแตกทะลักอีกคน

"ท่านรุ่นที่เก้าครับ" เอเรียลเดินมาท่าทางอ่อนเพลีย "คุณหมอยูจีนมาขอพบครับ"

"เป็นอะไรรึเปล่า เอเรียล หน้าซีดจัง" เฟรินถามไถ่

"ผม ผมเหรอครับ ไม่หรอกครับ ท่าน..." ไม่ทันจบประโยค ร่างนั้นก็วูบลง

"เอเรียล!" หัวหน้าอัลเบริชรีบประคองร่างนั้นไว้ ลีออนรีบไปตามหมอหนุ่มให้เข้ามาเป็นการด่วน

อึ่ก

อีกด้านหนึ่ง ไลเดิร์กที่เอาตัวรอดกลับมาได้ก็ไข้ขึ้นสูง จนไม่สามารถออกจากห้องพักด้วยตัวเอง ค่อนข้างแน่ใจว่าไม่เคยเป็นอะไรแบบนี้มาก่อน แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า

"เฟรินใช้ก้อนหินอาบยาพิษปาใส่เรา!?" มิน่าถึงยอมปล่อยเรามาง่ายๆ นี่เราแพ้มันตั้งแต่แรกแล้ว!? ว่าแต่ไอ้ผู้ชายที่สู้กับชาโดว์มาก่อนก็คงด้วยล่ะมั้ง

ความจริงแล้ว จินโบอานั้น แค่บาดเจ็บไม่ถึงขั้นสาหัสก็จริง แต่ว่าเจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยว่าที่ชาโดว์ยอมปล่อยไปง่ายๆ นั้น แท้ที่จริงแล้วระหว่างการต่อสู้ ชาโดว์ได้ลอบเอาไมโครซิปฝังเข้าไปในร่างที่ต้นแขน เมื่อตอนสร้างบาดแผลจุดนั้น ด้วยความไวดุจเงาและเงียบเชียบน่าสะพรึงกลัว เบามือ เทคนิคที่ร้ายกาจ โบอาไม่รู้เลยว่าศัตรูรู้ตำแหน่งแห่งหนที่อยู่ตนตลอด และรอโอกาสปลิดชีพและทำลายโครงการการทดลองวิจัยนี่ทิ้งได้ทุกเมื่อ แต่คงไม่ใช่เวลานี้แน่ เพราะยังมีบางอย่างที่สำคัญ ทำให้วินเซนโซได้เพียงจับตามองผ่านระบบเรดาร์เท่านั้น ซึ่งตอนนี้ก็วุ่นวายพอๆ กับเฟรินที่กำลังเจอปัญหาและเบาะแสบางอย่าง