Chapter 8
ยูจีนรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอกับคามิวนั้นดูห่างเหินราวกับคนละโลก เขามีเพียงมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเอาแต่เงียบเหมือนเมื่อคืน ทำไงได้ดันกลบเกลื่อนความหมั่นไส้ โกรธยัยเงือกนั่นไม่มิด ไม่รู้ว่า คุณเซกิจะคิดยังไง ความจริงแล้ว ฉันไม่ได้เกลียดคุณคามิวหรอกนะ แค่หมั่นไส้ที่ไปไหนก็มีแต่คนชอบก็เท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้จริงจังด้วย
"จิ๊บๆ! ปิ๊!" ซีโร่บินมาหาพร้อมกับจดหมายเล็กๆ ข้างในมีข้อความเพียงว่า "ขอโทษ"
"คนบ้า ขอโทษอะไรกัน" นายแพทย์น้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนวิ่งตามหาทั่วบ้าน แต่ว่าไม่เจอใครเลย แม้แต่เงา แล้วกลับมาอีกที ซีโร่ก็ไม่อยู่แล้วเช่นกัน
เกิดอะไรขึ้นกันนะ? ยูจีเนียหันซ้ายแลขวาก็ไม่เจอใคร จึงได้แต่นั่งลงอย่างหนักอกกลุ้มใจ แต่ว่า จู่ๆบ่าเธอก็หนักอึ้ง
"จ๊าก~~~!!"
"หือ มือไวใช่ย่อยนะ เกือบโดนตบแล้ว" เฟรินถอยออกมาอย่างขลาดๆ
"คามิว ไปไหนมาฮะ ทำแบบนี้คนมันตกใจรู้มั้ย"
"ผมไปตกปลามาทำปลาชุบแป้งทอด" เขาตอบหน้าตาเฉย
"แล้วทุกคนล่ะ"
"เห็นว่าไปทำธุระอะไรสักอย่าง ผมไม่แน่ใจ" ตอนตอบ เจ้าตัวเล็กก็บินมาเกาะบนศีรษะแล้ว "แต่ว่าวันนี้ เป็นวันเดินทางกลับแล้วนะครับ"
"เอ๋?"
"พวกเราตกลงกันแล้ว ผมว่าจะมาถามยูจัง แต่ยูจังหลับไวจัง ทั้งๆ ที่เมื่อคืนมันแค่สองทุ่มเอง"
"ก็คนมันเหนื่อยนี่!" ยูจีนหน้าแดง "แล้วนี่ จู่ๆ ก็หายไปไหนอีก รู้มั้ยคนเขาเป็นห่วง ตอนแรกนึกว่าน้อยใจหนีไปอยู่กับยัยเงือกโนเอลนั่นแล้ว ถ้าแบบนั้นผมตามไปไม่ได้นะ รู้มั้ย !?"
"ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง" เขาคลี่ยิ้มสวย จนคนแว้กใจอ่อนยวบ ปรับสีหน้าไม่ทัน
YOU ARE READING
Alberich
Fantasyเรื่องราวของมาเฟียรูปหล่อที่ได้ไปพัวพันกับการต่อสู้ มิตรภาพ ความรักและสิ่งที่เหลือเชื่อ คามิวทายาทของอัลเบริชคนล่าสุดได้ถือชะตากรรมที่ยิ่งใหญ่และภารกิจที่หนักหน่วงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั้งชีวิตในวัยเยาว์ก็เริ่มเปิดเผยขึ้นมา
