The Billionaire's Sweet Psycho

Chapter 12

I didn't gave in. I still have some pride left in me at ayokong isipin naman ni Luther na easy to get ako kahit talagang nasarapan ako ng sobra sa mga pinaggagawa namin.

Pero hindi ko naman ide-deny na ayokong maulit ang nangyari kasi napaka-plastic ko naman sa parte na 'yon. I enjoyed Luther's hot company. He's not an asshole. Honestly, ang sweet nga niya, eh. Caring even when he's so gigil na gigil and oh gosh, let's mention it.

He's a freaking gentleman--well, first when we were at my house. He asked many times kung itutuloy pa ba namin and then he didn't left me alone at the hospital and waited for me. He proved that to me even more when we were in bed, sa hotel na. Na pwede pa lang maging gentleman pa rin siya kahit hindi na halos makapagpigil sa gigil.

Pero sa seryosong usapan, I don't think what happened should be repeated, not that I will look for another man to do it again, siguro it's only just my curiosity about sx and what if feels like. Ngayon na naranasan ko na ay okay naman na ako--hindi ko naman siguro kakainin ang mga salitang ito sa huli.

Isa pa, I don't like how Luther's eyes look at me with worry. Pakiramdam ko ay alam niya kung ano ang sitwasyon ko sa pamilya. And I don't like people to know it. Dahil alam ko na kapag nalaman ng iba, kaaawaan nila ako.

At 'yon ang hindi ko gusto.

After I arrived home, iika-ika pa rin ako na naglakad at naupo sa sofa. Medyo nabawasan na ang sakit ng chipipay ko dahil sa ininom ko na gamot kanina sa sasakyan. Thanks kay manong driver na mabait at nautusan ko siya na ibili ako ng gamot sa isang drugstore na nadaanan namin. Masakit kasi talaga.

Luther sent me a message. He's serious about asking me out. Mygosh. Tinamaan kaya talaga siya sa kagandahan ko? I mean, why would he want to see me again? Kaso ayoko siyang makita ngayon dahil masakit pa talaga ang katawan ko.

Ganado ka rin kasi. Todo-bigay ka rin.

I know naman na talagang masakit pag first pero hindi ko alam na halos hindi na ako makakalakad kasi bakit yung iba naman kinabukasan kinekeri pa ulit, 'di ba? Ano yun iba-iba kami ng way pag nas-stretch ang aming vajayjay?

Isinandal ko ang sarili ko sa sofa. Then I moved slowly and lie down. Itinaas ko rin ang mga paa ko sa dulo at nang makaramdaman ako ng ginhawa sa paghiga at nang makaunat ay napadaing ako.

"Aaahh... Luther did great but fck iniwanan niya talaga ako ng sakit na mukhang iindain ko pa hanggang bukas."

Iniangat ko ang cellphone na hawak ko and checked my emails. Ngayon lang ako mag-iisa-isa rin ng mga messages sa social medias ko at magchecheck ng mga notifications.

Since I quit modeling and left the spotlight, inabala ko na ang sarili ko sa iba't-ibang klase ng mga negosyo. I have clothing line, resorts and hotels, spa, pet hotel, iyong pet hotel ay actually idea ni Tangi. Mahilig kami pareho sa mga hayop. Mayroon rin akong jewelry store na ang pangalan ay Catalinas. Lahat halos ng mga negosyo ko ay 'yon ang ipinangalan ko.

Dad actually asked me what am I gonna do to all the businesses na ipinatayo ko. Pero siguro it's just a front for me. Panlibang sa sarili ko dahil ang pinakagusto ko na gawin ay iginive-up ko para kay Caitlin.

And I can't go back now even if I want to. Sobrang ikakagalit 'yon ng mom.

I took a quick shower after replying to the important messages I received. I grabbed only a white top with a daisy print on it. A pencil cut skirt at pinaresan ko 'yon ng sneakers. Nang masiguro ko sa salamin na maayos na ang outfit ko ay inayos ko naman ang aking buhok. I looked at my ash brown hair color. Mukhang maganda ulit ang pink this week?

After I was done making myself beautiful in the mirror, I checked my fridge. Ang tanda ko ay last week pa ako huling nag-grocery. I need to re-stock. Nang tumalikod ako at mapalaki ang hakbang ko ay napatigil rin ako nang may sumigid na kirot sa aking gitna.

"Sht."

If Luther has a normal size ay hindi ko naman siguro ito mararanasan, 'no?! But, nevermind. His was enough--too much pa nga. Sobra pa sa sobra. Masakit nga lang pagkatapos. Pero siguro kapag inulit-ulit namin ay masasanay na ako na magiging masakit--

My eyes widened when realization hit me.

"Therese Catalina! Ang sabi mo ay tama na ang isa at okay na 'yon pero ikaw itong isip ng isip na mauulit pa!"

This is the problem with me myself and I. Hindi kami nagkakasundo madalas ng desisyon sa buhay.

Pero, about my chichi, siguro I need to move more? Iinom na lang rin ako ulit ng pain reliever para mabawasan pa ang pananakit.

"But, I think it's best to consult a doctor? To be sure? Kaso, gosh, nakakahiya naman."

Pinakiramdaman ko ulit ang sarili ko nang maisip ko na magpatingin na talaga sa espesyalista. OA ako most of the time pero hindi naman ako ganito ka paranoid. Ginusto mo 'yan, eh.

Sa huli bago umalis ng bahay ay nag-decide na rin ako na huwag na lang. Parang mas magkakasakit at mananakit lalo ang chichi ko kapag itinuloy ko na patingnan siya dahil sa hiya na mararamdaman ko.

Kaya ko pa naman. Ito at nakapag-drive pa ako ng sasakyan ko at kapapasok ko lang sa bahay nila Dad. Binati agad ako ng guard nang makilala ako nito. Nang makababa na ako ng sasakyan ay napapikit ako ng maramdaman ulit ang sakit. Dapat ata nagpahinga na lang muntalin ako sa bahay.

"Catalina," my father smiled when he saw me.

Kahit hindi maganda ang pakikitungo sa akin ng mommy at halata na mas gusto niya si Caitlin, at least dad always make me feel love. Siya rin palagi ang humihingi ng paumanhin para sa mom sa tuwing nababaliwala ako nito at nagagalit sa akin sa mga simpleng bagay lang.

"Are you really okay now, dad? Baka hindi pa naman dapat na lumabas ka ng ospital," sabi ko at hinalikan siya sa pisngi.

Naupo ako sa gilid niya at hinawakan ang kamay niya. May mga galos siya sa mukha mas ngayon ko lang rin napansin ang braso niya na may mga sugat rin. Thank God that he's safe. Pero hindi pa rini dapat ipagsawalang bahala ang nangyari.

"Mas magkakasakit ako sa ospital, anak. Isa pa, marami akong trabaho na kailangan pa na--"

"Work again? Dad, you were shot. Hindi ka po basta naaksidente. Someone wanted you dead and it's because of your company."

Ngiti lang ang isinagot niya sa akin. I love him so much pero isa sa pinakaayaw ko ay ang kabutihan niya.