benim ailem vatanımdır

34. bölüm

Sezon finaline son 1.

Rabiadan devam.

Gözlerimi araladığımda hastane yatağında, kolum sargılı yatıyordum.

Ama canımı aniden acıtmaya başlayan şey ise, yatağa kelepçe ile bağlanmış kollarımdı.

Kollarımı çözmeye çalıştığımda sıkılığı yüzünden bileklerim acımıştı, ama gözlerimde biriken yaşlara rağmen çabalarıma devam ettim.

Kim.

Neden bağlamıştı beni.

En son neler olmuştu.

Ne oluyordu.

Neler olacaktı.

Bilmiyordum.

Sultan anne...

Ölmüştü, ama kim yapmıştı.

Nasıl olmuştu.

" kimse yokmu!. " diye bağırdığımda, boğazıma dikenler batıyordu.

Nefes alamıyordum.

Yağız...

O neredeydi.

Nasıldı.

Biliyormuydu, öğrenmişmiydi.

Ne tepki vermişti.

Ben...

Hamile olduğumu söyleyecektim.

Bebeğim...

Ona ne olmuştu, hala benimle miydi.

" kimse yokmu!. " dedim.

Onun için.

Bebeğim için.

Sevdiğim için...

Kapıdan içeriye giren beden ile boğazım tekrar düğümlendi.

Yağız.

Ama...

Çok duygusuz bakıyordu, ruhsuz bakıyordu, cansız bakıyordu, boş bakıyordu, sanki...

Bir ölü gibiydi.

" yağız, çöz şunları. Lütfen, ne olur çözdür şunları. "

Boş bakmaya devam etti.

Hamle yapmadı.

Bana sevgi dolu bakan adam değildi.

Boş bakıyordu, çok boş...

Kenarda duran sandalyeyi çekerek yanıma oturdu ve beni izlemeye başladı.

Aslında beni izleyen kişinin yağız olmadığını bilmiyordum.

Gömleğine yerleşen izleme ve dinleme cihazını bilmiyordum.

Aldığı komutlara göre hareket ettiğini bilmiyordum.

" yağız... neler oluyor " diye sorduğumda başını sağa doğru eğip gozlerime bakmaya devam etti.

" iyimisin, neler oluyor. Yağız, ne oluyor. Konuş."

Ama konuşmasa daha iyiydi.

" annemi neden öldürdün. "

Önce anlayamadım.

Sorguladım.

Daha sonra ise hareketlendim.

Benim yaptığımı düşünemezdi, öyle değil mi.

Ama tam da öyle düşünüyordu.

" n-ne dedin sen. "