benim ailem vatanımdır

Y,S - 5. bölüm.

100 yorum
50 oy

Sınır aşılırsa pazar günü belki yeni bölüm atabilirim. (Yazabilirsem)

Sinandan.

" baba, gitme, gel ne olur. Seni çok özledim."

" özür dilerim sinan. Çok özür dilerim bırakma beni ne olur. Yalvarırım geri dön bana. "

" baba, gitme. "

" sinan bırakma beni. Bilmiyordum. "

" baba, hayır. "

" sinan. Yapma. Ne olur. "

" baba, seni çok seviyorum. "

" sinan, seni çok özledim. "

" bırakma beni baba, çok korkuyorum. "

" affet beni. Özür dilerim. Bilmiyordum. "

Nefes nefese doğrulduğumda kalbim son hız ile atıyordu.

Rüyamda rabiayı görmüştüm. Ve...

Kızımı.

Başımı iki yana sallayıp kendime gelmeye çalıştım.

Rabia öldü sinan.

Bebeğin öldü.

Ailen öldü.

Yalnızsın.

Kimsesiz'sin.

Toparlan, kimseye yük olmaya hakkın yok.

Rabianın intikamını alman lâzım, çipi üretenler hâlâ serbest.

Toparlan, görevine dön.

Derin bir nefes alıp verdim. Peş peşe tekrar ederken neler olduğunu hatırlamaya çalıştım.

Evim yanmıştı.

Evimiz yanmıştı, alevler içinde kalıp kül olmuştu.

Fotoğraflarımız vardı o evde.

Rabianın fotoğrafı vardı.

Gözlerim dolarken başımı iki yana sallayıp göz yaşlarımı itmeye çalıştım.

Yetmişti artık.

Ağlama gibi bir lüksüm yoktu.

Bahara yük olamazdım.

Gizeme zorluk çıkartamazdım.

Önce nerede olduğumu idrak etmeye çalıştım.

Hastane odasıydı fakat normal bir hastaneydi.

Kapı açıldığında içeriye baharın girmesini beklerken başka birisi girmişti.

Hastanede bana ilaç veren hemşire.

Ne işi vardı burada!.

Çenemi sıkmak istemedim, belli ederdim.

Çaktırmamam gerekiyordu.

" nasılsın sinan. " dediğinde bok gibiyim demek istedim ama cevap vermedim.

Omuz silktim sadece.

" ilaçlar iyi geldi mi sana. " diyerek bana baktığında başımı salladım.

" tekrar vermemi ister misin. " diye sordu bu sefer.

Amacı neydi bilmiyordum ama sinirimi bozmaya başlamıştı.

Elimi uzatarak vermesini istediğimde kapıya doğru tedirgin bir bakış atarak ilacı bana verdi.

" sen iç, benim gitmem lazım. Merak etme, daha iyi olacaksın. "