Sinandan.
Nefes alamıyordum.
Gözlerim kararıyor, hiç bir şeyi ayırt edemiyordum.
Anılar, sesler, düşünceler, suçluluk.
Hepsi bir anda aklıma dolmuş ve gitmiyordu.
" umrumda değil, sadece ölmeni istiyorum. "
" yapamıyorum. Ölemiyorum, sen yap, ben başaramıyorum. "
Verdiği cevap yine can acıtmıştı.
" sence ben sana dokunur muyum, senin gibi birine bir daha dokunur muyum. "
Nefesim tekrar boğazımda kaldı.
Masanın üzerindeki makasa gözlerim takıldığında başımı iki yana salladım.
Yapamazdım.
Naz çok uğraşmıştı.
Çok yol kat etmiştim ve tekrar başa dönemezdim.
Kalbim, maratona çıkmış gibi hızlı atarken onun silüeti bir türlü gitmiyordu.
" senin son nefesini verdiğini görmeden buradan gitmeyeceğim. " diyerek biraz ileriye oturdu.
Yapamazdım.
Hayal görüyorsun.
Gerçek değil.
Hayal görüyorsun.
Gerçek değil.
" e hadi ama. "
Değildi.
Hayal değildi.
" tamam sana yardımcı olabilirim. Masanın üzerindeki makası alabilirsin mesela. "
Gözlerim tekrar oraya döndü.
Ellerimi kulaklarıma bastırıp başımı iki yana salladım.
Gözümdeki yaşlar dur durak bilmiyordu.
Ama içimdeki o sesde susmuyordu.
Dizlerimin üzerinde oturur bir halde iken nefesimin yetersizliği ile öne doğru eğildim ve bir elimden destek alarak dengede durmaya çalıştım.
Gözlerimin önü kararmaya devam ediyordu.
" ne oldu, korkak gibi saklanmak mı istiyorsun. Zavallı. "
Zavallının tekisin.
Katil.
Zavallı.
Herkes acıyor sana.
Ölmeyi beceremedin.
Aileni korumayı beceremedin.
Lanetlisin.
Ölümün ta kendisisin.
En sonunda yere yığıldığımda başımın ucuna geldi.
Nefes almaya çalıştıkça birisi boğazımı tutuyor gibiydi ama sadece bir hayaldi.
O sırada zihnimin içindeki sesleri susturan tek bir ses duydum.
" oğlum, kalk yerden hadi. Üşüteceksin bak."
Annem...
Nefes almaya çalışmadım çünkü alıyordum.
Ama hızlıydı.
Bir süre bekledikten sonra derin bir nefes aldım.
" ne oldu, güya toparlanıyor musun. "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
benim ailem vatanımdır
Randomaile kurgusudur klasik bir şey yazıyorum umarım beğenirsiniz
