කාලය ගොඩක් තුවාල සුවපත් කරත් සමහර තුවාල සාදාකාලිකව සුවපත් නොවී තියෙනවා කියලා හිතෙනවා......
මගේ හිතෙත් වේදනාව පෙර මෙන් නොදැනුනත් ඒ කැලල් ඒ තුවාල තාමත් එහෙම්මයි......
"ආ...... මේ ඉන්නේ මම හැමතැනම හෙව්වා....."
"ඇයි හදිස්සියක්ද විමෝෂ......"
"අපෝ නෑ..... කොහෙමත්ම නෑ...... දැන් හැම වැඩක්ම ඉවර නිසා අවුලක් නෑ....."
"එහෙනම් මාව හෙව්වේ....."
"මේ හැමදේම කරන්න උදවු කරලා අන්තිමට කොහාට උනාද කියලා බැලුවේ...... "
"නෑ බන්...... පහුගිය දවස් ටිකේම වැඩ එක්ක නිදාගන්න බැරි උන නිසා අවුල් වගේ....."
"ඒකනම් ඇත්ත බන්..... මේක ඉවර උන ගමන් මම නම් නිවාඩු දාලා නිදාගන්නේ......"
හැම මොහොතකම හිත සැහැල්ලු කරගන්න හැදුවත් මගේ හිත තාම වද වෙන්නේ ආරධනා මැඩම් ගැන හිතේ තියන අවුල නිරවුල් කරගන්න බැරුව.....
"ඔය..... "
"ඇයි...... කියන්න..... "
"පොඩ්ඩ ඇත්තම් උඹ කල්පනාවට වැටෙනවා...... "
"නෑ... බන්..... මේ......"
"නිදි මරපු නිසා කියලා කියන්න එපා..... ඒත් මම දන්නවා ඔය වෙනසට හේතුව මොකද්ද කියල...."
"මොකක්ද....."
"ආරාධනා මැඩම්....."
මම ගැස්සිලා බැලුවා.....
"මම දන්නේ නෑ උඹලා දෙන්නා ඉදන් කලින් දන්නවද..... එෆෙයා එකක් තිබුනද...... කොහොමද කියලා...... ඒත් ගෙවිච්ච අතීතය තවත් හිර කරලා අල්ලන් ඉන්න එපා බන්...... ඒක අල්ලන් හිටියා කියලා ඇදලා වර්ථමානයට එකතු කරගන්න බෑ...... ඒකයි ජීවිතේ හැටි...... අපි අතීතය අල්ලගන ඉන්න ඉන්න අපේ අත රිදෙනඑක විතරයි වෙන්නේ..... උඹ ඔය මිට මොලවන් ඉන්න අත නිදහස් කරපන්...... අඩුම තරමේ දෙයක් නැති වුනා කියන වේදනාව විතරක් ඉතුරු වෙලා මිට මොලවන් හිටිය වේදනාව නැති වෙලායයි....."
ඇත්තම කාරණය මොකක් උනත් විමෝෂ කියන දේ හරි කියලා මට හිතුනා...... මම තාමත් ඒ මතකයන් මිට මොලවගන ඉන්නේ......
"හරි..... මේ යමුද..... දැන් වෙලාව හරි..... කට්ටිය එනවා ඇති..... මොනා හරි අඩු පාඩු තියෙනවද කියලා පොඩ්ඩක් ආයෙත් බලමු....."
YOU ARE READING
කන්නීර්...(கண்ணீர்) || BL
Non-Fiction"මොකෝ මේ...." "මම......." "එපා......." "නෑ මට...." "එපා.... මුකුත් කියන්නේ නැතිව මෙහෙම ඉන්න දෙන්න....." -------------------------
