✔Αθέμιτη Λύτρωση[ΒΙΒΛΊΟ 1]Illicit Redemption[#SSBC24]

𝟐𝟐: «Μου έλειψες»

Κεφάλαιο Εικοστό Δεύτερο
«Μου έλειψες»

Καστανά μάτια, ξανθά μαλλιά και ένα ενενήντα στο ύψος, ο Άξελ Ρέιν ήταν ένας ιππότης που αντί για άλογο καβαλούσε μηχανή. Η Ζοζεφίνα περίμενε με σταυρωμένα χέρια να βγει από την φυλακή που τον κρατούν δέσμιο για τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Ήθελε να τον αγκαλιάσει και να του πει ευχαριστώ που ποτέ δεν την παράτησε, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι.

Οι σιδερένιες πόρτες άνοιξαν και δύο φρουροί τον ακολουθούσαν. Εκείνος είχε το κεφάλι του χαμηλομένο και τα χέρια του ήταν ελεύθερα. Η Ζοζεφίνα τον κοίταξε από μακριά και χαμογέλασε αμυδρά. «ΆΞΕΛ!» φώναξε, και ο ξανθός γίγαντας σήκωσε απότομα το κεφάλι του και την κοίταξε με διάπλατα μάτια. Εκείνη έσφιξε το σαγόνι της, δεν ήθελε να κλάψει μπροστά του. Ήθελε να του δείξει πως ήταν καλά, πως ζούσε την ζωή της σωστά αυτήν την φορά, για εκείνον, που θυσίασε την δική του για να την σώσει.

«Ιωσηφίνα» ψέλλισε καθώς την έσφιξε στην αγκαλιά του. Εκείνη δεν τον άφηνε να φύγει, τον έσφιξε περισσότερο όταν σκέφτηκε πως όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. «Είσαι αληθινός» ψιθύρισε, και όλη η προσπάθεια που κατέβαλε να μην κλάψει πετάχτηκε τόσο εύκολα έξω από το παράθυρο. Εκείνος γέλασε χαμηλά, μα δεν την άφησε να φύγει. «Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ» της είπε και εκείνη τον κοίταξε σε αυτά τα μάτια που της θύμιζαν τα ψηλότερα βουνά και το πιο γλυκό μέλι. «Πάντα θα με βρίσκεις δίπλα σου, ακόμη και όταν δεν με θες εκεί» του είπε σοβαρά και του χαμογέλασε μετά από λίγο.