𝑱𝒐𝒔𝒆𝒑𝒉𝒊𝒏𝒆 𝑳𝒐𝒓𝒆𝒏𝒔 & 𝑰𝒔𝒂𝒂𝒄 𝑮𝒓𝒂𝒚
Βιβλίο 1ο
Εκείνος αλαζόνας, οξύθυμος και ο κίνδυνος ενσαρκωμένος, με ένα παρελθόν που τον κυνηγάει όπου και να πάει.
Εκείνη μοναχική, ήσυχη και απότομη, μόνη της πορεύεται σε μία νέα πόλη, την πό...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Το πρόσωπο της Ζοζεφίνας πονούσε πολύ όταν ξύπνησε, όμως δεν έδωσε σημασία. Σε αυτό που έδωσε σημασία ήταν στον ημίγυμνο Ισαάκ που κοιμόταν δίπλα της. Εκείνη, έκπληκτη, ανοιγόκλεισε τα μάτια της και γύρισε προς εκείνον. Το φως του ήλιου, που έμπαινε από τις μπαλκονόπορτες, τον έκανε να μοιάζει με τον πιο όμορφο άγγελο. Εκείνη μειδίασε πονηρά, μάλλον διάβολο, σκέφτηκε.
Δεν ήξερε πότε έφτασαν εκεί. Πότε το μίσος μετατράπηκε σε... Σε τί ακριβώς δεν γνώριζε, αλλά θα το καταλάβαινε κάποτε, μάλλον. Αυθόρμητα, έφερε το χέρι της στο πρόσωπό του, χάιδεψε τα σκούρα φρύδια του, την λεπτή μύτη του και τα ροζ χείλη του. Ήταν πολύ όμορφος ο μαλα-, ο άτιμος.
«Έλσα...» ψιθύρισε, και εκείνη πήρε απότομα το χέρι της από το πρόσωπό του. «Τί;» τον ρώτησε και απέφυγε το βλέμμα του. Την παρατηρούσε όσο δεν μιλούσαν, φορούσε μόνο μία από τις μπλούζες που της έδωσε χθες το βράδυ, τα πόδια της ήταν ξεσκέπαστα τώρα. Το στήθος της ανέβαινε και χαμήλωνε γρήγορα και ο Ισαάκ δεν μπορούσε να συγκρατηθεί άλλο.
Ανασηκώθηκε και την φυλάκισε ανάμεσα στα χέρια του. Εκείνη κοίταξε ψηλα, έκπληκτη. Το βλέμμα του την έκαιγε, και η ανάσα στάθηκε για λίγο στον λαιμό της. «Ισαάκ» ψιθύρισε προειδοποιητικά. «Δεν είναι καλή ιδέα» συνέχισε και ο Ισαάκ της χαμογέλασε πονηρά. «Δεν με νοιάζει» ήταν το τελευταίο πράγμα που είπε.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.