✔Αθέμιτη Λύτρωση[ΒΙΒΛΊΟ 1]Illicit Redemption[#SSBC24]

𝟒𝟔: Εν Ψυχρώ

Κεφάλαιο Τεσσαρακοστό Έκτο
Εν Ψυχρώ

«Ισαάκ…» ψιθύρισε εκείνη λίγο αργότερα. Ήθελε να καθόταν εκεί και να τον παρατηρεί, αλλά ήξερε πως θα την καταλάβαινε, και δεν ήθελε να μοιάζει πως ήταν ακόμη κολλημένη με εκείνον, ακόμη και αν ήταν η αλήθεια. Ήξερε πως της χρωστούσε τουλάχιστον ένα συγνώμη, και αν δεν το έλεγε εκείνη θα μετάνιωνε που τον γνώρισε, θα μετάνιωνε που ερωτεύτηκε έναν μαλάκα, έναν άκαρδο άνθρωπο.

«Ζοζεφίνα;» ρώτησε έκπληκτος εκείνος όταν την παρατήρησε και την είδε να κάθεται στην καρέκλα που βρισκόταν δίπλα από  το τραπεζάκι. «Σου περισσεύει ένα από αυτά;» τον ρώτησε και έγνεψε τα τσιγάρα. Εκείνος την κοίταξε και της έδωσε το πακέτο. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της ακόμη και αν η ζωή του εξαρτάται από αυτό. Ήταν πλέον εξαρτημένος, και όσο καιρό εκείνη έλειπε, αυτός βασανιζόταν, σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά. «Ευχαριστώ» του είπε και άφησε το πακέτο στο τραπεζάκι. Άγγιξε τα πόδια της στο σίδερο που είχε το μπαλκόνι, και άγγιξε το τσιγάρο στα χείλη της, το άναψε μα δεν τον κοίταξε. Αυτή την Ζοζεφίνα την αναγνώριζε πολύ καλά. Του έφυγε ένα χαμόγελο και εκείνη σήκωσε τα φρύδια της εκνευρισμένα. Αυτην  την Ζοζεφίνα την ήξερε πολύ καλά. Ξαφνικά εκείνος ένιωσε ένα κύμα ελπίδαν να τον σηκώνει στην επιφάνεια μετά από τόσο καιρό που βρισκόταν στον πάτο της θάλασσας.

«Το βρίσκεις πολύ αστείο ε;» τον ρώτησε θυμωμένα. Γαμώτο… Δεν ήθελε να δείξει ότι νοιάζεται, δεν ήθελε να είναι εκείνη η καημένη της υπόθεσης ξανά. «Ποιο πράγμα;» την ρώτησε εκείνος. Ένιωθε πως η καρδιά του θα εκραγεί τόσο γρήγορα που χτυπούσε. «Το γεγονός ότι είμαι πίσω; Νομίζεις δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου ε;» τον ρώτησε θυμωμένα και εκείνος ξεροκατάπιε. Δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο. Η Ζοζεφίνα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της πια, ήθελε να τον πονέσει όσο την είχε πονέσει εκείνος ένα χρόνο πριν σε εκείνο το νοσοκομείο.