Karışık Kaset

Bağımlı (4/5)

Not: halihazırda bu bölümü yazdığım için, elimde tutup sizi bekletmeye gönlüm razı gelmedi. Belki de çalışırken sıkıldığım için sıkıcı iş hayatımdan kaçmak istedim, kim bilir:) neyse bu bölümü okurken az sinirlenmenizi umuyor, gelecek ve son bölümde (onu haftaya yayınlarım artık) kalan sağlarla görüşmeyi umuyorum.

İyi okumalar 😊

---

"Asi, iyi misin?" diye sordu Yaman, Asi'nin masanın karşısında otururken çatalla tabağındaki bezelyeleri isteksizce iteklediğini gördükten hemen sonra. Asi birdenbire tabağından başını kaldırmış ve Yaman'ın orada olduğunu hatırlamıştı.

"İyiyim," dedi Asi sessizce. "Neden sordun ki?"

Yaman ona endişeli bir bakış attı. "Yemeğine neredeyse dokunmadın."

Asi, gerçekten iyi olduğunu ona kanıtlamak için bir çatal dolusu bezelyeyi ağzına atmış, Yaman da Asi'nin çiğneyip yutmasını izlemişti.

"Asi," diye yalvardı Yaman. "Benimle konuş. Ne oldu? Neyin var?"

Asi iç çekerek "Hiçbir şey, yemin ederim," dedi Yaman'a. "Sanırım sadece pek aç değilim," diyerek çatalını bıraktı.

"Sadece bu değil," dedi Yaman başını sallayarak. "Son zamanlarda... bilmiyorum. Üzgün gibi görünüyorsun."

Asi ağzını bükerek tekrar tabağına baktı. Yaman'ın onunla ilgili bir şeylerin farklı olduğunu fark etmesine şaşırmıştı. Uzun zamandır Yaman'ın onu görmemesine alışmıştı. "Üzgün değilim," dedi ona, kendine ve Yaman'a bir şey kanıtlamaya çalışırcasına. "Regl öncesi klasik Asi kırılganlığı işte – başka bir şey yok" dedi geçiştirmek için. Yaman nedense kadınlığa dair herhangi bir terimi duyunca geriliyor ve üstelemiyordu. Asi de bunu bildiği için regl bahanesini kullanmıştı.

"Ah, tamam," diye başını salladı Yaman. Tam olarak ikna olmuş görünmüyordu ama ultra rahatsız ettiği için üstelememişti. Asi ona güven verici bir gülümseme atıp, ayağa kalkmış, masanın karşısına geçerek onun boş tabağını alıvermişti.

"Yemek için teşekkürler," dedi Asi, Yaman'ın tabağını, kendi tabağının üzerine koyup mutfağa doğru geri yürürken. Yaman'ın onu takip etmemesi Asi'ye rahatlık vermiş ve gözyaşları sessizce dökülmeye başlamıştı sıcak suyla lavaboyu doldurup bulaşıkları yıkamaya başlarken.

Alaz ile ayrılığının üzerinden bir hafta geçmişti. 'Kendine gel' Asi dedi düşünür düşünmez, bu şey her neyse buna ayrılık bile diyebilir miydi? Sonuçta gerçekten bir ilişkileri yoktu. Ne olursa olsun, bu şeyi düşündüğü kadar çabuk atlatamamıştı. Onu her düşündüğünde hâlâ ağlamak istiyordu. Ağlamadan duramıyordu. Kalbi sürekli acıyor ve Alaz'ı deli gibi özlüyordu.

Daha da kötüsü, nasıl hissettiği hakkında kimseyle de konuşamıyordu. Yaman'a söyleyemezdi, bariz sebeplerden dolayı. Çağla'ya da ne kadar acı çektiğini söyleyemezdi çünkü muhtemelen sadece "sana demiştim" cevabını alması olasıydı... "Yaman'ı bırak, Alaz'ı seç"demişti. Tabi ki Alaz'la konuşamazdı, gerçekten konuşmak istediği tek kişi olduğu halde, ilişkiyi bitiren oydu ve şimdi ona gidip ağlarsa tamamen aptal durumuna düşerdi. Kendini daha fazla rezil etmek istemiyordu Asi. Hem gidip ne diyecekti ki ona? "Beni iste, bu şey neyse ona devam edelim mi?"

Geçen haftadan beri Alaz, Asi'yi ne aramış ne de mesaj atmıştı. Asi de guruna yediremeyip Alaz'ı arayamamıştı.

Asi, bulaşıkları ovalarken sessizce ağladı, tabakları gerekenden daha sert bir şekilde ovaladı. Yaman'ın arkasından yürüdüğünü duyduğunda gözyaşlarını hızlıca sildi, yüzünü ona çevirdiğinde gözyaşı izlerinin görünmemesi için dua etti. Ama Yaman'dan saklayamamıştı ve Yaman kollarını sıkıca ona dolayıp başını Asi'nin boynuna yasladığında, Asi yüksek sesle hıçkırmaya başlamıştı. Hıçkırıkları artınca elindeki tabağı lavaboya geri bırakıp Yaman'ın kollarında dönerek yüzünü göğsüne bastırdı, gözyaşları Yaman'ın tişörtünü ıslatıyordu. Yaman, neyin yanlış olduğunu söylemesi için ona baskı yapmadı, onu ikna etmeye çalışmadı. Sadece saçlarını okşadı ve ağlamasına izin verdi. Asi mutfağın ortasında dikilip, avazı çıktığı gibi ağladı ve Alaz'ı düşündü. Bir haftadır her fırsatta döktüğü gözyaşlarının yegane sahibi Alaz'dı. Hayatında bu kadar çok ağladığı bir dönem olmamıştı bile.