မောင့်သက်ငြိမ်

အပိုင်း ၁၄

ညနေလေးနာရီထိုးပြီဖြစ်၍ သက်ငြိမ်တစ်ယောက် အညောင်းအညာဆန့်ရင်း အကြောအချဉ်ဖြေကာ ထိုင်ခုံမှထရပ်လိုက်သည်။
လုပ်လက်စများကို လက်စသပ်ပြီးသည်နှင့် သက်ငြိမ်မှာ ရုံးရှေ့ကိုထွက်လာသည်။ ရုံးဝန်းတံခါးရှေ့ရှိ အုတ်ခုံပေါ်မှ လူရိပ်ကို မြင်သည်နှင့် သက်ငြိမ်မှာ ကျစ်ခနဲ စုပ်သပ်လိုက်သည်။
လွင်မင်းမောင်သည် သက်ငြိမ်ရုံးဆင်းချိန်တိုင်း ထိုအုတ်ခုံတွင် နေပူပူ၊မိုးရွာရွာ ထိုင်စောင့်နေတတ်သည်။

သက်ငြိမ်ထွက်လာသည်နှင့် လွင်မင်းမောင်က ထရပ်ကာ အပြုံးနှင့်ကြိုဆိုသည်။
ရှပ်အမှိုင်း၊ဂျင်းအဖျော့နှင့် အနှီလူက ပုံမှန်ထက် နွမ်းလျဖျော့တော့နေလေသည်။

" မင်း နေမကောင်းဘူးလား "

" အာ "

လွင်မင်းမောင်က အာမေဋိတ်သံတစ်ခုပြုကာ တိတ်ဆိတ်သွားတော့ သက်ငြိမ်က သူ့ကို စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်လာသည်။
လွင်မင်းမောင်က အသားလတ်သော်လည်း အနည်းငယ်ညိုသည့်ဘက်ကိုသွားသည်။ ပုံမှန် ညိုသော သူ့နှုတ်ခမ်းများက ယခုမူ ခပ်ဖျော့ဖျော့ဖြစ်နေပြီး မျက်ခမ်းစပ်တို့ကလည်းခပ်ရဲရဲဖြစ်နေသည်။

သက်ငြိမ်က သတိလက်လွတ်ဖြင့် လွင်မင်းမောင်နဖူးထက်သို့ လက်ဖမိုးတင်လိုက်သည်။
လွင်မင်းမောင်က အံ့ဩနဘန်းဖြင့် မျက်ခုံးပင့်ကြည့်လာသည်။

" ကျစ် !! ဖျားနေတာပဲ "

လွင်မင်းမောင်က ပုံမှန်နှင့်မတူဘဲ ငြိမ်ဆိတ်၍သာနေသည်။ ဤသည်ကပင် သက်ငြိမ်ကို နေရခက်စေသည်။

" လာ မင်းလိုက်ခဲ့ "

သက်ငြိမ်က ရှေ့မှ ထွက်သွားတော့ လွင်မင်းမောင်က နာနာခံခံပင် နောက်ကလိုက်သွားသည်။ သို့သော် ခဏပင်။ ရုတ်တရက် သက်ငြိမ်၏နောက်ကျောသို့ လွင်မင်းမောင် ကိုယ်လုံးက ပြေးကပ်သွားသည်။
သက်ငြိမ်မှာ လန့်ဖျပ်သွားသော်လည်း ချက်ချင်း ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ သူ့နောက်ကလူကို ထိန်းဖက်လိုက်သည်။

" ဟေ့ မင်း "

လွင်မင်းမောင်၏ မျက်ခုံးတန်းတို့စုကျုံ့နေပြီး မျက်ဝန်းများပါ မှေးမှ်ိတ်နေသည်။သက်ငြိမ်က အုတ်ခုံသို့ပြန်ကာ တွဲလျှောက်လာရင်း နှစ်ယောက်စလုံးဝင်ထိုင်သည်ထိ လွင်မင်းမောင်မှာ မျက်လုံးသေချာမဖွင့်နိုင်သေး။
အဖျားကြောင့်ခေါင်းကိုက်နေသည်လား၊မူးဝေနေခြင်းလား သက်ငြိမ်ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဉ်မှာပင် လွင်မင်းမောင်အား ထိန်းဖက်ထားသည်ကိုလည်း မလွှတ်မိ။