မောင့်သက်ငြိမ်

အပိုင်း ၆

နေ့လယ် ၂နာရီဖြစ်၍ တစ်ရုံးလုံးက အီနေကြပြီဖြစ်သည်။ လိုနေသည်က လက်ဖက်ရည်ချိန် ကိုပင်။ ရုံးစာရေး မသီတာက ထိုင်နေရာမှ ခါးကြောဆန့်လိုက်ပြီး ထရပ်ကာ သူ့အသံစူးစူးဖြင့် တစ်ရုံးလုံးကြားအောင် အော်လိုက်သည်က

" လက်ဖက်ရည်ဘယ်သူမှာမလဲဟေ့ "

ပညာရေးမှူးရုံးရှေ့ရှိ ' စိတ်တိုင်းကျ ' လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က သူတို့အားလုံး၏ အသည်းစွဲပင်။

သက်ငြိမ်က လည်ပင်းကို ခပ်ဖွဖွဖိညစ်၊မျက်ကြောတို့ကိုပါ နှိပ်လိုက်ပြီးမှ မသီတာရှိရာ အကြည့်ပို့ရင်း လှမ်းပြောလိုက်သည်။

" ကျွန်တော့်အတွက် ကျဆိမ့်တစ်ခွက် ဆွဲခဲ့ပါဗျို့ "

သက်ငြိမ်က လက်ဆစ်တို့ကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ချိုးလိုက်သည်။ သူ့တွင်ထိုအကျင့်စွဲရှိသော်လည်း လက်ချောင်းရှည်သွယ်သူဖြစ်၍ လက်ဆစ်ကြီးနေသည်က ကြည့်ရဆိုးမသွားစေပါ။

ထိုအချိန်တွင် တစ်ရုံးလုံး၏အာရုံကို အပြင်မှဝင်လာသူတစ်ဦးက နှိုးဆွလိုက်ပြန်သည်။

" ဝါးတီးဗျို့ "

ဝင်လာသူမှာ ရုံးဝန်ထမ်း ကိုသိန်းထွန်းမောင် ဖြစ်ပြီး သူ့လက်ထဲတွင်လည်း အိတ်ကြီးကြီးတစ်အိတ် ကိုင်လျက်သား။

" ဟာ ကိုကြီးသိန်းထွန်း ဘုန်းကြီးဝတ်တော့မို့လား "

ရုံးမှအငယ်ဆုံးလေး ခင်ထားရီက ဝင်နောက်တော့ တစ်ရုံးလုံး ရယ်သံတို့ဆူညံသွားသည်။

" ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ရုံးမလာတာကိုး ထားက နေမကောင်းဘူးထင်နေတာ "

" မဟုတ်ပါဘူးကွာ မင်းကိုကြီးက ထောင်ကျတော့မှာကွ "

" ရှင် "

" အိမ်ထောင်လေ အိမ်ထောင် အားလုံးပဲ ဒီမှာ ဖိတ်စာပါခင်ဗျာ "

" ဟေ ... သိန်းထွန်းကြီး စွံပလားဟ "

" အံ့ရောဟယ် ရည်းစားရှိတယ်လည်း ငါဖြင့် မကြားမိပါလား "

" ကျွန်တော်ရောပဲ အစ်မရေ "

သက်ငြိမ်နှင့်တကွ တစ်ရုံးလုံး အံ့တဩဩ။
သိန်းထွန်းမောင်က သွားကြီးအဖြီးသားဖြင့် တဟဲဟဲရယ်ကာ လူစေ့ ဖိတ်စာလိုက်ဝေနေသည်။