Groupie // ❀ Dutch fanfiction l.r.h

• Five •

Ik kwam aan bij het station. Het was de bedoeling om de bus te pakken. Alleen ik merkte dat het te vroeg was dus er nog geen bussen reden. Ik moest dus zorgen voor een taxi. Er stonden genoeg op het station. Dus de eerste volgende die ik zag

Ik zag achterin de taxi. Ik weet niet waar dit vandaan kwam. Maar mijn ogen begonnen te tranen. Ik keek uithet raam. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Ik haalde mijn neus op.

Ik ga zoveel problemen krijgen.
Hoe moet ik dit Alexia uitleggen? Of mijn ouders? Ik moet gewoon keihard gaan liegen. Ik zuchtte diep en haalde mijn tranen weg waarvan ik niet wist waarom ik moest huilen.

"Dank u wel." Zei ik en gaf geld en stapte uit. Ik moest nog 5 minuten lopen naar mijn huis. Ik voelde alle zenuwen opkomen in mijn buik.
Ik kreeg meer hoofdpijn na elke stap die ik dichterbij mijn huis zette.

Ik zuchtte diep en haalde alle moed bij elkaar en pakte de huissleutel uit mijn jaszak. Ik opende de deur en gooide mijn schoenen uit.

Ik kwam aan in de woonkamer.

"Zo , en waar komt mevrouw vandaan?" Zei mijn vader die op de bank zat met zijn rug naar me toe tv te kijken. Mijn moeder zat ernaast.

"Chicago." Zei ik zachtjes.
Mijn vader draaide nu zijn hoofd om naar mij toe.
"Dat ging je gisteren toch doen?" Vroeg mijn vader.

Ik zocht naar woorden , naar leugens.
"Ik was op zoek naar 5 seconds of summer-." Zei ik maar ik was nog niet uitgepraat.

"Die vreselijke band." Onderbrak mijn vader me.

Ik slikte. "Ja. Die." Zei ik aarzelend.
"Maar , ik was flauwgevallen. En ik werd middernacht wakker. En het was te laat om een bus te pakken." Loog ik snel. Wat trouwens een vréselijke leugen was.

"En , waar is Alexia nu? Die heeft jou gewoon laten liggen?" Zei mijn vader.Hij was me veelte slim af.

"Die was ik voor ik flauwviel al kwijt." Zei ik , maar ik realiseerde me later pas dat dat niet eens een leugen was.

"Oh vreemd." Zei mijn vader.
"Nou Alexia heeft je 19 keer gebeld zei ze. Waar is je telefoon?"

Ook nu draaide mijn moeder zich om.
"Kwijt." Zei ik snel. "Hij is kwijt."

"Bel haar dan maar gauw met de huistelefoon." Zei mijn moeder poeslief.

"Maar , Whitney verdiend een straf." Zei mijn vader tegen mijn moeder.
"Ze kan er niks aan doen." Zei mijn moeder.

"Ze was flauwgevallen, en Alexia kwijt geraakt." Zei mijn moeder en keek me vriendelijk aan.

"En dat geloof je?" Zei mijn vader tegen mijn moeder.

"Ja, ja dat geloof ik. Ga maar gauw douchen Whitney." Zei ze en draaide zich weer om naar de tv.

Mijn vader zuchtte en ik liep opgelucht naar boven. Als het kon , gilde ik nu.
Het is me gewoon gelukt.

"Alex?" Zei ik toen ik hoorde toen er werd opgenomen.
"Whitney!" Schreeuwde ze door de telefoon. "Waar was je nou."

"Gelukkig je bent al wakker." Zei ik toen ik haar stem hoorde.

"Ik was flauwgevallen. En waar was jij?" Zei ik snel.

Zei ik alsof het haar schuld was.

"Kan ik even langskomen?" Vroeg ze.

"Ja , is goed. Ik stuur je wel een berichtje als ik klaar ben."

"Nee Alex wacht! Mijn telefoon is kwijt. Ik kan je dus geen berichtjes sturen.
Kom maar over een half uurtje."

"Is goed. Dan zie ik je zo." Zei Alexia en hing op.

Ik legde opgelucht de huistelefoon weer terug in de lader en ging douchen.
Ik voelde me echt vies. Mijn kleren moest ik ook nodig wassen.
Ik deed de douche aan en trok mijn kleren uit. Ik stapte onder de warme douche. Het warme water stroomde langs mijn lichaam.

Ik liep uit de badkamer. Ik merkte dat ik nog een kwartier had tot Alexia kwam. Ik merkte óók dat het super vroeg was. Waarom wou ze komen?

-

"Alex." Zei ik bij de voordeur en liet haar binnen.

"Waarom slaap je eigenlijk niet? Het is super vroeg."
Vroeg ik aan Alexia die binnen kwam en haar schoenen uit deed.

"Ik kon niet slapen." Zei ze zachtjes.
Ik wou mijn mond open doen om wat te zeggen. Maar toen zei Alexia al wat.
"Ik was super bezorgd." Zei ze en omhelsde me. Ze legde haar hoofd in mijn schouder. Ik voelde me zo schuldig. Vooral bij het feit dat ik helemaal niet middernacht wakker werd.

Ik was gewoon met Luke op die tijd.

"Sorry." Zei ik en omhelsde haar terug.
"Het spijt me zo erg Alex."

"Jij kan er niks aan doen." Ze ze terwijl ze me los liet en haar tranen weg veegde. Nou Alex , ik kan er wat aan doen. Eigenlijk is dit mijn fout.

Ik had het zó graag willen zeggen.
Maar wat voor risico's zou ik oplopen.
Niemand mag het weten. Helemaal niemand.

"Morgen school." Zeg ik als ik en Alexia
boven op mijn kamer zitten.

Alexia trekt een pruil lip.
"Daar heb ik dus echt geen zin in."

"We zijn trouwens uitgenodigd voor een feest morgen." Zegt Alexia die naar mijn bureau loopt.

"Ik? Uitgenodigd voor een feest?" Vraag ik verbaasd.
Alexia kijkt me niet begrijpend aan.

"Niemand mag mij? Heb je ooit al opgemerkt hoe die kinderen mij noemen?" Zeg ik en trok een wenkbrauw op.

"De hele klas is uitgenodigd , door die Britt. Ze is jarig." Zegt Alexia en rommelt wat door mijn spullen heen.

Ik knikte "Oh zo."

Alexia schrikt op.
"Heb je eigenlijk Nou iemand van 5sos ontmoet?!"

__________________

Heyyy , dankjullie wel voor het voten & lezen :)

Kunnen jullie misschien stemmen als jullie het leuk vinden? Dan weet ik of ik eigenlijk wel verder moet gaan met dit boek.

Dat weet ik nog niet zeker namelijk.

Xx
   Mij.