Groupie // ❀ Dutch fanfiction l.r.h

• Two •

"Vreselijk warm hier." Zei ik in de bus naar Chicago. Ik nam een slokje water.
"Hoelaat is het?" Vroeg ik aan Alexia.
Ze keek op haar telefoon. "Half 11."

Ik zuchtte , we waren onderweg naar Chicago. Voor niks eigenlijk. We gaan ze toch niet tegen komen. Ik deed heel even mijn ogen dicht en ging relaxed zitten. Dan maar gewoon een dagje Chicago.

"Alex , word je wakker. We zijn er."
Zei ik en tegelijkertijd schudde ik haar heen en weer.

"Wat?" Zei ze chagrijnig en draaide zich om.

"We zijn er sukkel." Grinnikte ik.

We liepen nu door Chicago.
"Ik ben super alert." Zei Alexia en keek om zich heen.

Ik lachte even.
-

We liepen nu al een uur en we zagen niks. Niet eens een teken van dat ze in de buurt waren.

"We vinden ze nooit." Zuchtte ik.

"Geef niet zo snel op whit. We lopen maar een uurtje of twee.
Wil je anders ergens zitten?" Zei Alexia en legde haar hand op mijn schouder.

Ik had geen idee waarom. Maar ik voelde een brok in mijn keel. Ik wist zó goed dat ik ze nooit zou ontmoeten.
Alleen toch had ik een teleurgesteld gevoel. Ik slikte even om die brok wel te krijgen.

"Even zitten." Zei Alexia en plofte neer op een bankje. "Drinken?" Zei ze en haalde een flesje water uit haar tas.

Ik knikte , ze gaf me het flesje aan.
"Mijn benen doen pijn." Zei ik en de brok in mijn keel werd erger.

"Ja die van mij ook. Hoelaat is het eigenlijk?" Vroeg Alexia terwijl ze zelf haar telefoon pakte. "Kwart voor 1."

"We hebben meer dan twee uur gelopen." Zei Alexia zuchtend.

Ik knikte en wreef in mijn oog.
Ik voelde het wateren.
"Alles goed?" Zei Alexia die me probeerde aan te kijken.

"Prima. Gewoon een stofje in mijn oog." Zei ik en bleef doorwrijven.

Na een half uur besloten we verder te lopen. Uren lopen , uren zuchten.
En géén één teken van 5sos.

Het begon langzamerhand donker te worden. "Ik geef het op." Zei ik terwijl ik voelde dat mijn ogen vol liepen met tranen.

"Whit, niet huilen. Alsjeblieft." Zei Alexia en gaf me een knuffel.

"Straks moet ik ook nog huilen."
Toen ze dat zei verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. Maar de tranen bleven over mijn wangen stromen.

"Gewoon nog even doorlopen." Zei Alexia en haalde mijn tranen weg.
Ik merkte nu dat ik midden op straat aan het janken was.

We liepen naar een McDonalds.
"Wil je wat eten?" Vroeg Alexia toen we in de rij gingen staan.

"Gewoon een ijs koffie." Zei ik met mijn stem waarvan het leek dat ik net wakker was.

We gingen aan een tafel zitten en begonnen te eten en te drinken.

"Waarom gaan we niet gewoon naar hun hotel." Vroeg ik zacht.

"Weet jij waar die is dan?" Riep Alexia verwijtend.

"Nee maar dat kunnen we vragen toch?" Zei ik zacht.

"Whit, meen je dit? Waarom zeg je dit niet eerder." Zei Alexia en liet haar hoofd op de tafel rusten en zuchtte.

"Sorry." Zei ik zacht. Ik nam een slok van mijn ijskoffie.

"Fijn dit." Zei Alexia geërgerd.
"Gaan we verder lopen?" Vroeg ik zacht.

"Ja kom. Niet dat het zin heeft. We komen ze niet te zien." Zei Alexia bot en liep naar buiten. Ik liep met schuldgevoel achter haar aan.

Na een uur hebben gelopen stopte ik.
"Hoorde je dat?" Zei ik en mijn hart maakte een sprongetje.
"Wat moest ik horen?" Vroeg Alexia met opgetrokken wenkbrauw.

"Sst." Zei ik en legde een vinger op haar mond. "Ik hoor gegil!" Schreeuwde ik uit.

"Kom mee." Zei ik en trok aan Alexia haar arm.

"Ik hoor het nu ook!" Riep Alexia uit.
En we begonnen automatisch naar het geluid toe te rennen. We hadden elkaars hand vast.

"Alex!" Schreeuwde ik uit. "Kijk allemaal meisjes!"

Alexia gaf een gil. "Kom opschieten." Zei ze en trok me mee.

We liepen naar het gegil toe.

"Kom op! Doorlopen." Zei Alexia en trok me mee. Ze was helemaal hyper.

"Oke let op. De meiden staan daar.
Blijf bij mij. En volg een groep waarvan je denkt dat die naar het hotel gaan. Gewoon je gevoel volgen." Schreeuwde Alexia omdat het geluid steeds harder werd.

Alleen ik lette al niet op. Ik hoorde alle voetstappen mijn kant op komen.
Ik voelde mijn hart op mijn borst tekeer gaan.

Wat Alexia zei is me helemaal niet doorgedrongen.

Ineens stormde er allemaal meisjes om de hoek. Honderden , en ja hoor. Ik raakte Alexia kwijt in minder dan drie seconden. Er ging een golf van paniek door me heen.

Zonder erbij na te denken liep ik achter een groep meisjes aan die hyper zaten te overleggen. Ze liepen ergens heen. Ik volgde hun , ik keek achter me en zag Alexia niet. Maar een hele rij andere meisjes.

We kwamen aan bij een hotel. Er stonden hekken voor. "Dit is het hotel!"
"Hier overnachten ze!" Overal hoorde ik dat meisjes roepen. Ik werd zenuwachtig en werd een beetje duizelig.

"Calum!" Hoorde ik een meisje schreeuwen en een hele groep liep zomaar naar rechts toe. Ik volgde ze omdat ik dacht dat die naar Calum gingen. Maar nee , ik zag een blonde kuif boven alle meisjes uit steken.

"Luke!" Hoorde ik meisjes schreeuwen. Ik keek zoekend om me heen.
Ik zag hem staan. Ik zag Luke staan.
Ik rende er heen. Er stonden nog rijen meisjes voor hem.

En toen ineens gebeurde het.
Vol een elleboog tegen mijn neus aan.

Ik voelde me duizelig en ineens werd alles zwart voor mijn ogen. En ja hoor , daar lag ik. Tussen alle fans in , plat op de grond. Het laatste wat ik hoorde was iemand die riep.

"Aan de kant!" "Opzij!"