Groupie // ❀ Dutch fanfiction l.r.h

• Six •

Ik slikte even. Ik kan niet gaan liegen.
Maar ik moet wel.

"Nee. Niemand van 5sos gezien."
Loog ik op een teleurgestelde toon.

Ze schudde haar hoofd.
"Ik ook niet."

"Dan ben je niet alleen." Zei ik en glimlachte. Ik ben zo fake. Zo'n slechte vriendin. Ik kan mezelf wel een flinke klap verkopen.

-❀

"Het was gezellig." Zei ik en zwaaide Alexia uit.
"Ik zie je morgen. En je gaat wel naar het feest van Britt toch?" Zei Alexia terwijl ze zwaaiend wegliep.
"Ja ja , ik kom naar het feest." Zeg ik zuchtend en doe de deur dicht.

"Kom je eten , Schat?" Zegt mijn moeder die met een bord lasagne in haar hand staat. Lasagne , daar heb ik nu echt zin in. Ik keek even naar beneden langs mijn lichaam.

Ik zucht even en knik. "Ik kom." Zeg ik en ga aan tafel zitten. Mijn moeder komt ook aan tafel zitten. En mijn vader komt voor de tv weg en komt ook aan tafel zitten.

"Een band lid van 5seconds of summer is nu heel populair op internet." Zei mijn vader terwijl hij een hap lasagne naar binnen werkt.

"Oh , hoezo dan?" Vraag ik en kijk mijn vader vragend aan.
"Ze hebben die Luke Hemmings gespot met een meisje in een hotel."

Mijn hart stond stil. Ik voelde dat ik het warm kreeg. Mijn handen begonnen te trillen en ik kon mijn lepel haast niet vasthouden.

"Ze zeiden dat ze het gezicht van het meisje niet konden zien." Praatte mijn vader door. "Ik snap niet waarom ze altijd  zulke onzin moeten plaatsen , ik bedoel dat boeit niemand toch." Zei hij er mompelend achteraan.

"Jammer , nu heb je geen kans meer bij je droomman. Niet dat ik het ooit toe zou laten." Grinnikte mijn vader. "Beroemdheden zijn losers."

"Ik heb geen honger meer." Zei ik en smeet het bestek op het bord en schoof mijn stoel naar achter en liep van tafel.

Ik heb de gezichten van mijn ouders niét kunnen zien. Maar ik weet bijna zeker dat ik daar ook zeker geen behoefte aan heb.

Ik liep de trap op op weg naar mijn kamer en liet mezelf op bed vallen.
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht.

Dit kan niet waar zijn dit kan echt niet waar zijn. Mijn ogen begonnen zich te vullen met tranen. Ik liep naar de badkamer en zocht mijn oude broek die ik aan had toen ik met Luke was.

Ik gooide de wasmand om en zocht de broek. Zoveel zwarte broeken met gaten in de knieén lagen er in de wasmand. Ik weet niet welke het is. Dus begon ik in elke zwarte broek in de zakken te rommelen.

Na de derde broek had ik het.
Het briefje met Luke's nummer erop.
Ik rende naar de gang om de huistelefoon te pakken en draaide het nummer.

Er kwam een brok in mijn keel toen de telefoon overging.

"Hallo Met Luke." Hoor ik een stem aan de andere kant van de lijn.

God , ik was zo blij om zijn stem weer te horen.

Mijn stem begon te trillen.
"Met Whitney."

"Met wie?" Hoorde ik hem zeggen.

Shit , dat is ook zo. ik heb mijn naam nooit gezegd.

"Dat meisje , van het hotel. Ik heb een vraagje , ben je nog in Chicago?."
Vraag ik met een aarzelende stem.

"Hey. En ja hoezo?" Zegt Luke kortaf.

"Oh gewoon , en uh .. Je hebt het gezien he?" Zeg ik voorzichtig.

"Ja." Zuchtte Luke.
"Heel sociaal media zit vol met foto's van ons."