Groupie // ❀ Dutch fanfiction l.r.h

• Twelve •

"Ik ben fan van ze." Zeg ik en kijk naar Olivia.

"Jij zo te zien ook." Zeg ik en lach naar haar.

Ze knikte. "Waar zijn je posters?" Zegt ze en kijkt mijn kamer rond.

"Mijn vader heeft die er af gescheurd toen hij boos was. Hij vind ze een slecht voorbeeld."

"Hoezo?" Vroeg Olivia verbaasd.

"Tattoos , piercings , gekleurd haar en groupies." Het laatste floepte er zomaar uit.

"Groupies?" Zei ze en keek me verward aan. "Is dat waar dan?"

"Denk ik." Zeg ik en keek naar mijn voeten.

"Ik geloofde nooit in die groupies.
Maar als ze bestaan , ugh. Ik zou het vreselijk vinden. Vooral die groupies zelf."

Ik keek haar geschrokken aan.

"Is er iets?"

"Kan je naar huis gaan? Ik voel me niet zo goed." Loog ik snel.

"Maar ik wil wel eten of thee of zo iets voor je maken." Stelt ze voor.

Ik schudde mijn hoofd.
"Je kan beter even naar huis gaan , hier is mijn nummer." Zei ik en pakte haar mobiel uit haar kontzak.

"Wat is je code?"

"1725." Zegt ze en kijkt me nog steeds verbaasd aan.

Ik typ haar code in en sla mezelf op als een contact.

"Hier nu heb je me nummer." Zeg ik als ik haar uit mijn slaapkamer probeer te krijgen.

Ze staat langzaam op en ziet er verward uit. "Ik ga dan." Zegt ze en loopt mijn slaapkamer uit.

Ik kijk haar nu hopeloos na en zucht.

-

Ik loop naar beneden en zoek mijn moeders portemonnee.

Ik kijk voor de zekerheid nog of er echt niemand thuis is.

Niemand , mooizo.

Ik zocht mijn moeder bankpasje in haar portemonnee.

Hebbes

Ik pak mijn telefoon en bel Luke.
De telefoon gaat over.

"Whitney , wat is er? Gaat alles goed?"
Vraagt Luke bezorgd als er word opgenomen.

"Luke , ik kan het niet meer."

"Whitney , wat kan je niet?"

"Whitney antwoord."

Tranen stromen over mijn wangen.

"Whitney? Wat is er?"

"Kan ik naar je toe komen." Vraag ik met trillende stem.

"Whitney , we zijn in Spanje.
Zeg op , wat is er?"

"Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil het niet meer. Ik wil bij jóu zijn."

"Wat waarom?"

"Het gaat echt niet."

"Luke , alsjeblieft."

"Ik moet alles nog met de manager overleggen. En hoe gaat het dan met je ouders? Je kan niet zomaar vertrekken en niet meer terug komen."

"Luke help me nou!" Schreeuwde ik ineens.

"Het mag vast wel , bestel een ticket naar Switzerland daar zijn we zondag dat is over drie dagen."

Ik was verbaasd van zijn reactie.
"Komen we niet in de problemen?"

"Ik bedenk me net dat als je niet mee back-stage mag. Dan blijf je maar gewoon in het hotel."

"Je ziet me zondag." Zeg ik en hang op voor hij antwoord kan geven.

Het gesprek was zo vreemd.
Ineens veranderde hij van gedachte
Gewoon zomaar.

Zonder erbij na te denken , zonder er bij na te denken wat gevolgen kunnen zijn. ga ik op internet en doe het.

Ik deed het gewoon.
Met mijn moeders bankpas.

De vliegticket.

-❀

Ik word wakker en besef dat mijn dagelijkse kleren nog aan heb. Ik ben waarschijnlijk in slaap gevallen gister.

Het is vrijdag en ik besluit de laatste dag gewoon niet naar school te gaan.
Wat boeit het mij nou. Waarom zou ik het nog proberen. Over èèn jaar zou ik misschien al mijn diploma halen. Ik verpest mijn kansen best wel.

Maar ik zie wel wanneer ik terug kom. Misschien gewoon nóóit meer.
Misschien blijf ik wel bij Luke.

Ik stap uit bed en loop naar beneden.
Mijn ouders zitten aan tafel te ontbijten. Ze vragen niet eens waarom ik niet op school ben. En er ligt niet eens een derde bordje. En dat ligt er meestal wel. Ik kijk ze aan en ze kijken niet terug , ik word volkomen genegeerd. Ik besluit weer terug naar boven te gaan en daar te blijven.

Olivia:Whitney , ik kom net terug van school.
Alexia was er nog , en ze was bezorgd.
Ze vertrekt zaterdag zei ze.
En WHIT waAR was je?!
Xx bezorgde Olivia.

Ik lees het berichtje , alleen antwoord niet. Het boeit mij niks meer. Niemand niet. Mijn ouders niet , Olivia niet , en zelfs Alexia niet. Ik ren gewoon weg. Zonder ook maar een afscheid.

Ik zet mijn beeld weer uit en stop mijn telefoon in mijn zak. Ik word niet eens geroepen om te eten.

En waarom niet? Ik heb geen flauw idee. Alleen omdat ik loog tegen mijn vader is mijn moeder ook boos.

Ik loog over dat ik bij Alexia was.
Hij was haar die avond tegen gekomen. En ze vertelde dat we ruzie hadden op het feest.

-

Het was al half 10 's avonds. Alleen ik kon geen oog dicht krijgen.

Ik vertrek morgen.

Zend ik kortaf naar Luke en doe mijn telefoon uit en ga in bed liggen.

Ik kreeg een paar seconden daarna gelijk een berichtje terug.

Luke; Wat is je achternaam?

Ik keek vragend naar mijn beeldscherm.

Smith , hoezo dan?

Antwoord ik. Ik merk dat Luke en ik Nadat ik tegen hem schreeuwde over de telefoon best kortaf tegen elkaar zijn. Ik had het niet moeten doen , maar ik raakte echt in paniek.