پارت۷
(جیهوپ)
بعد ده‌دیقه گرم کردن شوگا گفت:خب سنجابی اماده‌ای؟
+عااااااممممم...خیلی مطمئن نیستم
_آیییشششش بیخیال سنجابی...تو تر و فرزی...از پسش برمیای
+میشه اول تو بری؟
_خیله‌خوب...پس تماشا کن
توپو دستش گرفت و هی اینور و اونور انداختش و بعد با یه حرکت انداختش توی تور...دهنم باز مونده بود...چه حرفه‌ای!باز هم همون حرکتا رو تکرار کرد و بازم شاهکار میکرد...و تنها چیزی که کل فضا رو گرفته بود صدای افتخار کردنای خودم بود...
_چطور بود؟
+عالییی بوددددد...تو واسه خودت یه پا استادی
_نه بابا نگو اینو...هنوز اونطوری حرفه‌ای نشدم
+ببند...شاهکار کردی
_تو فقط بلدی خجالتم بدی سنجاب...الانم زود باش...نوبت توعه...نشونم بده چی تو چنته داری
+اممممم...خیله‌خوب
توپو سمتم پرت کرد و منم تو هوا گرفتمش...خب...اول بار که پشت سرهم زدمش رو زمین و بعد سمت تور دویدم و...
"تو افتضاحی!
توپو شوت کردم ولی نیوفتاد...اون...اون لعنتی...حرفش تو سرم اکو شد
_فداسرت...دوباره تلاش کن
توپو از رو زمین برداشتم و رفتم سرجام...دوباره همونطور که توپو رو زمین میزدم سمت تور میدودم
"نگاش کنید چقدر مسخره بازی میکنه
دوباره توم نیوفتاد...دوباره سعی کردم
"وای لباساشو ببینید...اینا از مد رفته بدبخت
"بدرد نخور ترینی...هیچوقت نمیتونی بسکتبال یاد بگیری
"بسکتبالیست ماییم نه توی بی‌ارزش
چندین بار تلاش کردم ولی اون حرفا...جلوی تلاشمو میگرفتن...بار اخر نزدیک بود سمت تور بره ولی...
"گمشو بیرون...تو هیچوقت بسکتبالیت نمیشی...
هیچوقت...تو هیچی نمیشی...هیچی نمیشییییییی
نرفت توی تور...باز نرفت...دیگه گریم گرفته بود...اون حرفا...بازم یادم میومد...فیلم خاطراتم دوباره پخش شده بودن...حتی یادمم نمیره که وقتی منو انداختن بیرون...خانوادم منو توی اتاقم به بی‌روح‌ترین و ناامید ترین حالت ممکن دیدن...
جدیدا حرف...چاقو شده...درونتو زخم میکنه و بهت اسیب میرسونه...گاهی کسی نیست درمانت کنه...نباید منتظر بقیه باشی...چون شاید دیدی روزی دستتو گرفتن و بلندت کردن...ولی بعد میفهمی فقط بخاطر این بوده که به بقیه ثابت کنه مهربونه ولی هار تر از این حرفاست...یا حتی نمیخواسته چیزیو ثابت کنه...بلکه میخواست از سر راهش بری کنار...پس بهتره خودت دکتر خودت بشی و مرهم زخمات بشی و منتظر بقیه نباشی...
YOU ARE READING
last Christmas
Fanfiction°•تمام شده•° *دنبال من میگردی جیهوپ؟ با منبع صدا اطرافمو با تعجب دیدم... *روبروتم سنجاب روبرومو دیدم...خودش بود...با همون هودی بنفش رنگش و شلوار مشکیش...اون چرا...چرا لبخندش انقد تلخه؟چرا اشک تو چشماشه؟
