“Ako ang magiging unang doctor sa pamilyang 'to.”
Bata palang ako ay pangarap ko nang maging doctor. Gusto kong tumulong sa mga may sakit, gusto kong magligtas ng buhay sa abot ng makakaya ko.
“Kaya mag-aral ka ng mabuti, ikaw ang gagamot sa'kin kapag nagkasakit ako. Wala pa naman akong tiwala sa ibang mga doctor.” sabi ni umi.
Natawa kami sa huling sinabi niya. “Takot ka lang sa karayom e.” ani naman ni kuya Junaid.
Ako, si kuya, at umi na lang ang makasama sa buhay. Mahigit tatlong taon na rin kaseng wala si abie. Pero alhamdulillah, kinakaya namin sa tulong ng Allah.
They didn't fail to support me, especially si umi. Nanjan siya sa ups and down ng buhay ko. Siya yung naging sandalan ko sa lahat.
“Johaira Esmail Abdul-rahman M.D.”
Time flies so fast, isa na akong ganap na doctor. Sobrang proud ako sa sarili ko dahil natupad ko ang pangarap ko. Hindi naging madali, pero kinaya ko.
“You're one of the best surgeon in the country, Doc. You save many life.” Doctor Laurent complimented me.
It's been 2 years since I started working. I work in one of the biggest hospital in the country. Nakilala ako dahil sa galing kong surgeon.
In this field, you must be brave enough to face your patients.
Sa edad na 28 ay wala pa rin akong nagiging boyfriend. Wala kase akong time sa ganon, dalawa lang ang priority ko; si umi at kuya, pati ang trahabo ko.
“Wala ka na namang oras sa bahay. Parang hindi mo na rin naaalagaan sarili mo.” sermon ni umi.
I always busy at work. Parang naging tahanan ko na ang hospital dahil minsan na lang akong nakakauwi ng bahay. Good thing, my office had a prayer room.
“Umi, hindi na'ko bata. Saka kaya ko na po ang sarili ko.”
“Ang sinasabi ko lang naman e mag leave ka muna kahit isang linggo lang para magpahinga dahil—”
“Umi naman e, sabi nang okay lang ako. Gusto ko naman ang ginagawa ko saka mas mas-stress pa yata ako sa sermon niyo e.” Aniko.
Hindi na ulit nagsalita si umi. Tinalikuran ko ito at pumasok na sa trabaho. Ayokong makipagtalo sa kanya.
Bilang doctor, mahalaga ang bawat minuto. This is not just a job, but a mission.
Proud ako sa sarili ko dahil sa kabila ng mga papuri nila sa'kin bilang magaling na surgeon, hindi lumaki ang ulo ko. I remained humble. Yon ang mahalaga.
It's already 4 in the afternoon, and I was in my office. Nagbabasa na lang ako ngayón ng records ng mga pasyente dahil kaninang 10 am pa tapos ang inoperahan ko. Alhamdulillah, it was successful again.
Nagutom ako kaya napagdesisyonan kong lumabas na para kumain.
I was on my way in canteen when I heard a code blue.
“Code blue, in ER!” someone said.
Alam kong may mga doctor na don pero tumakbo pa rin ako para puntahan. Lagi namang ganito kaya hindi na bago sa'kin.
The patient is an old lady base sa katawan nito, pero hindi ko pa nakikita ang mukha niya.
“Congenital heart disease.” Doc Laurent stated.
Congenital heart disease, also called a defect, refers to one or more problems with the heart structure that are present at birth. These abnormalities occur when the heart or blood vessels don't form correctly in utero.
