အချစ်တွေကအပြစ်ဖြစ်ခဲ့လေသလားS.2[Completed]

P.7

Unicode

အချစ်တွေကအပြစ်ဖြစ်ခဲ့လေသလား
[Season.2]

Chapter.7

ခြားနားကမွေ့အားရန်ကုန်မြို့နဲ့မနီးမဝေးမှာရှိတဲ့သူတို့မိသားစုပိုင်အပန်း​ဖြေစံအိမ်ဆီသို့ခေါ်လာတာပါ။

စံအိမ်ကအဖြူစွတ်စွတ်ဖြစ်ပြီးခြံဝန်းကလည်းအတော်ကျယ်ကာ ခြံတံခါးကလည်းဆယ်ပေလောက်ကိုမြင့်သည်။

သူ့ကြိုတင်အကြောင်းကြားထား၍ အစောင့်နှစ်ယောက်ကကတံခါးရဲ့တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာရှိနေကြပြီး သူ့ကားကိုမြင်သည်နှင့်ခြံတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပေးလာကြလေ၏။

သူလည်းကားကိုခြံထဲထိမောင်းဝင်ခဲ့ပြီးကားကိုအိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်မှာထိုးရပ်ကာ ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီးမွေ့အားကားနောက်ခန်းထဲကနေဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ပြီးတာနဲ့သူမအားပုခုံးပေါ်ပြန်ထမ်းတင်ကာအိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တော့၏။

''လွှတ်!...ကျွန်မကိုပြန်ပို့ပေး လူယုတ်မာကြီး ရှင့်ကိုအရမ်းမုန်းတယ်!!''

ဒီလူ့ကိုမွေ့အရမ်းမုန်းတယ်။

ဘယ်လောက်တောင်လဲဆိုရင် ဘယ်သူနဲ့မှစကားမပြောချင်တဲ့သူမက ဒီလူ့ကိုတော့အရမ်းမုန်းတဲ့အကြောင်းကိုနှုတ်ကနေဖွင့်ဟချင်တဲ့ထိပင်။

ခြားနားကသူမစကားအားဂရုမစိုက်ဘဲမြင့်မားလွန်းလှသောမြွေလိမ်မြွေ​ကောက်လှေကားကြီးအတိုင်းတက်လာပြီးမွေ့အားအခန်းတစ်ခုထဲသို့ခေါ်လာလေသည်။

အခန်းထဲရောက်သည်နှင့်သူမအားအိပ်ရာပေါ်တင်ကာလက်ကကြိုးပါဖြည်ပေးလိုက်လေ၏။

အခွင့်အရေးကိုချောင်းနေတဲ့မွေ့ကလည်းချက်ချင်းဆိုသလိုပဲကုတင်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီးတံခါးဆီသို့သွားဖို့လုပ်တုန်း ခြားနားကသူမကိုယ်လေးအားဆွဲထားပြီးမွေ့ယာပေါ်ပြန်တွန်းလှဲကာသူမပေါ်အုပ်မိုးထားလိုက်သည်။

''ရှင်ဖယ်...လူယုတ်မာ''

''ကိုကိုမင်းကိုချစ်လို့လက်လွှတ်မခံနိုင်လို့ပါမွေ့ရယ်''

''သေလိုက်ခွေးကောင်...ရှင့်ကိုကျွန်မအရမ်းမုန်းတယ်''

ခြားနား သူမလက်ကောက်ဝတ်လေးတွေကိုဖိထားသည့်ကြားကနေ မွေ့ကအတင်းရုန်းသည်။