GüvNes / One Shots

Başka Bir Evrende 2

Bu bölümün başı için "Başka Bir Evrende" adlı bölümümü okumanızı tavsiye ederim ❤‍🩹 Keyifli okumalar <3

***

Ağzından zar zor tek bir kelime çıkmıştı. Sevdiği ve 5 yıldır yüzüne hasret kaldığı, orada yatan adamın adıydı.

"Güven.."

Minik adımlarla adama doğru yaklaştı. Elleri titrerken gözlerinden usul usul yaşlar akıyordu yanaklarına. Baş ucuna kadar gelip durdu. Adamın yüzüne uzun uzun baktı. Oydu sahiden, deli gibi sevdiği o adamdı orada yatan. Saçları aynı eskisi gibi yukarıya doğru bakıyordu, ağzı burnu dudakları hiç değişmemişti. Yanağında uzunca bir kesik izi vardı. Onun dışında tam da 5 yıl önceki Güvendi.

Kadının dizleri bedenini taşımıyordu. Tir tir titrediğini hissetti içinin. Yıllar sonra bulmuştu onu ama ölü gibi yatıyordu. Hem de hâlâ onun Güveni miydi bilmiyordu bile. Elini uzattı ellerini tutmak için, yapamadı. Burda yatan sadece sevdiği adam değil aynı zamanda onu terk eden adamdı çünkü. Belki artık başkasının sevgilisiydi, hatta belki başkasının kocası... Hem çok tanıdık hem de bir o kadar yabancıydı. İçinde kocaman uçurumlar taşıyordu Neslihan. Acıya, sevgiye, kayıplara ve kırgınlıklara çıkan uçsuz bucaksız uçurumlar...

Dizleri daha fazla dayanamadı bu işkenceye. Olduğu yere yavaşça çöktü. Elini yatağa koymuştu, Güvenin elinin hemen yanına. Başını yasladı kendi ellerine, göz yaşları aktı gitti koca bir bilinmezliğe.

Orda ne kadar kaldığını bilmiyordu, Betül gelip onu omuzlarından tutup kaldırıncaya kadar ağladığını biliyordu sadece.

Arkadaşı ona destek olarak oradan çıkarıp kendi odasına götürüp oturtmuştıu. Önünde diz çöküp ellerini tuttu.

"Neslim.. Bana bak.." diyerek ağlayan arkadaşının başını kaldırıp gözlerine bakmasını sağladı. Elleriyle yanaklarındaki yaşları sildi. "Özür dilerim.. Bu acına sebep olduğum için özür dilerim ama bilmen gerekiyordu."

"Betül.. Ne olmuş?" dedi zar zor. " Kaza falan mı?"

Betül Neslihanın yüzünü okşuyordu. "Keşke.. Keşke kaza olsaydı. Dayak, işkence... Öldüresiye dövmüşler Nesli. Komaya girene kadar acımadan dövmüşler. İlk getirdiklerinde vücudunda bir sürü kırık varmış. Her yerinde işkence izleri.. Yüzündeki kesik bıçakla özellikle yapılmış..."

Arkadaşının her cümlesinde içinden bir şeyler kopuyordu. Duydukları kalbini dağlasa da şaşıramıyordu Neslihan. Çünkü Güven hep böyleydi, birileriyle hep kavga ederdi. Sevgilisinin kaç kere kavgadan döndüğünü kaç kez ona pansuman yaptığını bile hatırlamıyordu kadın. Ama hiç bu kadarı olmamıştı, onu ölü gibi yatıracak kadarı hiç olmamıştı.

"Şu an daha iyi. İyileşmiş. Ama garip.. Uyanmaması için hiçbir sebep yok ama uyanmıyormuş."

"Ne zamandır komada peki?" diye sordu bu sefer Neslihan. Ağlaması durmuştu. "Ne zaman getirilmiş, kim yapmış?"

"Polis kimin yaptığını bulamamış. Dosyayı kapatmışlar."

"Tamam peki ne zamandır bu hâlde? Kim getirmiş onu?"

"Sokak çocukları bulmuş." dedi kadın hafif tebessümle.

"Kardeşleri yani.." dedi Neslihan da cevap olarak. Ona da bulaşmıştı aynı tebessüm. Güven tüm sokak çocuklarını kardeşi olarak görürdü. Oradan gelmişti çünkü. Sokak çocukları birbirinin kardeşidir, sokaklar onlara birbirlerinden başka bir şey vermez derdi hep. Ellerini üzerlerinden hiç çekmez, onlara hep abilik yapardı.