GüvNes / One Shots

Yüzleşme

Bu evde birlikte biriktirdikleri yüzlerce anı sanki hiç yaşanmamış gibiydi.. Ya da daha dün yaşanmış kadar tazeydi belki de. Neslihanın içinde terk edilmenin verdiği öfkenin ateşi de onu karşısında her gördüğünde yeniden alevleniyordu. İnkar ettiği, yıllarca içine gömdüğü sevgisi diri tutuyordu bu öfkeyi. Aradan geçen 20 koca yıla ve onca acıya rağmen onu gördüğünde kalbinin hâlâ ilk günki gibi göğsünü delip geçmesinin başka bir açıklaması olabilir miydi?

Birlikte uyuyup birlikte uyandıkları, kahkahalarını burada birlikte attıkları o evdelerdi şimdi yine. 20 yıl sonra karşı karşıya yine bu evde... Eşyalarının yerinin bir santim bile değişmediği, içine girdiğinde bir zaman makinesi misali onları 20 yıl öncesine götüren aşk yuvaları olduğunu sandıkları o ev... Neslihanın Güvenle burada kendini bulduğu, Güvenin Neslihanla hayata tutunduğu yerdi. 20 yıl sonra başkalarıyla evli, birbirlerinden ayrı kurdukları hayatlarla ama yine aynı bakışlarla karşı karşıyalardı. 

Neslihanın aklında tek bir soru vardı. Kalbinde filizlenen yeni bir umut... O umudun ışıltısı gözlerinde parlıyordu. Alabileceği bir cevap içindeki öfkenin bir anda sönmesine ya da daha da alevlenmesine sebep olabilirdi.

Ne cevap alırsa alsın kalbinin paramparça olacağını biliyordu. Ya babası hayatını mahvetmişti ya da deli gibi sevdiği adam onu aslında hiç sevmemişti. İkisi de Neslihanı yerle bir ederdi. Ama o yine de yıllarca kendine "Beni hiç mi sevmedi?" diye sorup kendini yiyip bitirdiği o soruya ilk kez muhatabından cevap alabilirdi. Onca yaşanılan şeyin, inandırıldığı o sevginin, karnında çocuğunu taşırken bir mesajla terk edilebilecek kadar yalan olmamasını diliyordu. Sormaktan korktuğu, duyacağı cevaptan daha da korktuğu o soruyu sormak için Güvenin karşısındaydı.

"Beni babam yüzünden mi terk ettin Güven?"

Kafasının içinde kaç kez Neslihana bu konuşmayı hazırlamıştı bilmiyordu. Bu cevabı ona 20 yıl önce komadan çıktığında vermek istemişti aslında. Evlendiğini öğrenmeseydi koşa koşa onun yanına gidecekti. Baban beni dövdürdü o mesajı sana ben atmadım diyecekti. Ben senden hiç gitmedim hiç gidemem seni canımdan çok seviyorum diyecekti. Onu alıp götürmek istiyordu.. Ama artık yanına bile gidemezdi, o evliydi.

Aniden gelen bu sorunun verdiği şaşkınlığı üzerinden atmaya çalışırken "Hayır.." dedi.

O an Neslihanın gözlerindeki ışığın söndüğünü görmüştü.

"Hayır.. Çünkü ben seni terk etmedim."

Neslihan o ilk duyduğu hayırı yanlış anlamış ama ardından gelen cümleyle sarsılmıştı.

"Nası?.." dedi alçak bir sesle. Güvenden net bir yanıt gelmedikçe sinirleniyordu. Sesi gittikçe yükseldi.

"Sen bana mesaj attın.. Onca şeyden sonra bana sadece bir mesaj attın ve beni terk ettin sen.."

Güven sürekli duyduğu o terk etme suçlamasına daha fazla katlanamıyordu. 20 yıldır yapmadığı bir şeyle suçlanmaya daha fazla katlanamayacaktı. Karşısında sesi yükselip kendisine öfke püsküren Neslihana aynı şiddette karşılık verdi.
"Ben sana mesaj atmadım Neslihan. İstesem de atamazdım. Komadaydım ben. Komada canımla cebelleşiyordum. Ben ölümden döndüm, gözümü açar açmaz sana gelecektim ben. Ama bir de ne göreyim... Neslihan Soysalan evlenmiş... Kocasıyla bir sürü mutluluk pozu vermiş basına. Ben uyanır uyanmaz senin yanında nefes alacakken sen benim nefesimi kestin Neslihan ! "

Neslihan duydukları karşısında ne hissedeceğini bilememişti. Güven başladığı konuşmaya aynı şiddette devam ediyordu.

"Baban beni senden ayrılmam için öldüresiye dövdürdü. Sana ya Güven ya ben diyemediği için, alacağı cevaptan korktuğu için yaptı hem de bunu. Senin o baban ikimizin de hayatını mahvetti Neslihan!"

Elleriyle başını tutup kendini sakinleştirmeye çalışıyordu. Karşısında gözyaşı döken Neslihana kıyamasa da artık canına tak eden gerçekleri onun da bilmesi gerekiyordu. Ses tonunu biraz düşürerek devam etti.

"Sen benim seni terk edeceğime bu kadar kolay inandın ya.. Ben yıllardır seni aklımdan da kalbimden de çıkaramazken sen sadece 1 ay içerisinde gidip Serhanla evlenip boy boy çocuk yaptın ya.. Yıllarca benden seni terk ettim diye nefret etmişsin ya.. Tüm bunların hesabını benden değil babandan soracaksın. Yani Neslihan.. Ne sen bu hikayenin terk edilen kadınısın ne de ben kötü adamı."

Cümlelerini bitirmesiyle Neslihanın boynuna sarılması bir olmuştu. Şaşkınlığını atlattığı birkaç saniye içerisinde o da kollarını sevdiği kadına doladı. Omzunda gözyaşlarını hissediyordu. Uzun uzun sarılıp yıllardır hasret kaldığı o hiç değişmeyen mis kokusuna doymak istedi. Neslihan yavaş yavaş kollarını Güvenin boynundan çekti. İçinden ne yaptığını sorguladığı sırada Güvene bir nefes kadar yakındı..

Neslihanın bu kadar yakınında olup nefesini teninde hissetmesiyle dayanamayan Güven yılların hasretini Neslihanın dudaklarında dindirmek istedi. Neslihan ise bu ani yakınlığa engel olamadı. Ya da engel olmak istemedi. Kendini yıllar sonra yeniden Güvenin güvenli kollarına teslim etti...