Grijze jager slavinnen van Toscana

Hoofdstuk 22

Ricky keek nog een keer en over het stuk land dat ze al de hele dag aan het bewerken waren. Het leek alsof er nog geen verschil was ze zweten zich kapot in de heten zon, haar handen en knieën waren zwart van de aarden. Op een of andere manier was het Missy gelukt om de aarde ook op haar voorhoofd te krijgen. Ze leek niet zoveel te werken als Ricky maar keek de hele tijd om zich heen.
*
"Waar was je?" Vroeg Ricky aan Missy nadat ze een half uur weg was geweest. "Al het eten komt van dat huis daar, ik had honger, ik ging wat halen" zei ze schouder op halend. Ricky keek haar boos aan. "Wat als ze je pakken?!" Missy haalde haar schouders op. "Doen ze toch niet" er werd een bel geringeld aan het einde van hun stuk land. "Venire! Komen!" Riep hun slaven meester, hij liep al de hele dag met zijn hulpjes langs het stuk land om mensen aan te sporen dat ze op moesten schieten als ze te langzaam werkte. Iedere slaaf van hun stukje land liep naar de man toe. "Rij! Riga!" Riep hij. Alle slaven gingen in een rij staan. "Geen eten stelen!" Riep de man boos naar niemand in het specifiek. "Wie was het?!" Niemand reageerde. De man duwde een kleine jonge slavin naar voren. Ze had blonde om verzorgde haren, ze was mager en haar ogen lagen diep in haar kassen, aan haar te zien was ze hier al een tijdje. Op haar linker pols stond iets geschreven: 58-galica-cucina. Ze was waarschijnlijk ongeveer 20 jaar oud. "Wie was het?" Het meisje keek de rij rond. Missy's ogen werden groot, ze wist wel dat iemand haar had gezien, ze had verwacht dat ze niet verraden zou worden door een medeslaaf, het was nu wel duidelijk dat ze dat wel zou woorden. De bruine ogen van het meisje gingen langs de rij tot ze uiteindelijk op Missy bleven rusten. Ze wees Missy aan. De man glimlachte en trok Missy naar voren uit de rij. Ze keek op haar linker pols, waarschijnlijk op zoek naar een zelfde soort code die het andere meisje had. Toen hij die niet vond werd zijn glimlach nog breder. Hij trok haar mee Ricky wilde haar terug trekken maar Missy was al buiten haar bereik. "Aan het werk!" Riep hij tegen de rest van de slaven. Missy werd mee getrokken naar het grote huis waar ze het eten uit had gestolen. Hij duwde haar op een stoel en maakte haar linker pols vast aan de arm leuning van de stoel. Hij pakte wat inkt en een naald. Hij begon heel zorgvuldig met de naald in haar pols te prikken alsof hij wat tekende en druppelde er wat inkt in. Missy schreeuwde van de pijn. De man glimlachte. "Wacht maar" mompelde hij. Na een lange tijd in de stoel te hebben gezeten stapte hij naar achter. Missy keek naar haar pols. Waar nu: 103-Araluen-D. Op stond. Ze ademde nog steeds zwaar toen de man haar los maakte van de stoel hij trok haar mee naar het uiteinde van veld D. Hij riep alle slaven weer terug. Ze gingen als een kring om een grote paal heen staan. Missy's handen werden met kettingen aan de paal vast gemaakte. De slaven meester had een zweep met een metalen punt in zijn hand. "Hoe oud ben je?" "T...tien" antwoorden Missy bang. "Hard op tellen!" Hij sloeg hard met de zweep op Missy's rug. Missy schreeuwde het uit van de pijn. "Tellen!" Riep de man naar haar. "Een!" Riep Missy terwijl er tranen over haar wangen rolde. De man sloeg nog harder op haar rug. "Twee!" Het was een mengeling van pijn en het roepen van Twee, en er rolde nog meer tranen over haar wangen, het dunnen shirtje dat ze aan had beschermende haar huid amper tegen de scherpe metalen punt van de zweep. De man sloeg haar nog is. Missy schreeuwde het weer uit van de pijn. "Waar ben je?!" Vroeg de man boos. "D...dr....drie" zei Missy huilend. De man sloeg haar nog is. "Vier" huilend en schreeuwend van de pijn wist ze dat ene kleine woordje nog net over haar lippen te krijgen. Hij sloeg haar nog is, en nog is, en nog is, en nog is, en nog is, en nog is, tot hij eindelijk tien keer had geslagen. De zweep was door haar shirt heen gekomen waardoor ze een paar bloedende wonden op haar rug had en gaten in haar shirt zaten. "En geen eten" die avond liepen Missy en Ricky met de andere slaven mee naar hun kleine hutje, het was gamel en het stonk naar lang niet verzorgden mensen van alle leeftijden. Er lagen een paar kleine dunnen dekentjes over de grond verspreid, iedere slaaf liep naar zijn of haar dekentje, bij de ingang van het hutje stond een man die iedereen een boterham gaf toen ze naar binnen liepen, voor ze je je eten gaven pakte ze je linker pols om je nummer te checken, alle nummers die niks verdiende werden zorgvuldig over geslagen. Een van hen was dus Missy, zonder eten liep ze naar een dekentje in de hoek van de kamer waar ze in elkaar gedoken op de grond ging zitten. Ricky kwam naast haar zitten. "Het komt goed, papa gaat ons hier niet lang laten zitten, hij gaat ons hier uit halen, ik weet het zeker"  na een tijdje vielen ze beide in slaap om de volgende ochtend weer vroeg wakker gemaakt te woorden, ploeg D, hun ploeg moest vandaag de paarden stallen uit mesten, de meeste slaven vonden dat een irritant werkje omdat het stonk en het stro kriebelde, maar voor Missy voelde het als Thuis. Missy gooide een hand vol stro naar Ricky zoals ze thuis ook altijd deed als ze de stallen samen uit moesten mesten. Als reactie daarop werd ze met een zweep op haar rug geslagen, deze had geen metalen punt waardoor het haar rug niet open haalde maar alleen een rode striem achter liet. Daarna ging ze weer gewoon aan het werk, na een tijdje kon Ricky Missy niet meer zien. Ze keek rond maar zag haar nergens, wat ze wel zag was dat de stallen zowat naast het grote huis waren. Na een tijdje kwam er een grote boze dikke man naar buiten, hij zag er uit als een Kok en had een klein meisje bij haar kraag op getild. Hij kwam boos op de stallen af, de slaven meester keek haar boos aan. Hij trok zijn zwaard en doopte het in een groen middeltje. Hij duwde Missy voor hem op de grond. Hij bleef Missy strak aan kijken. "Heb je dan niks geleerd?!" Vroeg hij boos. Missy hield haar lippen strak op elkaar. Hij bracht het mes langzaam naar Missy's arm maar ze gaf geen kik. Hij keek rond om een manier te zoeken dat het haar wel wat zou kunnen schelen. Hij zag dat Ricky haar bezorgd aan keek. Hij draaide zich om en sneed Ricky in haar arm. "Nee! Stop!" Schreeuwde Missy nog, maar het was al te laat. Ricky keek naar haar arm, het was een ondiepe snij wond en het was echt niet zo erg. "Volgende keer is het haar beurt" hij zag de angst in Missy's ogen en zetten ze weer aan het werk. Die dag kreeg Missy weer geen eten, Ricky kreeg wel wat, het was meer dan alleen de boterham  die ze de dag daarvoor kregen, een zoete aardappel, Ricky at het gulzig op en leek zich daarna pas te bedenken dat Missy al twee dagen niks had gegeten, of, ze was wel de keukens in geweest. Missy keek verlangend naar het grote huis. "Wat is daar wat je zo graag wil hebben?" Vroeg Ricky boos. "Eten! Die pasta! Met olijven, het is heerlijk! En wij krijgen alleen een zoete aardappel!" Zei ze boos. "Heb je de pasta geproefd dan?" Vroeg Ricky. Missy knikte. "Wat dacht je anders dat ik daar ging doen?" Ricky keek naar de wond op haar arm, er zat duidelijk zand en stro in, en het zou haar niks verbazen als er meer vieze bacteriën in zaten. "Ga niet terug, ik ben vier jaar ouder, en deze wond zit vol allerlei bacteriën" zei ze tegen Missy. "Ik weet het, ik heb ze op mijn rug" "truste" Ricky draaide zich om zodat ze met haar rug naar Missy toe lag.
Ze werden de volgende ochtend weer vroeg wakker gemaakt, Missy had geprobeerd Ricky nog is wakker te schudden nadat ze weer in slaap was gevallen. Ze keek naar de wond op haar arm en zag dat haar huid er om heen helemaal groen begon te kleuren, haar gezicht was ook veranderlijk bleek. Missy gooide haar deken over Ricky heen waardoor ze nu een stapel dekens leek. "Ik neem het wel even voor je over" zei ze waarna ze het veld op liep. Onderweg naar het rat. Struikelde ze over een steen waardoor ze haar knieën en handen open haalden. Een van de hulpjes van de slaven meester die achter haar aan liep sloeg met zijn zweep op haar rug, ze stond zo snel mogelijk op en liep achter de andere slaven aan. Het rat was het zwaarste werk dat er was op het land, je werd met je handen en nek aan een groot rat vast gemaakt, je moest het voor uit duwen, door dat ze het voor uit duwde werd het graan gemalen en konden ze daar brood van maken, er waren minder zwaren manieren om dat te doen maar dan kon je maar kleineren porsies ter gelijker tijd pletten. Missy werd vast geketend aan het rat en begon te duwen, ze kon niet recht op staan. Met haar handje op de balk voor haar kroop ze duwend het rat vooruit. Ze zweette zich kapot. Als ze te langzaam ging werd ze op haar rug geslagen met een zweep, aan het einde van de dag had ze honger, drie nieuw sneeen van de zweep op haar rug, ze zat onder het zweet en maakte zich zorgen om Ricky.  Ze strompelde achter de andere slaven aan. Ze kreeg  een zoete aardappel voor ze verdween in het hutje, ze nam een klein hapje van de aardappel terwijl ze naar Ricky toe liep, ze zag er nog erger uit dan vanochtend. Ze keek verlangend naar haar aardappel en daarna nog is naar Ricky. Ze nam nog een hap van de aardappel en gaf hem toen aan Ricky die er gulzig van begon te eten. Moe en hongerig ging ze naast Ricky zitten. "Kleintje?" Ze keek op. "Ja jij" ze keek rond en zag de jongen  die haar had geroepen, hij zag er uit als een jaar of 23 hij had bruine warrige haren en bruine ogen, hij leek wel op haar vader, maar dan, jonger. Ze keek hem vragend aan. Toen hij niet reageerde probeerde ze wat tegen Ricky te zeggen. "Rick?" "Mhm?" Reageerde ze moe. "Denk je nog steeds dat papa ons komt redden" nog voor Ricky antwoord kon geven drukte de jongen wat in Missy's hand het leek op een soort blaadje . "Leg het onder je tong en laat het oplossen, het zal je echt helpen, reken maar niet op andere hulp, jullie zijn nu slavinnen van Toscana"

                                          *

"Will? Wat is er gebeurd?" Vroeg Alyss terwijl Will het kasteel in kwam stormen. "Missy en Ricky zijn ontvoerd" Halt die met ze was meegekomen naar Araluen liep snel achter Will aan. "Ik ga naar Gilan en zeg dat Redmont nog wel effe zonder jager zit" Will draaide zich met een ruk om. "Hoe bedoel je? Jij bent er toch?!" Hij was duidelijk geïrriteerd. Halt trok een wenkbrauw op. "En all het leuke aan jou overlaten? Dacht het niet, ben je soms vergeten hoe goed ik jou en Cassandra uit Skandia heb gered?" Will keek Halt boos aan. "Erak heeft ons vrij gelaten" "will, doe niet zo eigenwijs, wij zijn het speciale klusjes team, niet alleen jij" zei Arnaut die gek werd van zijn vriend. "Jij, ik, Halt, wij" legde Arnaut nog is uit. "Ik ga naar Gilan" "ik zeg dat ze het schip klaar moeten leggen" "ho! ho! Ik ga ook mee!" Riep Alyss. "Het zijn ook mijn kinderen!" "En ik wil de lol niet missen!" Zei Cassandra. "Als jullie maar opschieten" zei Will die geïrriteerd weg liep.