Grijze jager slavinnen van Toscana

Hoofdstuk 21

"Mama?" Begon Ricky poes lief. "Ja?" Reageerde Alyss. "Mag ik terug naar Nihon-ja? Ik bedoel, een extra koerier in Nihon-ja, Cas vind het vast goed dat ik dan bij hun ga" "nee" onderbrak Alyss haar. "Maar maham ik ben al veertien!" "Nihon-ja is de andere kant van de wereld" lichte Alyss haar toe. "Dat weet ik, maar toen jullie zo oud waren als ik nu waren jullie al de hele wereld over geweest" "dat is niet waar, we waren zestien bij onze eerste reis" Ricky rolde met haar ogen. "Dat is toch het zelfde!" "Nee, en je mag niet gaan" hield Alyss vol. Ricky liep geïrriteerd naar haar kamer, Missy die in haar bed boven dat van Ricky zat keek haar verbaasd aan. "Wat doeeee je?" Vroeg ze. Ricky stopte wat spullen bij elkaar in haar tas en reageerde niet op Missy, ze stopte haar dolk in haar schede en gooide haar boog over haar schouder met de haar pijlen koker in haar ene hand en haar tas in de ander klom ze uit het raam. Missy sprong uit haar bed en liep achter Ricky aan. "Riiiickyyyyy, wat doeeeee je?" Vroeg ze nog is. Ricky liep naar de stal achter het huisje. Ze zadelde Smurf op en vond haar tas achter haar zadel. Ze maakte de pijlen koker vast en legde de boog voor haar om de zadel knop. Missy bleef stil kijken. Ricky liep naar de rand van het bos. "Miss, zeg tegen mama dat ik bij Maddie ben" met dat gezegd te hebben gaf ze Smurf. De sporen en galoppeerde ze weg. Missy draaide zich om om het tegen haar moeder te vertellen. "Wat?!" Riep Alyss boos. "Ze mag niet alleen naar Araluen! Dat is veel te ver!" Zei ze boos. Will die net thuis was gekomen kwam naar haar toe. "Rustig Alyss, ze overleefd het wel" probeerde hij haar te kalmeren. "We gaan NU naar Araluen, Missy, pak je spullen" zei Alyss, Missy begon snel haar spullen te pakken. "Ik moet Halt vragen of hij het even over kan nemen" zei Will die op Trek stapte en naar Kasteel Araluen reed.
*
Ze reed een tijdje zo snel als Smurf's korte beentjes konden door, ze ging na een tijdje iets zachter rijden. Als haar moeder haar niet naar Nihon-ja wilde laten gaan moest ze zelf maar gaan, het skandische schip kan geen nee zeggen tegen een koper eikenblad, had papa daar iets over gezegd? Dacht ze, na een tijde kwam ze tot de conclusie dat het haar helemaal niks kon schelen. Pas toen het donker was stopte ze, ze bedacht zich nu pas dat ze was vergeten eten in te pakken en ze op zijn vroegst pas morgen om drie uur in Araluan kon zijn, ze hoorde haar maag rommelen, ze maakte Smurf's zadel los en ging op de grond liggen. Ze kon nu niks anders doen dan slapen en zo vroeg mogelijk weer door rijden, hoe eerder ze haar eten zou krijgen, hoe beter.

De volgende ochtend is ze vroeg, maar dan ook echt vroeg vertrokken. De zon was nog niet helemaal op of ze was al weer op pad, ze moest en zal Casper zo snel mogelijk weer zien, het was gewoon al weer een maand geleden dat ze uit Nihon-ja terug waren gekomen en ze begon hem nu wel echt te missen. Die zelfde dag nog kwam ze uitgeput van vermoeid Heid en honger aan in Araluan, ze wachter wilde haar niet door laten tot ze haar naam vertelden en eikenblad liet zien. Ze liep het kasteel binnen en vroeg in de keukens om wat eten, wat zo kreeg, ze at het gulzig op en liep daarna naar de kamer van Maddie. Ze klopte op de deur. "Binnen!" Riep Maddie van binnen. Ze deed de deur open, Maddie keek haar verast aan. "Ricky? Wat doe jij hier?" Vroeg ze. "Ik wil met een boot naar Nihon-ja, mama wilde me niet laten gaan dus ga ik alleen maar, ja" Maddie keek haar streng aan. "We moeten echt een brief naar je ouder sturen, en voor zij hier zijn ga je nergens heen" de volgende dag kwamen haar ouders aan, met Missy. Haar moeder was woedend, na een hevige ruzie besloten ze dat ze nog een dag zouden blijven en daarna terug naar Redmont zouden gaan. Missy en Ricky gingen verstoppertje spelen met Maddie, Maddie begon als zoeker, ze telde tot dertig en Ricky en Missy gingen zich snel verstoppen. Ze gingen in de bosjes zitten. Ze zagen Maddie de andere kant op lopen om ze daar te gaan zoeken, ze bleven lang naar Maddie kijken, ze was er niet zo goed in, ze had die helft al helemaal uitgekamd maar nog niet eens naar deze kant gekeken. Omdat ze zo naar Maddie zaten te kijken merkte ze niet hoe er drie mannen langzaam naar ze toe slopen, en toen ze dichtbij genoeg waren vonden ze Ricky en Missy vast, ze stopte een knoop in hun monden waardoor ze niks konden zeggen, daarna werden er zakken over hun hoofden getrokken en werden ze mee gesleurd, door de velen plotseling en bewegingen had Maddie zich omgedraaid, ze zag twee mannen met jutenzakken lopen, en een man met een mes. Ze pakte haar sling en een balletje, ze schoot een balletje tegen de voet van de man waardoor hij op de grond viel, het balletje was recht door zijn voet heen gegaan. "Will! Will!" Ze wist dat Will in de buurt was en snel zou komen als ze hem zou roepen. Niet veel later kwam Will ook inderdaad aan. "Wat is er?" "Ze hebben Ricky en Missy meegenomen!" Riep Maddie. Will keek naar de gewonden man op de grond. Hij pakte hem op en duwden hem tegen de dichte bijzeinde boom. "Waar zijn ze?! Wie zijn jullie?!" Riep hij boos. "quando lo sai, sono già in Toscana da molto tempo" Will sprak geen Toscaans, maar hij herkende het word Toscana en wist dat de taal die de man had gesproken Toscaans was. "Waar zijn ze?!" Herhaalde Will zijn vraag. De man hield zijn lippen strak op elkaar. Will legde een pijl op zijn boog en schoot die door zijn rechter schouder waardoor de Toscaan vast geketend was aan de boom. De man schreeuwde van de pijn. "Waar zijn ze." "schiavo, toscano, non salvare" was het enige wat de man uit kon brengen. Will schoot een pijn door zijn andere schouder waardoor hij nog strakker vast zat aan de boom, hij schoot precies langs alle belangrijke organen. "Spreek de algemene taal" droeg Will hem op. Maddie stond stil achter hem ze was geschrokken waardoor ze niks uit had kunnen brengen. "Jullie moeten boeten, je dochter zullen jullie zondes er uit werken, als slaven" de man sprak nog steeds met een zwaar Toscaans accent maar Will had hem wel verstaan. Woede laaide op in zijn ogen, binnen een seconden had hij een pijl op zijn boog gelegd gemikt en de pijl recht in de Toscaan's hard geschoten, de toscaan bleef levenloos aan de boom hangen. Arnaut en Halt kwamen aan rennen en keken verbaasd naar de dode man aan de boom en daarna naar Will. "Will? Wat is er gebeurd?" Vroeg Arnaut verbaasd. "We gaan naar Toscana" zei Will zonder ze verder een blik waardig te gunnen. Arnaut wilde wat zeggen maar Halt hield hem tegen. En liep zelf naar Will toe. Hij legde een hand op Will's schouder en zag dat er een traan over zijn wang rolde. "Will, wat is er gebeurd?" De barse strenge stem waar hij normaal mee sprak was verdwenen, hij klonk nu gewoon als een vader. "Ze hebben Ricky en Missy, en ze gaan ze laten werken als slaven in Toscana" met die woorden liep Will naar het kasteel om zijn spullen voor de reis  te pakken Halt en Arnaut bleven stom verbaasd staan.
                                       *
De zakken werden pas van hun hoofden gehaald toen ze al lang en breed op zee waren. Ze zaten in het ruim van een schip waardoor ze geen hand voor ogen zagen. Missy klampte zich vast aan Ricky, ook al zei ze altijd dat ze niet bang was in het donker was het heel duidelijk dat ze dat wel was. Na een tijdje werd het luik open gedaan en kwam er een man naar beneden. De straal licht verlichte bijna het hele ruim, ze waren met kettingen om hun polsen vast gemaakt aan de grond. De man had zwart haar en een baard, hij had een strenge blik in zijn ogen, hij was volledig zwart gekleed. En had een zweep met ijzeren uiteinden in zijn rechter hand. De man maakte een schijn beweging met de zweep naar Ricky en Missy waardoor Missy zich nog meer achter Ricky verschool. De man glimlachte en was duidelijk blij met deze reactie. Hij gaf ze een boterham om te delen en liep weer weg. Ze aten de boterham met z'n tweeën op. Missy hoorde haar maag rommelen. "Ricky, wat gaan ze met ons doen?" Ricky schrok van de toon waarop Missy sprak, ze had haar nog nooit zo hopeloos gehoord. "Niks" loog Ricky snel. Ze bleven een lange tijd in stilte zitten tot Ricky merkte dat Missy inslaap was gevallen. Ricky bleef nog een lange tijd in stilte zitten en nadenken. Als ik niet zo dom was geweest om naar Araluen te gaan was dit allemaal nooit gebeurd. Bleef ze zich zelf toe spreken. "sei sicuro che abbiamo quelli giusti?" Hoorde ze een van de mannen van af het dek zeggen. "beh, non sicuro al cento per cento, ma..." reageerde de ander voorzichtig. "quindi forse devi farci tornare indietro per prendere i bravi ragazzi?!" Schreeuwde de eerste man boos, ze wist niet wat ze zeiden maar het zou wel niet goed zijn. "andrò a dare un'occhiata!" Ging de bozen man verder. Het luik ging over, het was al donker buiten en ze kon de sterren zien, de man had een lantaarn in zijn hand en liep naar ze toe. Hij keek haar boos aan. Ricky schuifelde bang naar achter, ze was niet dom en had het zwaard aan zijn riem echt wel gezien. Hij greep naar haar hals en pakte het Koperen eikenblad vast. Hij lachte triomfantelijk. Hij keek naar Missy en pakte haar eikenblad ook. Hij trok ze ruw van hun nekken af waardoor Missy wakker werd. Missy probeerde naar achter te schuifelen toen ze het gezicht van de man zo dicht bij dat van haar zag waardoor ze haar hoofd stoten tegen de wand van het ruim. De man lachte en ging weer terug naar het dek. "guarda Salvatore! sono davvero le sue figlie!" Riep de man tegen de boze man die blijkbaar Salvatore heette. "bravo Valente" reageerde Salvatore. Twee dagen later kwamen ze aan. Missy en Ricky werden met kettingen aan elkaar gebonden met Ricky voorop,  de kettingen zaten om hun polsen en om hun nekken. Salvator hield het uiteinde vast en trok ze vooruit terwijl Valente achter ze aan liep en met een scherpe punt in hun ruggen prikte als ze niet door liepen. Ze werden in een kleiner bootje gezet. Er waren vrijwel geen straten in dit stadje, waar normaal de straten zouden zijn waren hier alleen rivieren. Missy en Ricky keken om zich heen, links van hun zaten twee bedelaar met een klein bordje voor zich, ze hadden allebei vrijwel uit elkaar vallende kleding aan. "per favore, soldi, cibo, qualcosa" dat ene zinnetje bleven ze maar herhalen al had Ricky geen idee wat het betekende had ze het vermoeden dat ze om geld en eten vroegen. Ze voeren door, er was een klein zij weggetje, of riviertje, met een hout kapot bruggetje er over heen. Een man probeerde zijn ezel er over heen te duwen. "camminare! stupido culo!" Bleef de man naar zijn ezel roepen. De ezel deed zijn uiterste best om te blijven staan waar hij stond en niet door het bruggetje te vallen. Rechts was een man die tandarts speelde, mensen zaten in een rij achter hem terwijl hij probeerde met een tang een kies uit iemand mond te trekken, ze man waar de kies bij getrokken werd schreeuwde van de pijn, ze voeren nog verder door, er waren twee kinderen een emmer aan het vullen met water, er was een man die zijn zogenaamde toverdrankjes probeerde te verkopen. En dat soort dingen. Missy zat nog steeds vast gekamd aan Ricky's arm. "Ricky?" Fluisterde ze. "Mhm?" Reageerde Ricky. "Is de hele wereld zo?" Vroeg ze nog steeds fluisterend. "Nee, dit is gewoon, een niet zo rijk stadje denk ik, je hebt nihon-ja toch gezien?" Missy knikte aarzelend. "Maar is, dit land overal zo?" Ze fluisterde nog steeds en keek bang om zich heen. Ricky schudde haar hoofd ookal wist ze niet zeker of het wel klopte. Ze voeren een tijdje door tot ze bij een grote poort over het water kwamen. "l'anello interno!" Riep Salvatore blij. Ze stapte uit het bootje en gingen via de kleine deur op de kant naar binnen. Salvatore liep nog steeds voorop met valente achter zich aan. Dit zag er al veel beter uit dan alles voor de poort. Er waren huizen, geen bedelaars, en geen ezels die over gamele bruggetjes werden geduwd. Ze liepen door tot het grootste gebouw in de stad, ze weerden door gelaten en naar een grote kamer geleid. Er zat een man in een troon terwijl ze naar binnen werden geduwd. "ahh, avete i trattati!" Riep de man in de troon triomfantelijk. "Ze zijn sterk heer, zeker goed voor de landbouw" zei Salvatore dit keer in de gemeenschappelijke taal. De Ricky nam aan dat het de koning was knikte blij. "Breng ze naar mijn land stuk, en zet ze aan het werk!" Missy keek bang naar Ricky. Terwijl ze weer in een bootje werden gezet, ze voeren een lang stuk, tot ze eindelijk aan legde. Het was een groot stuk land waar allerlei soorten groenten op werd verwerkt. Het was omringt met een groot hek. Ze werden naar binnen geduwd, de kettingen werden los gemaakt. Er kwam een grote man op ze af lopen. "campi?" Vroeg de man. Salvatore knikte bevestigend. Missy en Ricky werden naar een stuk van het land gebracht met een bordje met een D er op. "Jullie zijn groep D jullie doen dit stuk land, jullie krijgen misschien eten" met dat gezegd te hebben draaide hij zich om en begonnen de komende maanden aan kwelling voor Ricky en Missy.