Nefret ve aşk, aynı kefeye koyulmaz derler.
Ayakkabımın çözülen bağcığını bağlarken bugünün cumartesi olduğunu kendime hatırlatıyordum.
Yani dershaneye gidiyordum. Ve Alper Rumeli ile aynı dershaneye gidiyorduk.
Mükemmel.
Dün gece, açıkça beni tanımak için her şeyi yapacağını söylemişti bir kez daha ve ben tepki vermek yerine telefonu bir köşeye atarak kendimi yatağa gömmüştüm. Hayatımda kötü giden şeylerin başını belki de binlerce şey çekmişti ama bu, tepki vermek dahi istemeyeceğim bir şeydi.
Babasızlığı da, annesizliği de görmüş bir çocuk olarak bunun beni etkilememesi gerekirdi belki de. Çünkü onca acıya rağmen hâlâ ayaktaydım, hayattaydım. Artık her gece dinlemek zorunda kaldığım kavga sesleri yoktu, sırtımdaki yara izleri silinmişti, ağlamıyordum da eskisi kadar. Bunun için de göz yaşı dökmemem gerekirdi o zaman. Bir erkek için, diyorlardı. Üzülmeye değmez ama öyleyse neden bu kadar acıtıyordu?
Neden onun yanında başkalarının olması beni kırıyordu?
Derin bir nefes eşliğinde açık kapıdan içeriye girdiğimde, sınıfımı bularak içeriye girmiş, çantamı sıraya koyarak başımı da kollarımın arasına gömmüştüm. İyi hissetmiyordum. Aslında hiçbir zaman iyi hissetmiyordum. Kaç sene olduğunu biliyordum. Yine de içimde geçemeyen acılar gün yüzüne çıkıyordu zaman geçtikçe.
Bir kardeşim yoktu. Annem yoktu. Babam? İyi ki de yoktu. Güzel değildim. Yalnızdım. Başarılı değildim. Her gece hayalini kurduğum kişi değildim. Sevilen, sayılan biri değildim.
Öyleyse niye yaşıyordum hâlâ?
Burnumu çektiğimde bana bir kez daha hasta olduğumu hatırlatan bu sesi duymamazlıktan gelerek zil sesiyle başımı kaldırmaya çalışmadım. Hoca gelirse anlardım zaten. Sınıfın dolduğunu çıkan masa seslerinden anlasam da, yavaş yavaş kararmaya başlayan gökyüzünü izliyordum yana çevirdiğim başımla. Gözlerimin hedefi gökyüzüydü.
Gökyüzünün daima sonsuz olduğunu biliyordum. Ayı seviyordum. Güneşten ise nefret ediyordum ölesiye. Sebebi yoktu. Aslında geceyi de sevmezdim ama... Kararsızlık bir insan olsa o kişi ben olurdum eminim ki.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HALEL | YARI TEXTING
Teen Fiction"Aramıza o kadar büyük bir boşluk girdi ki, hiç bile saysam bunu, bu kalbin yeniden atması imkansız."
