Yıldızların Savaşı

26. İhanet

Oylamayı ve yorum yapmayı
unutmayın🫶🏻
Keyifli okumalar🤍

⚔️İhanet⚔️

Halkın öfke dolu tehditleri tüm kuleye yayılırken durumun gitgide kötüleştiğini anlamıştık. Evet, şimdi harekete geçmenin tam zamanıydı. İnsanların arasından yavaşça geçerek balkona açılan kapıya doğru ilerlemeye başlamıştım. Herkesin ikinci seçeneği daha uygun gördüğünü bilsem de ilk adımı atmak zordu.

Birçok ihtimal vardı; halk onları dinlemeyebilir, kraliçe uyandığında tüm suçun yıkıldığı kişi de kendisi olabilirdi. Onları bu konuda suçlayamazdım. Derek’in duyduğum sesiyle ona dönmüştüm.
“Beni bekle.” Yanıma yaklaşarak önden kapıyı açmıştı. Diğerlerinin gözlerinde gördüğüm korkunun yavaşça yok olduğunu görebiliyordum.

Herkes Derek’e fazlasıyla güveniyordu. Kadın egemenliğinin hüküm sürdüğü bir krallıkta yalnızca kraliçenin ve varislerin değil, aynı zamanda halkın ve ordunun da sevgi ve güvenini kazanması takdire şayandı. Ve şu an benim yanımda olması da aynı güveni veriyordu bana. Ona teşekkür etmem gereken birçok şeyim olduğunu şimdi daha iyi anlıyordum. Galiba iyi müttefik olmanın yanı sıra iyi bir arkadaştı da.

Derek’in güven veren bakışlarıyla açtığı kapıdan çıkmıştım. Bizi gören halkın öfke dolu bağırışları biraz da olsa azalmıştı. Çoğu şaşkındı, belli ki beklenen biz değildik.
Derin nefesler alıp içimdeki heyecan dalgalarını boğmaya çalışıyordum. Halkın beni kabul etmemesi, nefret edilme korkusu sarmıştı bedenimi.

Gözlerim öfke dolu halkın üzerinde gezinirken, tanıdık yüzü bulmak ümidiyle biraz daha oyalanmıştım. Daniel’in de halkın arasında, buralarda bir yerde olduğunu biliyordum. Bu yaptığıma kızacağını çok iyi biliyordum. Ama onun da şu an yanımda olmasına ihtiyacım vardı. Bir şeyleri gerçekten başarabilmemi görmesini istiyordum.

Benim için hayatını tehlikeye atmasına gerek kalmadığını, yeterince güçlü biri olduğumu anlasın istiyordum. Belki de bunu yalnızca kendime ispatlamaya çalışıyordum. Herkes bahaneydi. Konuşmak için kendimi hazırlayıp Derek’e dönmüştüm. Onaylayan bakışlarıyla halkı ikna edebilme umuduyla konuşmaya başlamıştım.

“Bir zamanlar bu topraklarda karanlık günler yaşandı. Büyük isyanlar, acı dolu zamanlardan geçtiniz. Belki de o zamanların bir daha geri dönmeyeceği umuduyla bugüne kadar dayanabildiniz. Şimdi tarih yeniden kendini tekrarlıyor. Bunun hepinizi korkuttuğunu biliyorum.”

Aniden gözüme değen gece mavisi gözlerle duraksamıştım. Oradaydı. Kalbim korkuyla atarken, yüzündeki ifadeyi seçebilmek için bir süre daha gözlerimi ondan alamamıştım. Bana kızgın mıydı? Yüzündeki ifadesizlik beni afallatırken konuşup konuşmamak arasında kararsız kalmıştım. Belki de konuşmalıydım.

Ona gerçekten nasıl hissettiğimi hiçbir zaman anlatamamıştım. Buna ne fırsatım olmuş, ne de söyleyecek cesaretim. Belki de bundan sonra da hiç fırsatım olmayacaktı. Ölüm durmadan bir gölge gibi etrafımı sararken artık bu o kadar da imkansız gelmiyordu. Her saniye onu son görüşüm olabilirdi. Sonunda kendimi toplayıp devam etmiştim.

“Bu beni de korkutuyor. Yeniden her şeyin yerle bir olması bizi de korkutuyor. Büyük isyanı defalarca tecrübe eden halk olarak bunun bir daha yaşanacağı takdirde, buna dayanamayacağını bilmelisiniz. Belki de bu bizim dönüm noktamız olabilir. Şu an söylediklerim size mantıklı gelmeyebilir. Öfkeli olduğunuzu, sevdiklerinizi kaybettiğinizi biliyorum. Artık kaybedecek bir şeyinizin olmadığını da düşünebilirsiniz.